พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 896

ตอนที่ 896 เด็กผู้หญิงคนนั้น

เมื่อกลับมาถึงโรงเตี๊ยม ฉินโจวก็ออกราชโองการสองฉบับ

ฉบับแรก คือออกตามหาซือถูเย้นทั่วแผ่นดิน ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน ต่อให้ต้องบุกขึ้นฟ้ามุดลงดินก็ต้องตามเขากลับมาให้ได้

ฉบับที่สอง คือให้นำป้ายคำสั่งของเขา ไปโยกกำลังทหารรอบ ๆ บริเวณมาสามพันนาย

“ฝ่าบาท หากทรงทำเช่นนี้ จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นหรือเปล่า”

การแหวกหญ้าให้งูตื่นที่ว่า ก็คือเจ้าหน้าที่เมืองเฟิงโจว

ฉินโจวพูดว่า “ข้าอยู่ที่นี่ แหวกอะไรให้งูตื่นก็ไม่เป็นไร หากมีงูพิษ ก็จะได้ล่อมันออกมาทีเดียวเลย”

โหรวเหยากกับอาจิ่งได้ยินดังนั้น ก็รู้ว่านางต้องการจะอยู่ที่นี่ระยะหนึ่งเลย

หลังจากที่ซือถูเย้นออกจากเมืองหลวง เดิมเขาคิดจะไปหาไท่ฮองไท่เฮา แต่เขารู้ว่าไท่ฮองไท่เฮากับหลีโม่ลำบากเหมือนกัน เลยคิดจะกลับไปที่ชายแดนเหมียว

รอบ ๆ ชายแดนเหมียว เหมือนว่าเขาจะไปทั่วเลย

เมืองเขตทุกเขตบริเวณนั้น เขาไปมาหมดแล้ว เขาเอาภาพวาดของหลีโม่สอบถามไปทั่ว แต่ไม่มีใครเคยเห็นคนที่คล้ายเลย

วันนี้ทั้งวัน เขามาถึงเขตเป่ยอาน ที่นี่เป็นเขตในพื้นที่ของแคว้นฉิน แต่ว่า เขายังไม่เคยมาที่นี่เลย

เขายังคงเอารูปออกถามไปทั่ว ที่จริง เขารู้ว่าถามมากไปก็เท่านั้น เพราะ ตลอดสองปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยได้ข่าวอะไรเลย

เพียงแต่ ครั้งนี้เขาไปถามเจ้าของร้านน้ำชา เถ้าแก่ร้านเหมือนจะดูอยู่นาน คิดแล้วพูดว่า “คนในภาพข้าไม่เคยเห็นนะ แต่ว่ามีเด็กคนหนึ่ง หน้าตาคล้ายกับผู้หญิงคนนี้มาก เหมือนเป็นคน ๆ เดียวกันเลย”

ซือถูเย้นม้วนภาพเก็บ เมื่อได้ยินที่เถ้าแก่ร้านน้ำชาพูด เขาก็ใช้เท้าเหยียบไปที่เก้าอี้ แล้วดึงเสื้อของเถ้าแก่มา สีหน้าท่าทางของเขาตื่นเต้นมาก “เด็กผู้หญิงเหรอ? โตแค่ไหนแล้ว? เจอเมื่อไหร่? แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน? แล้วใครเป็นคนเลี้ยงเด็กคนนั้น? คนที่เลี้ยงหน้าตาเหมือนผู้หญิงในรูปหรือเปล่า?”

เถ้าแก่ตกใจตัวสั่นไปทั้งตัว “นายท่าน ข้าน้อย ...... ข้าน้อยไม่รู้จัก เพียงแต่วันนั้นเขาพามาดื่มชาที่นี่ ข้าน้อยเห็นว่าเด็กคนนั้นหน้าตาน่ารัก เลยไปหยอกล้อเล่นเดียว อายุประมาณสองขวบ คนที่พาเด็กคนนั้นมาเป็น ...... เป็นพ่อของนาง”

สองขวบ สองขวบ ตรงกันพอดี ตรงกันพอดีเลย

แต่ว่า พ่อของนาง?

“เจ้าแน่ใจนะว่าเป็นพ่อของนาง? ไม่ใช่อาหรือว่าคนอื่น?” ซือถูเย้นในหัวผุดความเป็นไปได้มากมายเป็นร้อยเป็นพันอย่าง หรือว่าอาจจะเป็นคนที่ช่วยชีวิตหลีโม่เอาไว้ก็ได้

เขาคิดถึงขนาดว่าหลีโม่เพื่อตอบแทนบุญคุณ เลยมอบกายให้ก็เป็นได้ เขาไม่รังเกียจ ขอแค่นางยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ซือถูเย้นรู้ว่าเขาตื่นเต้นมากเกินไป ทำให้เถ้าแก่ร้านชาตกใจ เขาปล่อยมือจากเสื้อผ้าของเขา “รู้หรือเปล่าว่าพวกเขาเป็นคนที่ไหน?”

