พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 883

ตอนที่ 883 ฉู่จิ้งไปเหมียวเจียง

โหรวเหยารีบเข้าไป แล้วตบหน้าเขา แล้วตะคอกว่า “เจ้าหุบปากเลยนะ”

ตบนั้น ใช้แรงมาก ตบออกมาด้วยความโกรธแค้น

อ๋องหนานหวยหน้าหัน แล้วก็หันกลับมามองนาง แล้วมองนางนิ่งๆ

“ข้าขอโทษ จริงๆ ขอโทษ” เขาบ่นพึมพำ เหมือนจะเริ่มมึน “ข้าเพียงแต่ไม่มีวิธีอื่นแล้ว คืนนั้น มันดีมาก หลายปีมานี้ มีผู้หญิงอยู่รอบกายข้ามากมาย แต่จะมีใครเทียบเจ้าได้เล่า?”

โหรวเหยาโกรธจนกัดฟัน คืนนั้น เขาเป็นคนวางยานาง

นั่นมันเป็นฝันร้ายของนาง คิดแล้วก็อยากจะอ้วก

หลายปีนี้ นางพยายามไม่คิดเรื่องนี้ นางแต่งงานไป แต่ก็ไม่เหมือนแต่งงาน ถึงแม้รู้ว่าคนนั้นจะป่วยหนักจนทำอะไรไม่ได้ แต่นางก็หาข้ออ้างให้ตนเองได้ ว่านางนั้นแต่งงานแล้ว

นางเจอข้ออ้างเพื่อให้อภัยตนเอง นางหลอกตนเอง

“ฆ่าข้าเถอะ ข้ายอมตายในมือเจ้า” เขาเอามือวางบนอก แล้วปิดแผล “ข้ารู้เจ้าเกลียดข้า แต่ข้าไม่เสียใจที่ทำลงไป ถ้าให้ข้าเลือกอีก ข้าก็จะทำเช่นเดิม โหรวเหยา เจ้าฆ่าข้าเถอะ ขอเพียงฆ่าข้า เจ้าถึงจะสามารถลืมความอนาถทั้งหมดได้”

โหรวเหยาทำสายตาโกรธ แล้วหยิบมีดพกจากเอว แล้วเดินไปทางเขา

พวกอ๋องเย่หาตัวโหรวเหยามาสามวันเต็ม ก็ยังไม่มีผล แต่โหรวเหยากลับมาแล้ว อ๋องเย่พบนางที่นอกเมือง นางมีท่าทางเสียสติเหม่อลอย พอเห็นอ๋องเย่ นางก็ยิ้มขึ้น “ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง?”

แล้วนางก็หมดสติต่อหน้าม้าของอ๋องเย่

รอตอนที่นางฟื้นมา นางก็อยู่ที่ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้งแล้ว

กลุ่มคนล้อมนางอยู่ พอเห็นนางฟื้น ซูชิงก็รีบพูดว่า “โหรวเหยา เจ้าฟื้นแล้วหรือ?”

โหรวเหยาเห็นคนมากมาย แล้วน้ำตาก็ไหล “ท่านอ๋องตายหรือยัง?”

“ยังไม่ตาย แล้วอ๋องหนานหวยเล่า? เจ้าช่วยเขาไปใช่ไหม?” เซียวโธ่ถาม

โหรวเหยานิ่ง “ท่านอ๋องยังไม่ตายหรือ?”

นางลุกขึ้นนั่ง “ข้าช่วยเขาออกมาแล้ว แต่ว่า เขาหายไปแล้ว”

“หายไปหรือ?” ทุกคนมองหน้าหัน เซียวเซียวก็ถาม “ทำไมถึงหายไป? เขาไม่ได้บาดเจ็บหรือ?”

“เจ็บหนักมาก ข้าเองก็เกือบนึกว่าเขาตายแล้ว” โหรวเหยาเล่าเรื่องที่ช่วยเขาออกมา ส่วนเรื่องที่คุยกันในถ้ำ ก็เล่าข้ามไปบ้าง “ตอนนั้นเขาเจ็บหนัก ข้าก็พกเพียงยาห้ามเลือด ดังนั้น ข้าก็เลยออกไปหายาสมุนไพร ข้าออกไปเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วยาม พอกลับมาเขาก็หายไป”

“ได้ยินเจ้าเล่าแบบนี้ อาการของเจ้าแปดหนักมาก เขาไม่น่าจะออกไปเองได้ หรือว่ามีนักฆ่าตามไป?” เซียวโธ่ถาม

โหรวเหยาส่ายหัว “เป็นไปไม่ได้ ถ้านักฆ่าตามมา ก็จะฆ่าเขา คงไม่เอาตัวเขาไป”

