พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 879

ตอนที่ 879 หมอเวินยี่

ยายผมหงอกเห็นนางหน้าตากังวล ก็เลยยิ้มบอกว่า “ไม่ต้องห่วง ในเมื่อเจ้ามาถึงยังเหมียวเจียงแล้ว ที่นี่สามารถถอนพิษได้ เจ้าจะไม่เป็นอะไร”

หลีโม่ตอบอย่างเกรงใจว่า “เดิมทีข้าก็เป็นหมอ ไม่คิดว่าจะต้องมาพึ่งพวกเจ้าให้ช่วยข้า ไม่ทราบว่าจะพาไปพบท่านหัวหน้าหมู่บ้านได้ไหม?”

คนรับใช้ผู้ชายข้างๆ ก็หัวเราะออกมา แล้วใช้ภาษาแคว้นต้าโจวที่ไม่ค่อยชัดพูดออกมาว่า “ท่านนี้ก็คือหัวหน้าหมู่บ้านของเรา นางมีชื่อว่ายายเหวิน”

“ยายเหวินหรือ?” หลีโม่ก็รีบทำความเคารพ “ข้าเสียมารยาทเสียแล้ว ไหนบอกว่าท่านป่วยไม่ใช่หรือ?”

ยายเหวินตอบ “อายุมากแล้ว ก็ต้องป่วยบ้าง แต่ลูกบุญธรรมข้ามันกังวลมากไปหน่อย”

“เช่นนั้นหรือ? ที่แท้ท่านั้นเป็นลูกบุญธรรมของท่านนี่เอง” หลีโม่พูดไป ก็ชื่นชมพ่อค้ายาสมุนไพรคนนั้นไปด้วย เพื่อแม่บุญธรรมของตนเอง ถึงขั้นยอมบริจาคยามากมาย แคว้นต้าโจวปกครองด้วยความเป็นธรรมมาตลอด ฮ่องเต้ไม่มีคุณธรรม แต่ราษฎรนั้นมีคุณธรรมสูงส่ง

“ใช่แล้ว” ยายเหวินพยักหน้า แล้วก็ชื่นชม

หลีโม่ถาม “ยายเหวินก็รู้วิชาการแพทย์หรือ? เมื่อครู่ท่านจับชีพจรข้า ดูท่าทางคล่องแคล่ว”

คนรับใช้ผู้ชายคนเดิมหัวเราะอีก “แน่นอนสิ ยายเหวินเป็นหมอ ช่วยรักษาโรคให้คนมาหลายสิบปี มีชื่อเสียงไป6แคว้น”

หลีโม่ยิ้ม เพราะรู้เพียงว่าชาวเหมียวเจียงไม่เคยไปพบโลกภายนอก แล้วจะรู้ว่ามีชื่อเสียงโด่งดังไป6แคว้นนั้นเป็นอย่างไร

ยายเหวินพูดว่า “เจ้าต้องพักผ่อนเสียหน่อย ข้าได้ให้คนไปต้มยาแล้ว สามารถควบคุมพิษในตัวเจ้าไปก่อน เจ้าวางใจ ยาพวกนี้และหนอนพิษจะไม่ทำร้ายลูกในท้องเจ้า”

“ขอบคุณท่านมากยายเหวิน” หลีโม่รู้สึกขอบคุณ แล้วก็นิ่งไป แล้วก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ในเมื่อข้ามาเพื่อรักษาโรค เช่นนั้น ให้ข้าลองจับชีพจรท่านดูดีไหม?”

ยายเหวินโบกปัด แล้วหัวเราะพูดว่า “ไม่จำเป็นหรอก ข้าไม่ได้เป็นอะไร เจ้าพักผ่อนไปเถอะ”

หลีโม่มองสีหน้าของนาง ก็รู้ว่านางไม่ได้ป่วย

แล้วทำไมพ่อค้ายาสมุนไพรคนนั้นต้องหาทางให้นางมาที่นี่ให้ได้? แล้วยังเอาตัวยาที่ราคาแพงมาแลกด้วย

ยายเหวินดูออกว่านางสงสัย แต่ก็ไม่ตอบอะไร เพียงแต่บอกว่า “เจ้าพักผ่อนไปก่อน เดี๋ยวตอนที่กินยา ข้าจะเล่าให้ฟัง”

หลีโม่ก็รู้สึกมึนหัวมาก หายใจไม่สะดวก ก็เลยต้องฟังที่นางบอก

เตาเหล่าต้าและอู๋เยี่ยนจู่ก็คอยอยู่ข้างๆ นาง พอนางตื่น อู๋เยี่ยนจู่ก็บอกว่า “ท่านอาจารย์ ดีขึ้นไหม? ยาต้มเสร็จแล้ว ได้เวลาดื่มแล้ว”

หลีโม่เช็ดขยี้ตา แล้วไม่เห็นยายเหวินแล้วก็หนุ่มๆ อยู่ด้วย ก็เลยถามว่า “ข้าหลับไปนานหรือยัง?”

“สองชั่วยาม” อู๋เยี่ยนจู่กล่าว

“นานขนาดนั้นเลยหรือ?”

หลีโม่ลุกขึ้นนั่ง ยังรู้สึกว่ามึนหัวมาก ก็เลยบอกว่า “ข้าจะดื่มยาก่อน เจ้าไปบอกยายเหวิน ว่าข้าฟื้นแล้ว นางจะได้ไม่ต้องกังวล”

“รับทราบ” อู๋เยี่ยนจู่ให้เตาเหล่าต้าไปรายงาน ส่วนตนเองก็ช่วยหลีโม่

ยานี้หอมมาก เหมือนจะใส่สะระแหน่ไปด้วย มันเย็นๆ

หลีโม่ดื่มหมดทีเดียว จากนั้น ก็รู้สึกว่าการแน่นหน้าอกทุเลาลงไปมาก สบายมากขึ้น

โดยเฉพาะรสชาติเย็นๆ นั้น ทำให้มีสติมากขึ้น

“ยานี้วิเศษมาก” หลีโม่พูดกับอู๋เยี่ยนจู่ เจ้ามองสูตรยานี้ออกไหม? ข้าดื่มไปแล้วยังไม่รู้ว่ายาอะไรเลย”

อู๋เยี่ยนจู่ส่ายหัว “ศิษย์ก็ไม่รู้ พวกเขาต้มเสร็จก็ยกมาให้ แม้แต่เศษยาก็ไม่เห็น”