พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 894

บทที่ 894 ฉู่จิ้งร้องขอชีวิต

ท่านหมอหยุ่นเอ๋อสะบัดมือของนางออก แล้วก็หันตัววิ่งเข้าไป

“พ่อ”

โหรวเหยากับฉินโจวมองตากัน นางมีพ่อ? นางไม่ใช่หลีโม่?

พ่อของหลีโม่คือเสี้ยห้วยจุนที่ตายไปแล้ว

โหรวเหยาผิดหวังมาก แต่ฉินโจวกลับรีบวิ่งตามเข้าไป

หน้าต่างห้องค่อยๆเปิดออก แสงสว่างจากด้านนอกประตูเพียงพอที่จะทำให้ฉินโจวเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างชัดเจน

คนคนนั้นต่อให้สลายกลายเป็นผงขี้เถ้านางก็ไม่มีทางจำผิด ถึงแม้เขาจะเปลี่ยนไปอย่างมาก

ท่านหมอหยุ่นเอ๋อเก็บถ้วยที่ตกพื้น บนพื้นหกเต็มไปด้วยยาสมุนไพร

“พ่อ ข้าบอกแล้วว่าจะมาป้อน ทำไมถึงยังหยิบขึ้นมาเองล่ะ?”

คนที่อยู่บนเตียงคนนั้น มองดูฉินโจว แววตาของตาหมองมน โศกเศร้า ไม่หลงเหลือความเยือกเย็นเฉียบคมดั่งเมื่อก่อนแล้ว หนังบนใบหน้าเหี่ยวแห้งผอมอย่างมาก ทั้งร่างกายเหมือนเหลือเพียงหนังหุ้มกาย เหมือนดั่งคนแก่ที่เหลือเพียงระยะสุดท้าย

ฉินโจวมองดูด้านล่างผ้าห่มบาง ตรงตำแหน่งขาของเขา ไม่มีอะไรแล้ว

ฮ่องเต้คนหนึ่ง ตกอยู่ในสภาพแบบนี้

“เจ้าเรียกเขาว่าพ่อ?” แววตาฉินโจวมองดูฉู่จิ้งอย่างเย็นชา

“พ่อ สองคนนี้มาตามหาคน แต่หาเจอคนผิด” ท่านหมอหยุ่นเอ๋อพูดแนะนำ

ฉู่จิ้งค่อยๆอ้าปาก เสียงแหบไม่น่าฟังอย่างที่สุด “หยุ่นเอ๋อ เจ้าออกไปก่อน ข้าคุยกับแขกพิเศษสองคนนี้หน่อย”

หยุ่นเอ๋อมองดูฉินโจวอย่างสงสัย หากดูไม่ผิด ดวงตาของนางแฝงไปด้วยความเกลียดชังและโกรธแค้น?

เหมือนดั่งตรงหน้าของนาง มีความแค้นที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกับนางได้

“พวกเจ้ารู้จักกันจริงๆหรือ?” ท่านหมอหยุ่นเอ๋อถาม

“เคยเห็นเมื่อหลายปีก่อน” ฉู่จิ้งพูด

ท่านหมอหยุ่นเอ๋อดูออกว่าฉินโจวกับโหรวเหยาดูไม่เป็นมิตร เดิมไม่อยากออกไป แต่ก็มีเด็กเก็บยาคนหนึ่งมาตามอีก บอกว่ามีผู้ป่วยเร่งด่วน ท่านหมอหยุ่นเอ๋อจึงรีบออกไปทันที

หลังจากที่ท่านหมอหยุ่นเอ๋อออกไปแล้ว ฉู่จิ้งก็ได้ไล่เด็กเก็บยาที่เป็นคนนำทางออกไป

หลังจากประตูปิดแล้ว ฉินโจวค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะหลบอยู่ที่นี่ เจ้าช่างเป็นเหมือนหนอนร้อยขาตายแล้วก็ไม่แข็ง”

ฉู่จิ้งค่อยเปิดผ้าห่มออก เห็นว่าขาของเขาทั้งสองข้าง ไม่มีแล้วจริงๆ

ฉินโจวมองดู แล้วก็พูดกับเขาว่า “แล้วยังไง? ตายแล้วก็ยังไม่พอชดใช้”

ฉู่จิ้งพูดอย่างเชื่องช้าว่า “ใช้ ตายแล้วก็ยังไม่พอชดใช้”

เขาถอนหายใจเบาๆ “ในที่สุดพวกเจ้าก็ตามมาจนเจอ”

“ฮ่องเต้ทำให้ต้องตามหายากมากนะ” โหรวเหยาพูด

“ฮ่องเต้?” ฉู่จิ้งมองดูโหรวเหยา แล้วก็มองดูฉินโจว พูดอย่างประชดว่า “นางต่างหากที่เป็นฮ่องเต้ ไม่ใช่หรือ?”

