พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 878

ตอนที่ 878 ถูกพิษได้อย่างไร

เหมียวเจียงที่หลีโม่รู้จัก เป็นพื้นที่ฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ของจีน เหมียวเจียงมีหลายมณฑล มีทั้ง ยูนนาน เสฉวน กุ้ยโจว หูหนาน ฉงชิ่ง กวางสี

แต่ว่า เหมียวเจียงของแคว้นต้าโจว เป็นแค่พื้นที่เดียว

หรือว่า พื้นที่ของเหมียวเจียงนั้นกว้างใหญ่ แต่มีคนอาศัยอยู่น้อย ประมาณครึ่งหนึ่งของเมืองหลวง ไม่กี่พันคน แล้วไม่มีการกระจายตัว กระจุกอยู่ที่เดียว

พื้นที่ของเหมียวเจียง มีเทือกเขายาวติดต่อกัน ป่าไม้รกทึบ มีลำธารไหลลงจากเขา วิวทิวทัศน์สวยงามมาก

แต่ว่า ชาวเหมียวเจียงที่อาศัยอยู่นั้น อยู่บนเขา มีอากาศพิษปกคลุมทั้งปี แทบไม่ค่อยมีใครเข้าไป

นอกจากจะมีชาวเหมียวเจียงออกมารับ จากนั้นก็กินยาแก้อากาศพิษ

ระยะทาง6วัน แต่พวกหลีโม่ใช้เวลา7วันกว่า เข้าวันที่8 เพิ่งจะมาถึงตีนเขา

เดินขึ้นเขาไป เห็นเมฆปกคลุม สวยงามราวกับสถานที่ของเทพเจ้า

หลีโม่ยืนพิงต้นไม้ใหญ่ แล้วก็หายใจเข้าแรงๆ

ถ้าไม่ท้องอยู่ จะให้เดินขึ้นเขาแบบนี้ ก็กินแรงใช่ย่อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนกำลังตั้งท้องเลย

เตาเหล่าต้าก็เป็นห่วงมาก “พักเสียหน่อยเถอะ”

หลีโม่รู้ตัวว่าไม่ไหวแล้ว แต่ก็ไม่ได้รีบนั่งลง แต่หายใจเข้าหลายเฮือก พอหายใจคล่อง ก็ค่อยๆ นั่งลงบนก้อนหิน

อู๋เยี่ยนจู่เอาถุงนำหนังวัวมาให้ “ดื่มน้ำพักผ่อนก่อน”

หลีโม่รับไว้ แล้วๆ ค่อยๆ ดื่มลงไปหลายอึก

เตาเหล่าต้าบอกว่า “พระชายา ท่านต้องดื่มอึกใหญ่ๆ ถึงจะช่วยแก้กระหายได้”

อู๋เยี่ยนจู่ตอบ “เจ้าจะรู้อะไร? ตอนนี้ท่านอาจารย์ยังหายใจไม่สะดวก ถ้ารีบดื่มแล้วสำลักจะทำอย่างไร?”

เตาเหล่าต้าหัวเราะ “อย่างนั้นหรือ? พวกเจ้าเป็นหมอก็เลยรู้เยอะ ปกติข้าดื่มน้ำก็ดื่มอึกใหญ่ตลอด”

“แล้วเป็นอย่างไรบ้าง?” อู๋เยี่ยนจู่ถามหลีโม่อย่างเป็นห่วง

หลีโม่ตอบ “ไม่เป็นอะไร พักหน่อยค่อยเดินต่อ”

อู๋เยี่ยนจู่ตอบ “ถ้าไม่สบายตัวก็รับบอกออกมานะ”

เขามองไปบนเขา “พวกเราเดินกันช้า คงยังต้องเดินอีกประมาณ1ชั่วยาม”

เตาเหล่าต้าพูดอย่างสงสัย “คนในเหมียวเจียงรู้ไหมว่าพระชายาจะมาช่วยรักษาโรคให้ ทำไมถึงไม่มีใครออกมาต้อนรับ?”

“กินยาก่อน เดี๋ยวจะเข้าสู่เขตอากาศพิษแล้ว” อู๋เยี่ยนจู่เอายาออกมา แล้วทั้งสามคนก็กินลงไป

หลังจากกินยา ก็พักกันสักหน่อย แล้วเดินทางต่อ

หลีโม่เริ่มหมดแรง กว่าจะเดินได้แต่ละก้าว หัวใจเต้นแรงมาก ปวดหัวมาก น้ำมูกก็ไหล หายใจลำบาก

ขาดออกซิเจน

หลีโม่หายใจเบาๆ เพื่อปรับสภาพ แล้วรีบอดทนต่อสิ่งที่ตนเองเป็น

“พระชายา เดินไหวไหม?” เตาเหล่าต้าถามอย่างเป็นห่วง

หลีโม่พิงต้นไม้ แล้วพูดหน้าซีดๆ ว่า “เฮ้อ ร่างกายข้าแย่มากเลย”

“ตะวันใกล้จะตกแล้ว หลังจากตะวันตกดิน บนเขานี้จะหนาวมาก ท่านอาจารย์ ให้พวกเราแบกท่านขึ้นไปเถอะ”

จะให้แบกนั้นไม่ได้ ท้องใหญ่แบบนี้ ถ้าแบกมันจะค้ำท้อง

เตาเหล่าต้าได้ยินดังนั้นก็เลยคว้ามีดออกไปฟันอะไรในป่า

ได้ไม้ท่อนเท่าแขนสิบกว่าท่อน แล้วก็เถาวัลย์ เอามามัดกันเป็นเก้าอี้ ใส่พนักพิงและมือจับ ทั้งสองข้างก็ขึงด้วยเถาวัลย์ ถึงแม้จะไม่สวยแต่แข็งแรงมาก

เตาเหล่าต้าพยุงนางลงไปนั่ง ให้อู๋เยี่ยนจู่ยกด้านหน้า เขายกด้านหลัง