พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 865

ตอนที่ 865 ไปเยี่ยมซุนฟางเอ้อร์

วันหยุดปีใหม่ผ่านไปเร็วมาก ถึงแม้เปิดประชุมจะเริ่มวันที่แปด แต่ว่า เวลาหยุดสองสามวัน มันก็ผ่านไปเร็วมาก

ซือถูเย้นอยู่เป็นเพื่อนหลีโม่ไม่ห่างกายเลย นอกจากจะออกไปคารวะหรือรับการคารวะกับญาติมิตร ทั้งคู่ยังไป วัดฝูอาน ที่อยู่นอกเมืองด้วย เมื่อทั้งคู่มาถึง วัดฝูอาน ก็มีคนจำพวกเขาได้ ต่างก็เข้ามาคารวะ ทั้งคู่มีบารมีมากในสายตาของชาวบ้าน ไม่มีใครไปไหว้โพธิสัตว์แล้ว แต่มาไหว้พวกเขาสองสามีภรรยาแทน

แสดงให้เห็นว่า นโยบายประกันสุขภาพ มันมีประโยชน์ต่อชาวบ้านมากจริง ๆ

หลังจากที่ท้องของหลีโม่มีการเคลื่อนไหว หากไม่มีคนอยู่ซือถูเย้นก็จะเอามือไปวางที่ท้องของนางตลอด แต่ว่า ไม่ค่อยเจอเลย ตอนที่หลีโม่รู้สึกว่ามีการเคลื่อนไหว ก็จะรีบบอกให้เขายื่นมือมา แต่พอเขาวางลงก็ไม่ขยับแล้ว

เขาผิดหวังมาก “ทำไมเวลาข้ามามันก็ไม่ขยับแล้วล่ะ? รังเกียจข้าหรือเปล่าเนี้ย?”

หลีโม่หัวเราะ “เจ้าอาจจะดุเกินไป เขาอาจจะกลัวเจ้าก็ได้”

“ดุตรงไหน?” ซือถูเย้นไม่พอใจ “ไม่มีพ่อคนไหนอ่อนโยนแบบนี้อีกแล้วนะ เจ้าลูกสาวหรือว่าลูกสาวนี่ ออกมานะจะตีให้เข็ดเลย”

หลีโม่ตาโต จากนั้นก็ดึงมือของเขาวางลงอีกครั้ง จากนั้นก็หัวเราะ “ดูท่าจะชอบไม้แข็งไม่ชอบไม้อ่อน”

ดิ้นคราวนี้ นานมาก อีกทั้งยังดิ้นแรงด้วย เหมือนคนนอนขี้เกียจอยู่แล้วถูกคนมากวน

ซือถูเย้นพูดอย่างพอใจว่า “แบบนี้สิถึงจะดี”

สองสามีภรรยากอดกันอยู่บนเตียงหลับกลางวันด้วยกันไป จากนั้นก็ออกไปเดินเล่นในสวน วันนี้แดดดีมาก แดดในหน้าหนาวมันทำให้รู้สึกสบาย

ลมพัดเบา ๆ กิ่งไม้เตรียมรอรับการมาของฤดูใบไม้ผลิอย่างสบายใจ อากาศในตอนนี้มันเหมือนอากาศในฤดูใบไม้ผลิ

หลิงลี่มาขอลางาน นางบอกว่านางจะไปที่ชื่อโจว

หลีโม่โล่งใจ ในที่สุดเด็กคนนี้ก็ยอมกลับไปเผชิญหน้ากับเรื่องในอดีตแล้ว

“ต้องให้คนไปเป็นเพื่อนไหม?” หลีโม่ถาม

“ไม่ต้องหรอก ข้าไปเองก็ได้แล้ว” หลิงลี่พูด

“ให้เสี่ยวเตาไปเป็นเพื่อนเจ้าเถอะ เจ้าไปคนเดียวข้าไม่สบายใจ”

หลิงลี่ส่ายหน้า ยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าคิดว่าข้าจะกลับไปแก้แค้นเหรอ? ไม่ ข้าแค่อยากจะกลับไปดูแค่นั้นแหละ”

ต่อให้จะแก้แค้น คนพวกนั้นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง

ซือถูเย้นพูดว่า “นางเป็นคนของสู้เยว่โหลว กลับไปครั้งนี้ จะมีคนของสู้เยว่โหลวตามนางไปด้วย ไม่ต้องเป็นห่วง”

หลีโม่พูดว่า “ก็ได้ เจ้าต้องระวังตัวให้มากนะ”

