พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 863

ตอนที่ 863 วันสิ้นปี

ดึกอีกหน่อย ซือถูเย้นกลับมาแล้ว

เขาได้พบเสี่ยวเตา แล้วก็รู้เรื่องของเป่ยม่อแล้ว

เขาเองก็เห็นด้วยกับหลีโม่ เขาจะให้กาวเฟิ่งเทียนไปช่วยสืบข่าวก่อน หากสถานการณ์ไม่ดี ค่อยส่งคนไปยังเขตเมืองตามชายแดนของต้าโจวกับเป่ยม่อ หากมีอะไรเปลี่ยนแปลง ก็จะได้ม้าเร็วเข้าไปช่วยฉินโจว

ข้อเสนอของซือถูเย้น จำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือจากอ๋องเย่ ตึกเสหานสามารถช่วยแก้ไขสถานการณ์ได้ ให้คนของตึกเสหานกระจายตัวไปตามชายแดน

หลีโม่พูดอย่างดีใจว่า “ข้อเสนอนี้ดีมาก”

ซือถูเย้นมองไปที่หลีโม่ จากนั้นค่อย ๆ ถอนหายใจ “หากฉินโจวเป็นผู้ชาย ข้าคงหึงไปแล้ว”

หลีโม่ยิ้ม “เจ้าบ้า ข้ากับฉินโจวผ่านความเป็นความตายมาด้วยกันนะ หากข้ามีเรื่อง นางก็ต้องหาทางช่วยข้าแน่นอน ตอนที่อยู่ชิงโจวเราก็ต้องพึ่งนางนะ”

ซือถูเย้นโอบนาง “ฉินโจวก็ปกป้องเจ้าจริง ๆ นั่นแหละ ข้าเองก็วางใจ”

เขาเหมือนจะกังวลนิดหน่อย เรื่องที่เขาต้องทำในตอนนี้มันมีมากมายเหลือเกิน หากฝ่าบาททรงยึดอำนาจได้ ก็ต้องรุกใส่เขาอีกแน่ หากเขาเลี่ยงไม่ได้ อาจต้องตายในเมืองหลวง

ดังนั้น เขาช่วยฉินโจว ก็เหมือนช่วยตัวเขาเอง หวังว่าต่อไปฉินโจวจะสามารถช่วยเหลือหลีโม่เหมือนกัน

ตอนนี้ เขาชินกับการเล่าเรื่องการเมืองให้หลีโม่รับรู้แล้ว เพื่อไม่ให้นางต้องกังวล

ก่อนที่จะพักเพื่อขึ้นปีใหม่ ซือถูเย้นยุ่งมาก บางครั้งออกไปตั้งแต่เช้า กลับมาก็เที่ยงคืนแล้ว

หลังจากที่ทางค่ายทหารได้ไท่ฮองไท่เฮากลับมาจัดระเบียบใหม่ ยังมีนโยบายหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำเป็นรูปธรรม ซือถูเย้นตอนนี้มีอำนาจในมือ ก็ต้องจัดการเรื่องการทหารให้เรียบร้อยก่อน

แต่ว่าไม่ว่าจะดึกแค่ไหน เขาก็จะกลับมาหาหลีโม่ ไม่ว่าจะได้ดูนางแค่ครู่เดียว จูบหนึ่งที ต่อให้ต้องกลับมาแค่นี้ เขาก็จะกลับมา

วันที่ยี่สิบเก้า ก่อนวันสิ้นปีหนึ่งวัน ซือถูเย้นยังยุ่งอยู่ แต่ว่าเขารับปากกับหลีโม่แล้วว่าจะกลับมากินข้าวเย็นด้วย

เมื่อก่อนข้าวเย็นคืนวันสิ้นปีตระกูลซือถู จะเข้าวังไปกิน แต่ปีนี้เขาไม่เข้าวัง อ๋องคนอื่น ๆ ก็ต่างจัดกันเอง แต่จวนอ๋องหลี่ชินยังคงเข้าวังไปกินเหมือนเดิม

เจตนาของอ๋องหลีชินคือ คืนวันขึ้นปีใหม่ต้องกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว แต่ในวังใครจะเป็นคนจัดล่ะ?

ดังนั้น หมันเอ๋อร์เลยกล่อมอยู่นาน ถึงได้ลากเขามาที่จวนอ๋องซื่อเจิ้ง นางบอกว่าซือถูเย้นเองก็เป็นครอบครัวเหมือนกัน หากเขาจะไปกินข้าวกับครอบครัว ไปกินกับซือถูเย้นก็ได้แล้ว

อ๋องหลีชินเลยพูดเรื่องธรรมเนียมปฏิบัติขึ้นมาอีก เขาบอกว่าเขาโตกว่าซือถูเย้น หากจะกินข้าวด้วยกัน ก็ต้องมากินที่จวนอ๋องหลีชินสิ

หมันเอ๋อร์เลยพูดเรื่องที่หลีโม่ท้องออกมาบอกเขา นางบอกว่าจะให้คนท้องโตเดินทางไปไหนมาไหนได้ยังไงกัน เลยทำให้เขาคิดได้

คืนวันสิ้นปี ซือถูเย้นกลับบ้านมาเร็วมาก เขามาเป็นอยู่เป็นเพื่อนหลีโม่พูดคุยกับสองสามีภรรยาอ๋องหลีชินในห้องโถง

ท้องของหลีโม่ประมาณห้าเดือนแล้ว ซือถูเย้นกำลังรอให้ท้องของนางมีความเคลื่อนไหว แต่ว่ายังไม่มาสักที เขายิ้มแล้วพูดกับหลีโม่ว่า “ลูกของเราอาจจะโง่หรือไม่ก็พัฒนาการอาจจะช้าก็ได้”

หลีโม่พูดว่า “มีอย่างที่ไหนมาว่าลูกแบบนี้? ให้โง่ยังไง ก็คลอดมาแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“โง่หน่อยดีจะตาย ฉลาดเกินไปไม่มีใครชอบ” ซือถูเย้นพูด

“ลูกของเรา ต่อให้โง่เหมือนหมู เจ้าก็ต้องรัก”

อ๋องเย่เดินเข้ามาจากด้านนอก สภาพดูไม่ได้เลย ผมยุ่งเหยิงไปหมด ใบหน้ามีแต่ฝุ่นแต่โคลน

หลีโม่รีบลุกขึ้นมา “เจ้ากลับมาแล้วเหรอ”

อ๋องเย่นั่งลงทันที เย็นเอ๋อร์รีบเอาน้ำชามาให้ เขาดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่ เห็นอ๋องหลีชินมองมาที่นางอยู่ เขาก็สำรวมขึ้น “พี่สาม ข้าเร่งเดินทางกลับมากินข้าวกับพวกท่าน ท่านก็อย่าถือสาข้าเลยนะ”

“ใครถือสาเจ้ากัน? รู้หรอกว่าเจ้าเหนื่อย” อ๋องหลีชินพูด