พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 875

บทที่875 ข้าคือฮ่องเต้ตราบสิ้นชีวิต

ลู่กงกงตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้พลางร้องไห้แล้วพูดว่า “ฮ่องเต้ทาสก้าวไปแล้วหนึ่งก้าว แต่ทาสมีสิ่งที่ต้องพูด หากไม่พูดตอนนี้กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก”

“ถ้าเช่นนั้นก็ให้มันเปื่อยอยู่ในท้อง ตายตกไปปรโลกก็หุบปากไม่ต้องพูด” ฮ่องเต้เปลี่ยนสีหน้าในทันทีแล้วพูดอย่างดุร้าย

“ไม่ ฮ่องเต้ผิดแล้ว ฮ่องเต้ไม่ควรละเมิดขอบเขตของท่านอ๋องและละเมิดขอบเขตของท่านเอง ท่านเคยเป็นฮ่องเต้ที่ดี ทว่าตอนนี้กลับทรราช ฮ่องเต้ ท่านผิดแล้ว ท่านไม่ควรเอาชีวิตประชาชนมาเป็นเหยื่อของการยึดอำนาจ ท่านฝ่าฝืนคำสั่งสอนของ อดีตฮ่องเต้และไท่ฮองไท่เฮา ฝ่าฝืนคำพูดของท่านที่บอกกับใต้หล้าเมื่อยามของราชบัลลังก์”

ลู่กงกง ลองให้อย่างขมขื่น เขาตะโกนออกมาด้วยความโศกเศร้า “เปาจื่อข้ามาหาเจ้าแล้ว พวกเราภักดีมาตลอดชีวิต ไม่มีอะไรที่ต้องละอายใจแก่ราชวงศ์”

เมื่อลู่กงกงพูดจบ เขาก็พุ่งเข้าใส่เสาขนาดใหญ่ในตำหนักจนหัวแตกเลือดไหล

ฮ่องเต้มองดูคนที่คอยรับใช้เขามาหลาย 10 ปีตายต่อหน้าต่อตา ดูเลือดที่ไหลคดเคี้ยวไปทั่วพื้นหยกสีขาวที่สะอาดแวววาวของตำหนักซีเวย ดังดอกไม้สีเลือดที่บานสะพรั่งอย่างน่าเศร้า

การกระทำของซือถูเย้นรวดเร็วมาก หยันสวี้และเหลียงสู้หลิน อยู่ภายใต้การควบคุมอย่างรวดเร็ว หยันสวี้ต่อต้านจึงถูกฆ่าตายในทันที ส่วนเหลียงสู้หลิน รู้สถานการณ์ปัจจุบันจึงยอมจำนนในทันที

การเปลี่ยนราชวงศ์นองเลือดในครั้งนี้ก็ไม่ได้เสียเลือดเท่าไหร่นัก เหล่าขุนนางชั้นใหญ่ต่างรู้ดีว่าฮ่องเต้จัดการกับโรคระบาดตามฤดูกาลอย่างไรไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าการทำร้ายประชาชน

เมื่อพบยาที่ใช้รักษาโรคระบาดตามฤดูกาลปรากฏว่าถูกเผาไปหมดแล้ว

ขุนนางคนสนิทผู้จงรักภักดี ไม่กี่คนสุดท้ายของฮ่องเต้เลือกที่จะอยู่และตายพร้อมกับฮ่องเต้ มีนายพลสองสามคนพร้อมทหารและม้าเพื่อช่วยฮ่องเต้สังหารผู้ที่มักใหญ่ใฝ่สูง จึงมุ่งหน้าเข้าสู่เมืองหลวง

ตระกูลเฉินและตระกูลเซียว เลือกที่จะไม่เข้าไปยุ่ง

ประตูใหญ่ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้งปิดตลอด

หลีโม่ที่อยู่ในตำหนัก ได้ยินเสียงการเข่นฆ่าที่อยู่ด้านนอก และได้ยินตี่สุยพูดว่าพรรคอนุรักษ์นิยมบุกเข้าเมืองหลวง ท่านอ๋องนำทหารไปต่อต้าน

พรรคอนุรักษ์นิยมมีทหารไม่มากนัก แต่ก็สามารถจัดการได้ทั้งหมดในคืนเดียว

ดังที่ซือถูเย้นพูด นี่จะเป็นการสั่นครั้งสุดท้ายของฮ่องเต้

ฮ่องเต้ไม่ได้สนใจกับการสั่นสะท้านแต่อย่างใด เมื่อได้ยินความพ่ายแพ้ เขาเพียงแค่ยิ้มอย่างเย็นชา “ไม่เจียมตัว”

ใช่ ไม่เจียมตัว ผู้คนหลายพันคนบุกเข้าไปในเมืองหลวงยังไม่เพียงพอที่จะต่อสู้กับซือถูเย้น

เขาคิดมาเสมอว่าวิธีที่ดีที่สุดคือการที่ดาบไม่เปื้อนเลือด

ดังนั้น เมื่อเห็นซือถูเย้น ปรากฏตัวที่ทางเข้าตำหนักซีเวย เขายิ้มและยืนอยู่บนบันไดหินเพื่อต้อนรับซือถูเย้น ราวกับว่ารอคอยมานาน

ซือถูเย้นสวมชุดที่เต็มไปด้วยเลือดและใส่เข็มขัดหยกทองที่เอว รูปล่างของเขาสูงโปร่งสง่าผ่าเผย

เค้าเพิ่งกลับมาจากการเข่นฆ่า ฆ่าทหารของแคว้นต้าโจว เป็นเรื่องที่น่าอัปยศที่สุดในชีวิตของเขา

ความอัปยศนี้เขาจะให้มันกลับไปที่หัวของฮ่องเต้

“ไอ้เจ็ด ในที่สุดเจ้าก็ลงมือ” ฮ่องเต้มองเขาด้วยรอยยิ้มเสมือนปีศาจ “ หากเสด็จพ่อได้เห็น หากบรรพบุรุษได้เห็น พวกเขาจะเอาสิ่งที่เขาเคยพูดกลับคืนหรือไม่?”