พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 882

ตอนที่ 882 โหรวเหยาช่วยอ๋องหนานหวยไป

ถ้าโหรวเหยาพาอ๋องหนานหวยไป ทุกคนก็กังวลยิ่งกว่าเดิม

เพราะว่า โหรวเหยาก็จะมีอันตราย นักฆ่ามันได้เงิน ก็ต้องทำงานให้เสร็จ พวกชั่วมันก็ถือกฎเหมือนกัน

ทุกคนก็คิดกันไม่ออก ที่สำคัญคือไม่รู้ว่าโหรวเหยาจะเอาอ๋องหนานหวยไปไว้ที่ไหน แล้วโหรวเหยาบาดเจ็บหรือเปล่า

“แต่ว่า โหรวเหยาฝีมือไม่เก่ง แล้วนางจะช่วยคนได้อย่างไร?” เซียวโธ่ถามอย่างสงสัย

ซูชิงก็มองเขา “โหรวเหยาน่าจะรู้ว่านักฆ่าจะลงมือ ก็เลยเตรียมการก่อน ไม่เช่นนั้น คงจะช่วยคนจากมือนักฆ่าไม่ได้เด็ดขาด”

“อ๋องเย่ มีข่าวของนักฆ่าไหม?”

อ๋องเย่ส่ายหัว “จะไวอะไรขนาดนั้น? กำลังไปสืบอยู่”

อ๋องหนานหวยถูกโหรวเหยาช่วยไปจริงๆ

วันนั้นในตำหนัก นางไปแอบฟังเสด็จน้าซุนคุยกับคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ถึงแม้นางจะไม่ได้ยินว่าคุยอะไรกัน แต่ได้ยินคำว่าพิษท่งหมิง และคำว่าอ๋องหนานหวย นางก็รู้ได้ว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับซือถูเย้น

ดังนั้น นางก็เลยตามคนแปลกหน้าคนนั้นไป ก็เลยรู้ว่าพวกเขาไปหาอ๋องหนานหวย แล้วก็จะฆ่าทิ้งเสีย

นางก็เลยรีบร้อน อยากออไปหาคนช่วย แต่เนื่องจากออกจากเมืองหลวงแล้ว ถ้ากลับไปก็คงไม่ทัน

นางจำได้ว่าหลีโม่เคยสอนไอ้เจ็ดทำดินปืน แล้วนางก็อยู่ข้างๆ ก็เลยซื้อดินปืนจากในหมู่บ้าน แล้วทำตามวิธีของหลีโม่ แล้วทำเป็นถุงระเบิด ติดตัวไว้

เพื่อที่จะพาอ๋องหนานหวยออกไป นางก็ซืเอรถม้า แล้วจอดไว้หน้าประตู แล้วก็ตามนักฆ่าเข้าป่าไป

นางไม่นึกว่าอ๋องหนานหวยจะถูกขังอยู่ที่วัดพญามังกรนอกเมือง ในป่าลึกเช่นนี้ ยังมีวัดพญามังกรด้วย นางไม่รู้มาก่อน คนอื่นก็น่าจะไม่รู้ นางมาถึงข้างนอก ก็เห็นวัดพญามังกรยังใหม่มาก เหมือนยังไม่เคยมีคนมากราบไหว้เลย

นางเข้าไปทางด้านหลัง ก่อนที่นักฆ่าจะลงมือ นางก็เลยโยนถุงระเบิดเข้าไป แต่ว่า มันไม่ใช่ถุงระเบิด แต่เป็นระเบิดควัน นางทำไม่สำเร็จ

แต่ควันนั้นก็สามารถช่วยให้นางช่วยคนออกไปจากความวุ่นวายได้ อ๋องหนานหวยก็ถูกแทงไปหนึ่งแผล แต่ไม่เจ็บหนัก ยังหนีไปกับนางได้

และอ๋องหนานหวยก็บ้าๆบอๆอยู่ นางก็เลยวิ่งไม่ทันอ๋องหนานหวย

ตอนวิ่งใกล้จะถึงทางแยก นักฆ่ามันตามมา ระยะใกล้มาก แต่ว่า มีดาบลอยมาแทงเข้าที่หลังของอ๋องหนานหวย โหรวเหยาก็เลยตกใจรีบจุดถุงระเบิดโยนออกไป กลายเป็นควัน แล้วนางก็ถือโอกาสพยุงเขาขึ้นรถม้าไป เดิมทีอยากจะกลับเมืองหลวง แต่พอตอนจะเลี้ยว ก็เห็นมีม้าวิ่งมาจากทางหลัก แต่งตัวเหมือนพวกนักฆ่า นางก็เลยหนีไปอีกทาง แล้วก็ทิ้งถุงระเบิดไป ครั้งนี้ มันกลับระเบิดขึ้น พวกนักฆ่าที่ตามก็ถูกระเบิดกระเด็นลอยไป พวกข้างหลังวิ่งมาก็คงตามรถม้าไม่ทัน นางถึงได้หนีออกมาได้

