พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 891

บทที่ 891 ท่านหมอหยุ่นเอ๋อ

ต้นปีที่สามของต้าฉิน ฉินโจวเสด็จประพาส

ประชาชนสงบสุข ยิ่งจะเป็นการง่ายต่อขุนนางทุจริต หลายเดือนมานี้ ได้รับจดหมายลับอยู่หลายฉบับ บอกว่าเจ้าเมืองเฟิงโจวทุจริตติดสินบน ยึดพื้นที่ใช้เองส่วนตัว ขับไล่ประชาชน

ฉินโจวส่งขุนนางไปตรวจสอบสองคน แต่ก็สืบไม่ได้ความอะไรมา กลับพูดแต่เรื่องดีของเจ้าเมืองเฟิงโจว ฉินโจวแอบสงสัย ขึ้นครองราชย์มาสองปีกว่า นางรู้ว่ายังมีขุนนางมากมายที่ไม่พอใจนาง ถึงแม้นางจะขึ้นเป็นฮองเต้แล้ว แต่ก็ยังเรียกนางว่าฮองเฮา

ฉินโจวสามารถรับได้กับการใช้สรรพนามที่ไม่ให้เกียรติ แต่รับไม่ได้กับการที่แอบก่อเรื่องไม่ดี เอาเปรียบผลประโยชน์ของประชาชน ทำให้ชื่อเสียงราชสำนักต้องเสียหาย

การเสด็จประพาสในครั้งนี้ นางออกมาอย่างเป็นการส่วนตัว ไปที่ไหน ก็ไม่ได้บอกกล่าว

ตอนนี้ตำแหน่งของจิ่งไม่มีอะไรทำ และก็อยากที่จะไปท่องเที่ยวแคว้นฉินกับโหรวเหยา จึงได้ตามนางออกมาตรวจราชการด้วย

เฟิงโจวมีสายแดนติดกับแคว้นต้าโยว่ เมื่อก่อนเป็นเมืองชายแดนที่สงบสุข ซึ่งเป็นที่ที่ห่างไกลฮ่องเต้

หลังจากที่ฉินโจวขึ้นครองราชย์ก็ได้สานสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองประเทศ มีเศรษฐกิจการค้าไปมาหาสู่กัน จึงมีพ่อค้าข้ามไปมามากมาย ได้ยินว่าตระกูลหูของต้าโจวก็ได้เปิดร้านข้าวสารอยู่ที่นี่

เมืองที่เดิมสงบสุข กลับมาพ่อค้าไปมากันมากมายขนาดนี้ในทันใด ที่จริงมีควรเป็นไปได้ในเรื่องอะไรต่างแค่คิดก็รู้

ขุนนางพ่อค้าร่วมมือกัน เป็นปัญหาที่หนักมาก เพราะมีคนเข้ามาเป็นจำนวนมาก พื้นที่ดินจึงมีราคาเพิ่มขึ้นอย่างมาก ขุนนางจึงยึดที่ดินเพื่อขายต่อให้กับพ่อค้า หวังผลกำไล

ฉินโจวมาเป็นการส่วนตัว หลังจากที่มาถึงเฟิงโจวแล้ว ก็ได้หาสถานที่พักก่อน

ที่เฟิงโจวนี้เส้นเย็นขึ้นชื่อมาก โหรวเหยาทานไปตั้งสองถ้วย คืนนั้นจึงท้องเสีย

นางเขียนสูตรยาขึ้นมาเอง แล้วให้เสี่ยวเอ้อไปซื้อยามา เสี่ยวเอ้อซื้อยากลับมา แล้วก็ถามโหรวเหยาว่าจะให้เอาไปต้มเลยไหม เพราะออกมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง จิ่งจึงให้โหรวเหยาเปิดห่อยาตรวจดูก่อน

โหรวเหยาพบว่ามีตัวยาสองชนิดถูกเปลี่ยน ไม่เหมือนกับสูตรยาที่นางเขียน จึงได้เรียกเสี่ยวเอ้อมา “เจ้าได้ให้คนจัดยาตามที่ข้าเขียนหรือเปล่า?”