“แล้วใครเอาตัวเขาไป?” ทุกคนตกอยู่ในความสงสัย

ร่องรอยมันขาดไป ไม่มีทางหาตัวอ๋องหนานหวยพบ

อ๋องเย่อ๋องอานหราน ท่านอ๋องอาวุโสได้ยินดังนั้น ก็นิ่งไป แล้วพูดว่า “ในเมื่อหาไม่พบ เช่นนั้น ก็เหลือวิธีเดียว”

“ยังมีวิธีอีกหรือ?” อ๋องเย่ทำตาโต “ท่านมีวิธี ทำไมไม่บอกแต่แรก? ให้พวกเราวุ่นวายตั้งนาน”

“แคว้นเป่ยม่อ?” อ๋องเย่ก็นึกขึ้นได้ว่าสองวันนี้ยังไม่ได้รับสารจากกาวเฟิ่งเทียนเลย “หรือแคว้นเป่ยม่อจะเกิดอะไรขึ้น?”

“ฮ่องเต้คังผิงสิ้นพระชนม์แล้ว ฉินโจวขึ้นครองราชย์ ฉู่จิ้งถูกคนดูแลพาหนีออกไป คนของฉู่จิ้งกำลังไปทางเหมียวเจียง”

“อะไรนะ?” อ๋องเย่ตกใจอีกครั้ง ไม่ต้องให้อ๋องอานหรานบอก เขาก็รู้ว่าสถานการณ์มันร้ายแรงมาก “เรื่องที่พี่สะใภ้เจ็ดอยู่ที่เหมียวเจียง ฉู่จิ้งรู้ได้อย่างไร?”

“ฉินโจวให้คนติดตามหลีโม่ตลอด ก็แสดงว่า ฉินโจวสามารถรู้เรื่องที่หลีโม่ส่งสารทุกวัน เหมือนว่า ฉู่จิ้งจะได้สารนั้น แล้วรู้ว่าหลีโม่อยู่ที่เหมียวเจียง ฉู่จิ้งรู้ว่าฉินโจวเป็นห่วงหลีโม่ ดังนั้น เขาก็เลยต้องไปเหมียวเจียง เพื่อจับตัวหลีโม่”

“เหมียวเจียงไม่อาจเข้าไปง่ายๆ” อ๋องเย่พอจะเบาใจบ้าง

ท่านอ๋องอาวุโสส่ายหัว “คนนอกอาจจะเข้ายาก จริงๆ แล้วเหมียวเจียงมีพวกกบฏเกิดขึ้นมากมาย คนพวกนั้นไม่สนใจกฎของเหมียวเจียง เอาวิชาวิชาหวูกูไปแลกกับความร่ำรวย คนพวกนี้ ไปอยู่แคว้นเป่ยม่อเสียส่วนใหญ่ ฉู่จิ้งแกล้งตาย ก็เหมือนว่าจะมีคนเหมียวเจียงคอยช่วยเหลือ ข้าได้ส่งสารไปเหมียวเจียงแล้ว แต่ว่า นกพิราบมันเข้าไปยังอากาศพิษไม่ได้ ต้องรอให้คนทางนั้นมานำสารเข้าไป กลัวว่าจะเสียเวลา”

“ส่งคนไปหรือยัง?” อ๋องเย่รีบร้อนอย่างมาก

“ให้กาวเฟิ่งเทียนไปแล้ว ดูว่าเขาจะสามารถรั้งฉู่จิ้งไว้ได้ไหม ถ้าทำไม่ได้ ก็ต้องสู้กันที่เหมียวเจียงเสียแล้ว ฉู่จิ้งรู้ว่าจะสู้กับคนเหมียวเจียงอย่างไร ตอนนี้ก็ต้องหวังพึ่งแม่บุญธรรมแล้ว”

“เฮ้อ ตอนนี้พี่สะใภ้เจ็ดก็ยังท้องอยู่8เดือนแล้ว ถ้ามีการบุกรุก จะป้องกันอย่างไร? จะหนีก็หนีได้ไม่ไกล”

อ๋องเย่คิด “ไม่ได้ ข้าจะไปหาเซียวเซียว ให้เขาส่งทหารไปช่วย”

“ฉินโจวก็น่าจะส่งทหารไปแล้ว แต่เพื่อความปลอดภัย เจ้าก็ไปหาเขาเถอะ”

อ๋องเย่กระทืบเท้า “ข้าบอกแล้วท่านอ๋องอาวุโส ทำไมท่านไม่รีบบอก? จะปิดเรื่องนี้ทำไมกัน แล้วเพิ่งมาพูดวันนี้ ข้าโมโหเสียจริงๆ”

“ข้าก็เพิ่งรู้วันนี้ตอนเช้า ก็เลยรีบส่งสารออกไป” อ๋องอานหรานกล่าว