พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 864

ตอนที่ 864 ลูกดิ้น

อ๋องหลีชินพูดว่า “ไม่ต้องหรอก ข้าบอกแล้ว ไม่มีก็ไม่เป็นไร เราอยู่กันสองคนก็ได้”

หมันเอ๋อร์รู้ว่าเขากลัวผิดหวัง นางพูดว่า “ไหน ๆ ก็พูดขึ้นมาแล้ว ดูสักหน่อยก็ไม่เป็นไร”

นางลุกขึ้น แล้วเดินตามหลีโม่เข้าวังไป

หลังจากปิดประตู หลีโม่ตรวจชีพจรก่อน ที่จริงจากชีพจรมันไม่มีปัญหาอะไรเลย มันไม่ได้อ่อนเลย แล้วก็น่าจะเป็นเพราะกินยาบำรุงมากเกินไป ภายในร่างกายของนางเลยร้อนมากเกินไป

“เป็นไงบ้าง?” หมันเอ๋อร์พูด

หลีโม่พูด “เจ้าไม่ต้องตื่นเต้น นอนลงก่อน”

“นอนลง?”

“ใช่ นอนลง ข้าจะตรวจท้องของเจ้าหน่อย”

“หะ?” หมันเอ๋อร์ยังไม่เคยตรวจแบบนี้มาก่อน “ท้อง ...... ท้องของข้ามีปัญหาเหรอ?”

“แค่ตรวจเอง”

หมันเอ๋อร์นอนลงอย่างไม่สบายใจ หลีโม่เปิดเสื้อผ้าของนางออก แล้วเอามือกดไปที่ท้องของนาง มันไม่มีสิ่งปกติเลย อีกทั้งนางก็ไม่ได้ปวดท้องด้วย

“รอบเดือนมาปกติไหม? จำนวนมากหรือเปล่า?” หลีโม่ถาม

“ปกติ มาทุกเดือนวันที่สิบห้า มาปานกลางไม่มากไป ไม่น้อยไป”

หลีโม่ถามเรื่องความถี่ที่นางกับอ๋องหลีชินมีอะไร อีกทั้งยังมีเรื่องน่าอายอีกหลายอย่าง หมันเอ๋อร์เองก็ตอบอย่างไม่อาย

จากนั้น นางมองไปที่หลีโม่อย่างน่าสงสาร “สรุปแล้วข้ามีปัญหาอะไร?”

หลีโม่จัดเสื้อผ้าให้นางแล้วพูดว่า “ดูจากสภาพร่างกายของเจ้า มันไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่ว่า บางทีการที่ไม่ท้องก็อาจจะหาสาเหตุจากการตรวจชีพจรอย่างเดียวไม่ได้ เพราะการไม่ท้องมันมีหลายสาเหตุ หากเจ้าไม่ได้มีปัญหาอะไร ถ้าอย่างนั้น ปัญหาก็อาจจะเกิดจากพี่สามก็ได้ หรืออาจเป็นอย่างที่อ๋องอานหรานบอก วาสนา”

“หะ?” หมันเอ๋อร์มองไปที่นาง แล้วถอนหายใจ “เจ้าเองก็พูดเรื่องวาสนากับข้างั้นเหรอ พูดความจริงกับข้าบ้างไม่ได้หรือไงกัน? ส่วนเขา ก็ไม่มีปัญหาอะไร ท่านอ๋องอานหรานเคยตรวจให้เขาแล้ว บอกว่าเขาแข็งแรงดี ทำผู้หญิงท้องได้ตลอดเวลา เพียงแต่ผู้หญิงคนนั้นอาจไม่ใช่ข้า”

“ข้าพูดเรื่องจริง” หลีโม่ลูบไหล่นางปลอบใจ แล้วพูดว่า “เรื่องนี้มันต้องพึ่งวาสนาด้วย ก่อนหน้านี้หมอหลวงบอกข้าว่าของเจ้าร่างกายอ่อนแอมาก ที่จริงร่างกายของเจ้าไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย พวกเขาเลยจ่ายยาให้เจ้า ส่วนเจ้าเองก็มีให้คนไปหายาบำรุงมากินเสริมด้วยใช่ไหม? ตอนนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องบำรุงอะไรเพิ่มแล้วนะ กินของอ่อน ๆ หน่อย ออกกำลังกายให้มากขึ้น ตอนเช้าตื่นมาให้วิ่งรอบสวนสักรอบหนึ่ง ตอนกลางคืนนอนให้เร็วขึ้น ห้ามอดนอน กินอาหารให้ตรงเวลาก็พอแล้ว”

“ไม่อดนอนไม่ได้หรอก พี่สามต้องอ่านหนังสือจนเกือบยามจื่อถึงจะกลับมา หากข้าไม่รอเขา ข้าก็นอนไม่หลับ”

“เจ้าอดนอนมานานแล้วเหรอ? มันไม่ดีเลยนะ หากอยากท้อง ต่อไปต้องปรับเปลี่ยนความเคยชินนี้นะ”

หมันเอ๋อร์ตาโต “ที่ข้าไม่ท้องเกี่ยวกับการอดนอนด้วยเหรอ?”