เสี่ยวเอ้อพูดว่า “ฮูหยิน ข้าเอาสูตรยาให้กับท่านหมอ ท่านหมอเป็นคนหยิบยาให้ด้วยตัวเอง มีปัญหาอะไรหรือ? ไม่มีทางมีปัญหาแน่ ท่านหมอหยุ่นเอ๋อเป็นหมอที่ดีที่สุดของที่นี่”

“เขาไม่ได้จัดยาตามที่ข้าสั่ง” โหรวเหยาพูดอย่างไม่พอใจ

เสี่ยวเอ้อหัวเราะพร้อมพูดว่า “นั่นไม่เป็นไรท่านหมอหยุ่นเอ๋อบอกว่า ท่านเพิ่งมาถึงเฟิงโจว ยังไม่ชินกับดินน้ำอากาศของเฟิงโจว ท่านก็แค่แพ้อากาศ ดังนั้นจึงได้เปลี่ยนยาสองชนิดให้อ่อนลงหน่อย นางบอกว่าสูตรยาของท่านค่อนข้างหนักไปหน่อย ทานไปแล้วต่อให้สามารถดีขึ้น แต่ก็มีผลกระทบต่อร่างกาย ต่อไปไม่ว่าจะอยู่ที่เฟิงโจวหรือไปที่ไหน ก็จะไม่เหนื่อยง่ายแล้วเจ็บป่วยง่าย”

จิ่งไม่มีความรู้ทางการแพทย์ ได้ฟังคำพูดของเสี่ยวเอ้อก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า “พูดจาอะไรกัน? นี่สาปแช่งกันหรือ”

เสี่ยวเอ้อรีบพูดขึ้นว่า “นายท่าน ฮูหยิน พวกท่านอย่าโมโหเลย เอาแบบนี้ ข้าน้อยวิ่งไปอีกรอบ?”

โหรวเหยากลับโบกมือ ลองวิเคราะห์ชนิดยาอย่างดีแล้ว ก็พูดขึ้นว่า “เขาพูดไม่ผิดใช้เซียงซากับเหลียนเฉียว ส่วนหนึ่งสามารถแก้ร้อนใน ส่วนที่สองรักษากระเพาะ เป็นสูตรยาที่ดี แต่ท่านหมอหยุ่นเอ๋อคนนี้ไม่เคยเห็นข้า และก็ไม่ได้ตรวจอาการ ก็เขียนสูตรยาไปเรื่อย ไม่ค่อยดี”

เสี่ยวเอ้อได้ยินนางพูดว่าท่านหมอหยุ่นเอ้อไม่ดี ก็อดไม่ได้ที่จะพูดอธิบายว่า “ตอนที่นางจัดยาได้ถามข้าน้อยแล้ว ข้าน้อยได้บอกอาการของฮูหยินให้นางฟัง และได้บอกนางว่าฮูหยินเพิ่งมาถึงเฟิงโจว”

“นั่นก็เป็นการเสียมารยาท” โหรวเหยาพูดแล้ว และก็บอกว่า “แต่สูตรยานี้ก็ไม่เป็นไร ต่อให้แพ้อาหารหรือท้องไส้ไม่ดีล้วนใช้ได้หมด ครั้งนี้ช่างมันเถอะ เจ้ากลับไปบอกกับเขาว่า เป็นหมอหากยังไม่ได้ตรวจดูอาการ แล้วอย่าจ่ายยาไปเรื่อย ใช่ว่าอาการผู้ป่วยของทุกคนจะเป็นเช่นนี้”

“ท่านหมอหยุ่นเอ๋อก็ไม่ได้จ่ายยาไปเรื่อย นางรักษาผู้ป่วยมาแล้วมากมาย”

“แบบนั้นก็ไม่ได้” โหรวเหยาค่อนข้างเห็นความสำคัญเกี่ยวกับเรื่องนี้ “เพราะยาที่นางจ่ายรักษาคนหายแล้วมากมาย ก็จะยิ่งเชื่อมั่นในตัวเอง ต่อไปจะยิ่งไม่ระวัง หากเจ้าไม่ไปเตือนนาง พรุ่งนี้ข้าไปเอง”