พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 895

บทที่ 895 หู่เถาถูกสายเชือกเตาปารัด

ทั้งสองคนคุยกันอยู่ แล้วก็เห็นหู่เถาเข้ามาอย่างโซซัดโซเซ

โหรวเหยามองดูท่าทีการเดินของเขา ดูโซซัดโซเซ แต่เห็นได้ชัดว่าขาซ้ายมีปัญหา

“หู่เถา มา ให้น้าดูขาของเจ้าหน่อย” โหรวเหยาอ้าแขนพูด

หู่เถาเบิกตากลมโต “ทำไมหรือ?”

“น้าอยากดูว่าขาของเจ้าสวยหรือไม่” โหรวเหยายิ้มพูด แต่รอยยิ้มค่อนข้างเจ็บปวด

หู่เถายกขากางเกงขึ้น เผยให้เห็นขาทั้งคู่

ขาน้อยด้านซ้าย มีรอยแผลเป็นแผลหนึ่ง เป็นแผลเป็นที่น่ากลัวมาก เป็นแผลขนาดใหญ่ ครอบคลุมขาไปครึ่งหนึ่ง บาดแผลตกสะเก็ดได้แปลกมาก เหมือนชิ้นเนื้อหายออกไปแล้ว

และบนล่างบาดแผล เหมือนใช้สายเชือกมัดไว้ อย่างน้อยมองดูแล้วก็เหมือนสายเชือก แต่เมื่อสัมผัสแล้วกลับเป็นเนื้อ

ดวงตาโหรวเหยาแทบกระเด็นออกมา บาดแผลนี้เหมือนโดนหมาป่ากัดมาจริงๆ

ใบหน้าของฉินโจว เคร่งเครียดขึ้นมาทันที

นางมองดูใบหน้าไร้เดียงสาของหู่เถา เขาเองไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเคยผ่านความทุกข์อะไรมาบ้าง ยังดูใสซื่อบริสุทธิ์อยู่แบบนั้น

ยังอดไม่ได้จึงอุ้มหู่เถาขึ้นมา แล้วจูบบนหน้าผากของเขา “เด็กดี”

น้ำเสียงค่อนข้างสะอึกสะอื้น

หู่เถาเองก็ซบไหล่ของนางอย่างเคยชิน มือน้อยอ้วนๆกอดคอของนางไว้ เขาดูเหมือนจะชอบกอดคนอื่นแบบนี้มาก

ฉินโจวรู้สึกว่า เขาน่าจะขาดความรู้สึกที่ปลอดภัย

ในหัวใจเจ็บปวดอย่างมาก อยากที่จะพาพวกเขาสองแม่ลูกไปทันที

หลังจากที่ท่านหมอหยุ่นเอ๋อรักษาคนไข้กลับมา เห็นว่าสองคนนั้นยังอยู่ ก็ค่อนข้างแปลกใจ “พวกเจ้ามีธุระอะไรหรือ?”

ฉินโจวได้เปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มแย้มอ่อนโยน “ท่านหมอหยุ่นเอ๋อ คือแบบนี้ พวกเรามาเฟิงโจวเป็นครั้งแรก นี่เพิ่งมาถึงเฟิงโจว น้องสาวของข้าก็ทั้งอ้วกทั้งท้องเสีย ไม่สบายไปทั้งร่างกาย นางเองก็เป็นหมอ ได้เขียนสูตรยาแล้วให้เสี่ยวเอ้อมาซื้อยา สุดท้ายท่านหมอหยุ่นเอ๋อได้แก้สูตรยาของนาง อยากจะบอกว่า ยาที่ท่านเปลี่ยนได้ผลดีมาก นางทานไปแล้ววันนี้ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ดังนั้น วันนี้ข้าก็เลยพาน้องสาวมาเพื่อที่จะขอบคุณ”

ท่านหมอหยุ่นเอ๋อยิ้ม “นี่ต้องขอบคุณอะไรกัน? ข้าได้เรียกเก็บค่ายาแล้ว”

“นอกจากนี้แล้ว น้องสาวของข้าเคารพนับถือหมอหญิงที่มีฝีมือมาตลอด นางอยากที่จะเรียนทักษะทางการแพทย์กับท่าน ไม่รู้ว่าท่านจะยอมสอนนางไหม?” ฉินโจวมองดูนาง ถึงแม้จะพยายามระงับความตื่นเต้นภายในใจไว้อย่างที่สุด แต่น้ำเสียงก็ยังค่อนข้างสั่นเทา

ฉินโจวพูดเสร็จ โหรวเหยาก็เข้าไปขอร้อง “ใช่ ข้าจะไม่รบกวนเจ้ารักษาผู้ป่วย แค่อยากอาศัยอยู่ที่นี่สักไม่กี่วัน เพื่อเรียนรู้กับเจ้า”

“เจ้าก็เป็นหมอหรือ?” หยุ่นเอ๋อถาม

“ใช่ แต่ฝีมือข้าไม่ดี ก็เคยอยากมีอาจารย์ คนอื่นเห็นข้าเป็นผู้หญิง จึงไม่ยอมรับข้า” โหรวเหยาพูดอย่างโศกเศร้า

ท่านหมอหยุ่นเอ๋อพูดอย่างเห็นใจว่า “ตอนที่ข้าเพิ่งมาที่นี่ ทุกคนก็ไม่เชื่อถือข้า นี่ก็ค่อนข้างอคติกับผู้หญิงจริงๆ”

โหรวเหยาได้ฟังนางพูดเช่นนี้แล้ว ก็รู้ว่าตัวเองมีความหวังที่จะได้อยู่ที่นี่แล้ว

นางมองสบตากับฉินโจว ฉินโจวกลับถามว่า “ใช่ เมื่อกี้ข้าเห็นขาของหู่เถามีบาดแผลเก่า เด็กคนนี้แค่สองขวบเอง ทำไมถึงได้มีบาดแผลร้ายแรงแบบนี้?”

ท่านหมอหยุ่นเอ๋อยื่นมืออุ้มหู่เถาขึ้นมา ลูบหัวของเขา ยิ้มอย่างรักใคร่ แล้วก็พูดกับฉินโจวว่า “ตอนที่คลอดเขาข้าไปเยี่ยมญาติพอดี ข้าคลอดเขาอยู่บนเขา ได้เจอกับหมาป่า จึงเกือบจะไม่มีเขาแล้ว”

ตอนที่ท่านหมอหยุ่นเอ๋อพูด ดวงตาแฝงไปด้วยความหวาดกลัว แสดงว่า นางยังมีความทรงจำในตอนนั้นอยู่

“อาเหนียง” หู่เถายิ้มอย่างใสซื่อ นวดคิ้วของเขา “ไม่กลัว”

“ผ่านไปแล้ว ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง” ฉินโจวเงียบสักพัก แล้วก็ลองถามว่า “ใช่ แล้วพ่อของหู่เถาล่ะ?”

ท่านหมอหยุ่นเอ๋อถอนหายใจ “ตายแล้ว ตายในเงื้อมมือของหมาป่าในตอนนั้นแล้ว”

โหรวเหยากับฉินโจวมองตากัน แสดงว่า ตอนที่พวกเขาไป ยังมีบุคคลที่สาม