ในรถม้า นางก็รีบทำแผลให้อ๋องหนานหวย โชคดีที่นางชอบพกยาติดตัวไว้ เพื่อเป็นยาห้ามเลือด แต่ว่า หลังจากที่ดึงดาบออก อ๋องหนานหวยก็เสียเลือดมาก ถึงแม้จะห้ามเลือดได้ แต่ก็เสียเลือดมากจนสลบไป

เขาบ้าต่อไม่ได้แล้ว ไม่เช่นนั้นก็จบชีวิตแน่

ก่อนหน้าที่หนีไปกับจิ่ง นางก็มีประสบการณ์ พยายามอย่าหนีบนทางหลัก หลบในป่าได้ก็หลบ เพราะว่ามีคนบาดเจ็บ ความไวจะสู้คนที่ตามมาไม่ได้ พอเข้าป่า ในป่ามีทางเยอะ มีที่ให้หลบ ถ้าฝั่งตรงข้ามไม่ปูพรมค้นหา ก็จะหาตัวพบยาก

ดังนั้น นางหลบในป่า แล้วลงจากรถม้า แล้วตีม้าอย่างแรง ให้ม้าวิ่งไปที่อื่น แล้วนางก็พยุงอ๋องหนานหวยไปพักใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วก็ทำลายรอยเลือด

หลังจากขึ้นเขา เนื่องจากมีใบไม้เยอะ มีสีสันมากมาย จะมองเลือดได้ยาก ถ้าไม่มีคนรู้ว่านางลงรถม้าที่นี่ ก็จะสามารถซ่อนตัวได้ต่อไป

ภูเขาหม่างมีถ้ำเยอะ โหรวเหยาพยุงเขาเข้าถ้ำ แล้วก็ช่วยรักษา

อ๋องหนานหวยก็ยังมีสติอยู่ แต่ไม่ได้บ้าแล้ว

ตอนที่โหรวเหยากำลังช่วยทำแผลนั้น เขาก็มองโหรวเหยานิ่งๆ เจ็บแต่ไม่ร้องสักคำ

“โหรวเหยา！”

หลังจากทำแผลเสร็จ เขาก็เรียกนางเบาๆ เหมือนจะมีสติมากกว่าเดิม

โหรวเหยาไม่อยากพูดกับเขา นางลุกขึ้นและเดินไปนั่งหน้าถ้ำ ฟ้าเริ่มมืด ตอนนี้นางคิดแต่จะทำอย่างไรให้เขารอด

“โหรวเหยา” เขาเรียกนางอีกครั้ง

โหรวเหยาไม่ได้ตอบ แต่เอามือเช็ดน้ำตา

“ข้าขอโทษ！”

เขาก็ถอนหายใจอีก “แต่ข้าไม่เสียใจ ข้าต้องใช้วิธีนั้น ถึงจะได้เจ้ามา”

“หุบปาก เจ้าหุบปากนะ” โหรวเหยารีบลุกขึ้น แล้วตะโกนชี้เขา “เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพูดขอโทษ? ข้าอยากจะสับเจ้าเป็นพันชิ้น”

อ๋องหนานหวยนอนบนพื้น แล้วมองนาง แสงเริ่มน้อย แต่ฝั่งนางยังมีแสง เขามองไม่ชัด แล้วอยากลุกขึ้น แต่ไปทำแผลฉีก แล้วเขาก็หมดแรงนอนลงไป

“เจ้าจะเกลียดข้าก็ได้ แต่ข้าก็ยังมีที่อยู่ในใจเจ้า” อ๋องหนานหวยยิ้ม แล้วก็ค่อยปิดตาลง

เขาเหนื่อย เพราะเจ็บแผล

“ซือถูเย้นมีอะไรดี? ถ้าดี แล้วจะทำอะไรได้? คนที่ไม่รักเจ้า อย่างมากก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า แล้วทำไมถึงไม่มองข้าบ้าง?”

เสียงของเขาน่าเวทนา เหมือนว่าความผิดหวังทั้งหมดเริ่มจากที่โหรวเหยาปฏิเสธเขา

โหรวเหยาตัวสั้น แล้วก็คิดถึงเนื้อหาที่จิ่งส่งมาให้เขา นางก็เลยร้องไห้

ตอนที่หนีกันออกมา ถึงแม้นางไม่พูดตรงๆ แต่จิ่งก็เปิดเผยเรื่องกับอ๋องหนานหวย จิ่งน่าจะเดาออก ดังนั้นในจดหมายเขียนว่า ไม่ว่าจะผ่านอะไร ในใจของเขา นางคือสิ่งสวยงามที่สุด

“เจ้าชอบซูชิงจริงๆ หรือ? ข้าได้ยินว่าต่อมาเจ้าชอบซูชิง หลังจากที่เจ้าไม่รักซือถูเย้น แล้วก็มารักซูชิง แต่ซูชิงรังเกียจเจ้า ใช่ไหม?”