เถ้าแก่ร้านรีบถอยห่างจากเขา “ฟังจากน้ำเสียงน่าจะเป็นคนเป่ยอาน ส่วนรายละเอียดอื่น ๆ ข้าไม่รู้”

เป็นคนเป่ยอาน? งั้นก็ง่าย เป่ยอานไม่ใหญ่ ยังไงก็ต้องเจอ

เขารีบส่งจดหมายให้กับกาวเฟิ่งเทียน ให้เขารีบส่งคนไปออกตามหา

ที่นี่เป็นพื้นที่แคว้นฉิน เขาไม่สะดวกให้คนของต้าโจวมาออกตามหา

เขาไม่รอให้กาวเฟิ่งเทียนมาถึงก่อน เขาก็เดินทางไปที่เขตเป่ยอานเลย

ที่เป่ยอาน เขากลับได้เจอคน ๆ หนึ่ง

เตาเหล่าต้า เขาแต่งตัวเป็นชาวแคว้นฉิน สวมเสื้อผ้าหยาบ ๆ แบกห่อผ้ากำลังเดินมุดไปยังท่ามกลางฝูงชน

ซือถูเย้นเดินไปดึงมือของเขา เขาเห็นหน้ากลับมาเจอซือถูเย้น เขาตกใจมาก “ท่าน ....... ท่านอ๋อง?”

“เสี่ยวเตา เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?” ซือถูเย้นถาม

เตาเหล่าต้ารีบวางห่อผ้าลง แล้วพูดว่า “ข้ากำลังตามหาพระชายาอยู่”

ซือถูเย้นใจเต้นแรงมาก “แล้วพระชายาตอนนี้อยู่ที่ไหน?”

ซือถูเย้นรู้ว่าเตาเหล่าต้าไม่มีทางไม่มีกิน จากที่เขาเห็น ปกติเขากินเยอะมาก แต่ตอนนี้เพื่อหลีโม่ เขากลับยอมกินแบบนี้

เขาพูดว่า “เจ้าดีกับหลีโม่ หากนางรู้ นางจะต้องซาบซึ้งใจแน่”

เตาเหล่าต้าพูดว่า “พระชายาเกิดเรื่อง ข้าต้องไปตามหานาง มันเป็นหน้าที่ของข้า”

หน้าที่ ตอนที่หลีโม่อยู่ที่ชายแดนเหมียว เคยพูดสองคำนี้ให้เขาฟังบ่อยมาก

เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่เขารู้ว่าหน้าที่ของเขาคืออะไร หน้าที่ของเขาคือการคุ้มครองความปลอดภัยของพระชายา

ต่อให้เขาต้องวิ่งจนขาขาด เขาก็จะต้องตามหาให้เจอ

ซือถูเย้นนั่งลงที่เก้าอี้เล็ก ๆ ตัวหนึ่ง มันเป็นเก้าอี้ที่เตาเหล่าต้าทำขึ้นเอง

เตาเหล่าต้าพูดว่า “ท่านอ๋อง ฐานะอย่างท่านจะมาพักที่นี่คงไม่เหมาะหรอก ออกไปหาโรงเตี๊ยมพักเถอะ ข้ามีเงิน”

“ไม่ต้องหรอก ข้าอยู่กับเจ้าที่นี่แหละ” สองสามวันที่ผ่านมา ซือถูเย้นนอนมาหลายที่ ทั้งในป่า ภูเขา วัดร้าง บ้านของชาวบ้าน ไม่ว่าที่ไหนง่วงแล้วเขาก็นอน

วันเวลาที่นางหายไป เขารู้สึกว่าความร่ำรวย ยศถาบรรดาศักดิ์หรือแม้แต่การต่อสู้อำนาจการทหาร มันน่าขำมาก สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต คือคนที่อยู่ข้างกายเขา

หากเขาตามหาหลีโม่จนเจอ ชาตินี้เขาไม่ขออะไรอีกแล้ว

“ท่านอ๋อง ท่านจะนอนที่นี่เหรอ?” เตาเหล่าต้ามองเขาอย่างตกใจ

เขาเป็นถึงท่านอ๋องเลยนะ

ซือถูเย้นมองไปที่เขา “อะไร? รังเกียจข้าเหรอ?”

เตาเหล่าต้ารีบพูดว่า “ข้าจะกล้ารังเกียจท่านได้ยังไงกัน? ข้าแค่กลัวว่าท่านจะเสียเกียรติ”

ซือถูเย้นมองไปที่ใบหน้าซื่อ ๆ ของเขา แล้วพูดว่า “เตาเหล่าต้า ขอบใจเจ้ามากที่ไม่เคยละทิ้งเลย”