นางไม่ได้กังวลเรื่องการต่อสู้ วรยุทธ์ของหลิงลี่ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ในขั้นยอดฝีมือ แต่วิชาตัวเบาของนางก็ร้ายกาจมาก สู้ไม่ได้ แต่หนีได้

นางแค่กังวลว่านางจะรับมือกับความรู้สึกไม่ไหว

แต่ว่า มีคนของสู้เยว่โหลวตามนางไปด้วย ยังต้องก็ไม่มีอะไรทำร้ายนางได้ เขาเองก็วางใจ

“ทำไมจู่ ๆ อยากจะกลับไปล่ะ” หลีโม่ถาม

หลิงลี่ยิ้ม “บอกไม่ได้”

“ลึกลับขนาดนี้เลย?” หลีโม่แปลกใจมาก

ใครจะไปคิดว่านางจะกลับไปเพราะคำพูดของหลวงจีนถอดคำทำนายที่วัดล่ะ?

แม้แต่นางก็กลายเป็นเหมือนมามาแล้ว กลายเป็นคนเชื่อเรื่องลึกลับ

“ก็ได้ ข้าไม่ถามแล้ว เจ้าจะกลับไปเมื่อไหร่?” หลีโม่ถาม

“อีกสักสองวัน ค่อยแบกหน้านี่กลับไป” หลิงลี่ยักไหล่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าคนที่ตายไปแล้ว จู่ ๆ ไปปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาแล้ว พวกเขาจะ “ดีใจ” หรือเปล่า?

หลีโม่ตกใจมาก “ทำไมถึงได้อาการหนักขนาดนี้? ครั้งแล้ว ยังดีอยู่เลย”

ซุนฟางเอ้อร์ก็ไม่ได้หลบ สายตาของนางดูจริงใจมาก เหมือนว่าการที่นางมีสภาพแบบนี้นางไม่ได้สนใจเลย

“ศิษย์พี่ของข้ามาแล้ว เขาปรุงยาให้ข้าแล้ว นี่เป็นผลข้างเคียงจากการกินยา มันกำลังขับพิษออกมา” ซุนฟางเอ้อร์พูด

“ศิษย์พี่ของเจ้าเหรอ?” หลีโม่เคยได้ยินนางพูดถึงศิษย์พี่ของนางคนนี้ เขาชื่อว่าเลียงห้านเหวิน เป็นชาวจีโจว แต่ว่านางบอกว่าศิษย์พี่ของนางคนนี้ต้องการตามหานางเพื่อแก้แค้นให้กับอาจารย์ แล้วทำไมถึงได้ช่วยนางล่ะ?

“ใช่” ซุนฟางเอ้อร์พูดว่า “ศิษย์พี่บอกว่า ท่านหมอเวินยี่สั่งให้เขามา”

กำลังพูดอยู่ ก็เห็นชายอ้วนคนหนึ่งเดินมาจากด้านนอก เขาอายุประมาณสามสี่สิบปี ใบหน้าของเขากลมเล็กน้อย ตาเล็ก จมูกใหญ่ สวมชุดผ้าหยาบสีเขียว บนหัวสวมหมวดสีเขียวอีกหนึ่งใบ

เวลาที่เขาเดินแปลกมาก เท้าซ้ายเหมือนไม่ค่อยปกติ เหมือนได้รับบาดเจ็บมา

หลีโม่มองเขาเดิน ในหัวของนางอดท่องไม่ได้ว่า “มือซ้ายหก มือขวาเจ็ด เท้าซ้ายวาดเป็นวงกลม เท้าขวาเตะ ......”

สีเขียวด้านบน หลีโม่มองแล้วทำให้นางต้องคิด

บาปจริง ๆ หลีโม่รีบเรียกสติกลับมา นางมองไปที่ศิษย์พี่ของซุนฟางเอ้อร์

“ศิษย์พี่ พระชายาเสด็จมา” ซุนฟางเอ้อร์รีบพูด

เลียงห้านเหวินเดินมาตรงหน้าหลีโม่ ยกมือคำนับแล้วพูดว่า “ผู้น้อยน่ารักคำนับพระชายา”

หลีโม่ขมวดคิ้ว ผู้น้อยน่ารัก?

ชายหนุ่มอายุสักยี่สิบ แทนตัวเองว่าผู้น้อย หลีโม่ยังพอรับได้ แต่ว่าผู้ชายอายุสามสี่สิบปีหน้าตาก็ ...... แปลกไม่เหมือนใครแทนตัวเองว่าผู้น้อยน่านัก หลีโม่รู้สึกปวดหัวแปลก ๆ

“ท่านเลียงตามสบาย” หลีโม่พูด