“พูดมา ทำไมเจ้าต้องเอาหลีโม่มาซ่อนไว้ที่นี่? เจ้าทำอะไรกับนางกันแน่? นางไม่รู้จักพวกเรา ยังเรียกเจ้าว่าพ่อ เจ้าช่างหน้าไม่อาย เจ้ามีคุณสมบัติอะไรไปเป็นพ่อของนาง?”

“พ่อแท้ๆของนางมีคุณสมบัติเป็นพ่อของนางหรือ?” ฉู่จิ้งพูดอย่างเย็นชา

“พ่อแท้ๆของนางไม่มีคุณสมบัติ เจ้าก็ไม่มี” ฉินโจวสีหน้าเคร่งเครียด แสดงให้เห็นว่าโกรธอย่างที่สุด แต่นางก็ระงับไว้ก่อน

“ใครเป็นคนทำ?” ฉินโจวโกรธจัด

“อี๋กุ้ยเฟยใช้ให้หมุยเฟยทำ”

"ผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว? ทำไมนางถึงยังไม่ตาย?" ฉินโจวพูดอย่างโมโห "หลีโม่ให้โอกาสนางอยู่ตลอด นางยังไม่รู้จักพออีกหรือ?"

"ยังไม่พูดถึงเรื่องนี่ เจ้าคิดว่าคำพูดของฉู้จิ้งมีความจริงกี่ส่วน? หากหลีโม่คลอดลูกแฝดแล้วถูกคาบไปหนึ่งคน หากนี่เป็นเรื่องจริง หลีโม่ฆ่าตัวตายก็ต้องเป็นเรื่องจริง นางอาศัยความจำเสื่อมจึงสามารถมีชีวิตอยู่มาได้ตลอดสองปีนี้ หากความทรงจำฟื้นคืน กลัวว่าวิชาสาปแช่งยังอยู่ นางอาจจะ..."

โหรวเหยาไม่อาจทนพูดสองคำนั้นออกมาได้ กว่าจะหานางเจอ จะให้นางคิดฆ่าตัวตายอีกไม่ได้

ฉินโจวครุ่นคิดสักพัก แล้วพูดว่า "เรื่องวิชาสาปแช่ง เจ้าแน่ใจหรือ?"

"แน่ใจ หมุยกุ้ยเฟยพูดออกมาเอง" โหรวเหยาพูดอย่างเคร่งเครียดว่า "อีกอย่าง หลังจากที่ข้ารู้เรื่องแล้ว ก็ได้สืบแล้ว ในพื้นที่บางส่วนของเซียนเป้ยยังมีวิชาสาปแช่งแบบนี้อยู่จริง อาการของหลีโม่ก่อนหน้านี้ก็มีอาการเริ่มต้นแล้ว อย่างเช่น ฝันร้ายติดต่อกัน จิตใจว้าวุ่น สิ้นหวังอยู่บ่อยๆ ก่อนหน้านี้คิดมาตลอดว่าถูกวางยา แต่ตอนนี้หวนคิด น่าจะเป็นวิชาสาปแช่ง อีกอย่าง วิชาสาปแช่งนี้เป็นการใช้ความรักความผูกพันที่มีต่อศพเป็นสิ่งกระตุ้น นั่นก็หมายความว่า เมื่อไอ้เจ็ดไม่อยู่ข้างกายนาง จิตใจของนางก็จะเคร่งเครียดอยู่ตลอด เรื่องนี้ อู๋เยี่ยนจู่ก็ยืนยันได้ ตอนที่อยู่เหมียวเจียง หลีโม่ก็เริ่มฝันร้ายแล้ว ยังฝันเห็นร่างกายไอ้เจ็ดเต็มไปด้วยเลือด หากฝันร้ายของนางสามารถครอบงำสติของนางได้ ในใจก็จะคิดว่าไอ้เจ็ดตายไปแล้วจริงๆ นางก็จะฆ่าตัวตาย"

"ช่สงเป็นวิชาสาปแช่งที่โหดเหี้ยมมาก" ฉินโจวกัดฟันพูด

สำหรับนักรบคนหนึ่ง ความแค้นทุกอย่างก็น่าจะจบสิ้นด้วยการเผชิญหน้าสู้กันจริงๆ แอบทำแบบนี้อยู่ด้านหลัง เป็นสิ่งที่นางเกลียดชังที่สุด