หลีโม่พูดว่า “จะว่าเกี่ยวข้องโดยตรงมันก็ไม่ใช่ แต่ว่ามันเกี่ยวข้องแน่นอน ดังนั้น ต้องระวังเรื่องการพักผ่อนให้มาก”

“งั้นต่อไปต้องไม่ให้เขาอ่านหนังสือจนดึกอีก” การมีลูกเป็นเรื่องใหญ่ ขอแค่ยังมีหวัง นางจะไม่ยอมปล่อยไปเด็ดขาด

หลีโม่คิดแล้วพูดว่า “เอางี้นะ ข้าจะให้สูตรยาให้เจ้าไปกินปรับสมดุล เจ้ากินตามที่ข้าบอก กินสักเดือนหนึ่งเป็นไง”

หมันเอ๋อร์ถามว่า “เมื่อกี้เจ้าบอกว่าข้าไม่ควรกินอะไรบำรุงเพิ่มแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ยาของข้าไม่ใช่ยาบำรุง เป็นยาปรับสมดุล ปรับนะไม่ใช่บำรุง เจ้าเนี้ยนะ ดีไม่ดีอะไรที่เป็นยาบำรุงคงกินเข้าไปจนหมดแน่” หลีโม่มองไปที่นาง

หมันเอ๋อร์แล็บลิ้นออกมา “ก็ใช่น่ะสิ หลายปีที่ผ่านมากินไปตั้งเยอะ บางทีกินจนเลือดกำเดาไหลเลย แต่ว่า จะไม่กินมันก็ไม่ได้ เพราะร่างกายข้ามันไม่ดีนี่นา”

“ที่บอกว่าเจ้าร่างกายไม่ดี เพราะมันหาสาเหตุที่ชีพจรไม่ได้ แต่ว่าเจ้าไม่ท้อง มันก็ต้องมีเหตุผลให้จริงไหม? หมอหลวงให้ยาเจ้ามา เจ้าเองก็ไปหายามาจากข้างนอกด้วย มีคนไข้แบบเจ้าที่ไหนกัน?”

หมันเอ๋อร์ยิ้ม “ได้ เจ้าบอกข้าไม่เป็นอะไรข้าก็จะเชื่อว่าไม่เป็นอะไร ต่อไปไม่กินแล้ว”

“กินของจืด ๆ หน่อย” หลีโม่กำชับ

“ไม่มีลูก แต่ได้ลูกหมามาแทนมันมีประโยชน์อะไร? หลังสวนมีหมาเป็นร้อยตัวเลย” หมันเอ๋อร์พูด

หลีโม่กินจนจุก จนไม่สามารถนั่งดีดีได้ นางยิ้มแล้วพูดว่า “มันก็เป็นลางดีนี่นา ปีหน้าวั่งไฉ คลอดลูก ไม่แน่ว่าปีหน้าพี่สะใภ้อาจจะท้องก็ได้นะ”

ซือถูเย้นเห็นนางกินจนจุกไม่ไหวแล้ว ก็เลยพูดว่า “ข้าไปเดินเล่นย่อยอาหารเป็นเพื่อนเจ้าดีไหม”

หลีโม่ส่ายหน้า “เดินไม่ไหวแล้ว จุกจนทรมานเลย”

มามาพูดว่า “ต้มน้ำบ๊วยเอาไว้แล้ว อีกเดี๋ยวดื่มสักหน่อยนะ”

“ได้” หลีโม่เลียปาก นางอยากกินอะไรเปรี้ยว ๆ เค็ม ๆ อยู่พอดีเลย

ซือถูเย้นยื่นมือไปลูบท้องของนาง “ข้าไม่สนใจหรอกนะว่าเจ้าจะเป็นลูกชายหรือลูกสาว กล้าทำแม่เจ้าทรมานขนาดนี้ คอยดูนะพอออกมาพ่อจะตีเจ้า ......”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป เขาเหมือนตัวแข็งทื่อไปเลย มือของเขาไม่กล้าขยับ จกนั้น ก็เห็นเขาทำตาโต สายตาเหมือนตื่นเต้นมาก

“เป็นอะไรไป?” อ๋องหลีชินเห็นดังนั้น ก็เลยถาม

หลีโม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในใจของนางดีใจมาก นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีการเคลื่อนไหว เจ้าตัวน้อยแสนขี้เกียจ ห้าเดือนที่ผ่านมาเพิ่งจะขยับครั้งแรกเลย

“ดิ้นแล้ว” ซือถูเย้นพูดด้วยเสียงสั่น ๆ “วิเศษมากเลย”

“เจ้าหมาน้อย ขยับแล้วจริงเหรอ?” อ๋องหลีชินเองก็แปลกใจมาก แต่ว่าเห็นหมันเอ๋อร์มองมา เลยทำเป็นไอ แล้วพูดว่า “ขยับก็ขยับสิ มีอะไรน่าแปลก”

“เพราะเจ้าไม่เคยได้จับต่างหาก”

อ๋องหลีชินพูดอย่างไม่พอใจว่า “ทำไมจะไม่เคย? ท้องเมียวั่งไฉ ข้าทำคลอดให้ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว”

อ๋องเย่ดื่มชาแทบพุ่งออกมา เขาจ้องไปที่เขาแล้วพูดว่า “พี่สาม งานอดิเรกของท่านนี่มัน ...... น่าทึ่งจริง ๆ เลยนะ”