พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 884

ตอนที่ 884 เวินยี่ลงเขา

วันที่เซียวเซียวนำทหารออกเมือง เตาเหล่าต้าก็กลับมาถึงเมืองหลวงพอดี ซูชิงก็จับตัวเขาแล้วให้เขานำทาง ถึงแม้จะไม่มีแผนที่ แต่เตาเหล่าต้าเคยไปเหมียวเจียง มันจะดีกว่าแผนที่เสียอีก

เตาเหล่าต้ากลับมาถึงก็รู้ว่าท่านอ๋องเกิดเรื่อง แต่ไม่รู้ว่าพระชายาก็ใกล้จะเกิดด้วยเหมือนกัน ก็ตกใจจนสติจะหลุด แล้วก็รีบตามกลุ่มทหารนั้นไปด้วย

ช่วงนี้เขาเดินทางบ่อย หลิงลี่และโหรวเหยาก็ตามมาด้วย จะห้ามก็ไม่ฟัง

ตอนนั้น ซือถูเย้นก็ถูกส่งตัวไปยังโดยหาน อ๋องเย่ให้ซูชิงคุ้มกันไปส่งเขาขึ้นไป

อ๋องเย่ก็ได้สารจากกาวเฟิ่งเทียน ในสารเขียนถึงลำดับการขึ้นครองราชย์ของฉินโจว ตอนนี้ ฉินโจวนำทัพไปทางเหมียวเจียงเองเลย เพื่อกำจัดฉู่จิ้ง

“ไม่คิดว่า สุดท้ายฮ่องเต้คังผิงจะตายอย่างอนาถ” อ๋องเย่ดูสารน์ แล้วนึกถึงผู้ชายที่เจ้าสำอาง ในใจก็เสียดาย

ซุชิงเองก็พูดไม่ออก “ตอนนั้นข้าเคยสงสัยฮ่องเต้คังผิง คิดว่าฮ่องเต้คังผิงจะร่วมมือกับฉู่จิ้งทำร้ายอ๋องลั่วชินกับองค์หญิงอาน เพื่อช่วยฉินโจว เขาตายด้วยมือของคุณหญิงฉิน”

“คุณหญิงฉินนั่น ก็แก่แล้ว แต่ยังมีวิทยายุทธแก่กล้า และยังวางแผนเก่ง ถึงขนาดสามารถซื้อตัวคนข้างกายของอ๋องลั่วชิน แล้วมาพลิกสถานการณ์ หลังจากฉินโจวกลับไป นางก็แกล้งทำดีด้วย แล้วแกล้งจัดงานเลี้ยงเพื่อสังหารฉินโจว ถ้าฮ่องเต้คังผิงไม่มาช่วยไว้ ฉินโจวก็คงตายด้วยมือนาง เพียงแต่ สุดท้ายฮ่องเต้คังผิงก็ต้องมาด้วยมือของคุณหญิงฉิน เฮ้อ........”

“ข้าเชื่อว่า งานเลี้ยงครั้งนั้น ฉินโจวก็คงเตรียมการไว้แล้ว แต่ว่านางและฮ่องเต้คังผิงยังไม่ได้ดีกัน ไม่มีความสามัคคี ดังนั้น ฮ่องเต้คังผิงก็เลยคิดว่านางจะเกิดเรื่องขึ้น”

อ๋องเย่คิดจนวุ่นวาย เรื่องของแคว้นเป่ยม่อ เขาไม่ค่อยสนใจ เพียงแต่กังวลเรื่องของพี่เจ็ด พี่สะใภ้เจ็ด ชีวิตของพวกเขาทำไมถึงลำบากเช่นนี้

โดยเฉพาะพี่สะใภ้เจ็ด ตอนนี้ก็ใกล้จะคลอดแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ต่อให้พี่เจ็ดทนรอดมาได้ ในชีวิตนี้ก็คงไม่มีความสุข

เขาจะออกจากเมืองหลวงไม่ได้ องค์รัชทายาทก็ใกล้จะขึ้นครองราชย์แล้ว ในราชสำนักจะต้องมีคนคอยเป็นหลัก

ตัดมาทางเหมียวเจียง

หลีโม่อยู่ที่เหมียวเจียง นอกจากจะต้องรักษาตัวแล้ว ก็ยังเริ่มเรียนรู้เทคนิคทางเข็มทองคำส่วนท้ายด้วย

ต้องบอกว่า ถ้ามีคนคอยชี้แนะ หลีโม่พัฒนาฝีมือไปเร็วมาก แม้แต่เวินยี่เอง ก็ชื่นชมว่านางมีพรสวรรค์

ตอนที่ว่างๆ ทั้งสองคนก็คุยกัน

หลีโม่พบว่าชาวเหมียวเจียงเคารพเวินยี่มาก นางบอกว่าตนเองไม่ใช่หัวหน้าของเหมียวเจียง แต่ว่า คนที่นี่ผลักดันนางขึ้นมา

ที่นี่ไม่มีขุนนาง ถือว่าเป็นชนเผ่าเผ่าหนึ่ง ถึงแม้จะอยู่ในเขตแคว้นต้าโจว แต่ว่าใครจะขึ้นเป็นฮ่องเต้นั้น พวกเขาไม่สนใจเลย เพราะว่าพวกเขาบางคน ทั้งชีวิตก็ไม่เคยออกไปจากเขานี้เลย

นางมองหลีโม่ เห็นนางทำหน้าเศร้าขึ้น แล้วบอกว่า เจ้าอยู่ที่นี่ไม่สบายใจหรือ? กลางคืนนอนไม่ดีหรือ?”

หลีโม่ตอบ “ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในใจไม่สงบ กลางคืนฝันร้าย ฝันเห็นสามีเกิดเรื่องร้าย”

หมอเวินยี่ปลอบนาง “ไม่ต้องกังวล เขาเป็นคนมีวาสนา ถึงจะมีอันตราย ก็จะมีคนคอยช่วยเหลือ”

ตอนที่หลีโม่ออกจากเมืองหลวง ในเมืองยังวุ่นวาย ถึงแม้ไอ้เจ็ดจะควบคุมมาได้สักระยะ แต่ว่า ก็ต้องป้องกันไปก่อน

เฮ้อ คิดวุ่นวายอีกแล้ว

เช่าวันต่อมา หลังจากหมอเวินยี่ฝังเข็มให้นางแล้ว พูดว่า “วันนี้ข้าจะลงเขา ประมาณ2ถึง3วันจะกลับมา ครั้งก่อนเจ้าเรียนเทคนิคทางเข็มทองคำเร็วมาก ดังนั้นตอนที่ข้าไม่อยู่ เจ้าก็ฝังเข็มตามเดิม เดี๋ยวข้าจะรีบกลับมา”

หลีโม่ตกใจ “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงต้องรีบลงเขาไป”

เวินยี่กล่าว “มีคนล่างเขาขึ้นมา ว่าในหมู่บ้านมีคนป่วย อาการเหมือนกัน ทั้งอาเจียน ทั้งท้องเสีย ตัวร้อน ตัวสั่น ข้าจะลงไปดูหน่อย”

หลีโม่ได้ยินว่ามีคนป่วย ก็เลยรีบพูดว่า “เช่นนั้นท่านรีบไปเถอะ เดี๋ยวจะเสียเวลา”