พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 897

ตอนที่ 897 นางยังไม่ตาย

ซือถูเย้นกับเตาเหล่าต้าช่วยกันตามหาในเป่ยอานตลอด ตั้งแต่ซือถูเย้นมา เตาเหล่าต้าไม่จำเป็นต้องไปทำงานหนัก เพราะซือถูเย้นมีเอาเงินติดตัวมาด้วยมากมาย

ต่อให้ไม่มีเงินก็ไม่เป็นไร เพราะที่นี่มีร้านเงินของหูฮวนซี แค่เข้าไปแล้วเอาป้ายให้เขาดู บอกชื่อก็สามารถถอนเงินได้แล้ว

พวกเขาออกตามหาสิบวันติดต่อกัน เขาไปทุกที่ในเขตเป่ยอาน อีกทั้ง ซือถูเย้นยังใช้เงินให้คนวาดรูปหลีโม่ติดประกาศตามหา พร้อมกับวาดรูปเหมือนของเด็กตามที่เตาเหล่าต้าอธิบายติดประกาศตามหาไปทั่ว

เงินรางวัลจำนวนมากจะต้องมีคนกล้าโผล่มาสักคน ไม่กี่วันต่อมาก็มีคนมาหาเขา แล้วบอกพวกเขาว่าเคยเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้ อายุประมาณสองขวบ อยู่หมู่บ้านเดียวกับพวกเขา เด็กผู้หญิงคนนี้ชื่อว่า เทียนอืน พ่อเป็นคนตัดฟืน แม่ทอผ้าอยู่บ้าน ฐานะทางบ้านยากจนมาก

ถึงแม้ข้อมูลที่ได้จะไม่ค่อยตรง หลีโม่ทอผ้าไม่เป็น แต่ว่า ใครจะเรียนรู้ไม่ได้ล่ะ?

ซือถูเย้นก็พาเตาเหล่าต้าไปยังหมู่บ้านนั้น หมู่บ้านนั่นชื่อว่า หมู่บ้านเจิ้นโถ อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเขตเป่ยอาน ด้านหลังเป็นภูเขาติดแม่น้ำ แวดล้อมดีมาก

ซือถูเย้นมาถึงบ้านเก่าหลังหนึ่งตามทางที่คนแจ้งข่าวบอก

บ้านหลังนี้เล็กมาก ประตูไม้เปิดอยู่เล็กน้อย เขามองลอดเข้าไปตามช่อง ภายในบ้านมีตากเสื้อผ้าเอาไว้ มีเสียงเด็กร้อง อีกทั้งยังมีเสียงเครื่องทอผ้าดังออกมาด้วย เสียงผู้หญิงอ่อนโยนคนหนึ่งดังขึ้นมาว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ แม่จะเสร็จแล้ว เทียนอืน ไม่งอแงนะ”

ซือถูเย้นรีบเปิดประตูเข้าไปทันที

“อ้าว พวกเจ้าเป็นใครกัน? ทำไมถึงได้บุกมาบ้านคนอื่นแบบนี้ล่ะ?”

สาวทอผ้าคนรีบลุกขึ้นมาทันที นางรีบเดินไปอุ้มเด็กผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อยู่ จากนั้นก็ถอยไปข้าง ๆ แล้วมองไปที่ซือถูเย้นกับเตาเหล่าต้าอย่างตื่นตระหนก

นางอายุประมาณสามสิบกว่า ผิวออกคล้ำ ใบหน้ามีกระ ดูรวม ๆ ถือว่าดูดี แต่ว่าเวลาพูด เหมือนฟันหายไปสองซีก

นางอุ้มเด็กไว้แน่นมาก เด็กคนนั้นหันหน้ามามอง ใบหน้าขาวเนียนพร้อมกับคราบน้ำตา

ซือถูเย้นเห็นใบหน้าของเด็ก ก็แทบจะหยุดหายใจ ไม่ว่าจะดวงตา จมูก ปาก เหมือนกับหลีโม่ไม่มีผิด

เตาเหล่าต้าเองก็ตะลึงไป ก่อนหน้านี้เขามองจากไกล ๆ รู้สึกว่าคล้าย ตอนนี้ดูใกล้ ๆ มันเหมือนมาก

“พวกเจ้าเป็นใคร?” หญิงคนนั้นมองซือถูเย้นกับเตาเหล่าต้า เห็นทั้งคู่มองมาที่เด็กที่อยู่ในมือของนาง นางก็ยิ่งหวาดกลัว

ซือถูเย้นได้สติกลับมา แล้วถามว่า “แม่ของเด็กคนนี้ล่ะ?”

“ข้าคือแม่ของนาง พวกเจ้าคิดจะทำอะไร?” หญิงคนนั้นถามกลับไปอย่างไม่เป็นมิตร

“ท่านเป็นแม่ของเด็กคนนี้เหรอ?” ซือถูเย้นเหมือนสมองระเบิด มันจะเป็นไปได้ยังไง? เด็กคนนี้เหมือนหลีโม่มาก จะเป็นลูกของผู้หญิงคนนี้ได้ยังไงกัน?

“ถูกต้อง พวกเจ้าออกไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้นข้าจะร้องให้คนช่วย” หญิงคนนั้นพูด

“แล้วท่านจะพิสูจน์ได้ยังไงว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของท่าน?” เตาเหล่าต้าถามคำถามที่ดูโง่มาก ประเด็นคือตามหามาตั้งนาน ตอนมาที่หมู่บ้านนี้ ยังเต็มไปด้วยความหวัง ผลสุดท้ายนางกลับบอกว่าเป็นลูกของนาง เขารู้สึกรับไม่ได้

มันเหมือนเขาตกลงมาจากฟ้า สมองกระทบพื้นจนแข็งทื่อไป

หญิงคนนั้นพูดอย่างโมโหว่า “จะให้พิสูจน์ยังไง? เจ้าก็ไปถามเอาแล้วกัน ว่าใช่ลูกสาวของข้าหรือเปล่า”

“หน้าตาท่านก็ไม่ดี จะมีลูกน่ารักขนาดนี้ได้ยังไงกัน?” เตาเหล่าต้าถึงแม้จะไม่รู้เรื่องกรรมพันธุ์ แต่ก็รู้ว่ามังกรคลอดลูกเป็นมังกร หงส์มีลูกเป็นหงส์ ลูกชายของหนูจะต้องมุดดินได้ แม่หน้าตาไม่ดีจะมีลูกหน้าตาน่ารักมากได้ยังไงกัน

“เจ้า ......” หญิงคนนั้นโกรธมาก “พวกเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อย่างนั้นข้าจะไปแจ้งความ”

ซือถูเย้นไม่ยอมไป แต่ก็หาข้ออ้างอยู่ต่อไม่ได้ ความหวังที่จะได้พบหลีโม่อยู่ที่เด็กคนนี้ แต่ตอนนี้มันกลับสลายไปหมด เขายังไม่อาจยอมรับมันได้

เขารู้ว่าอยู่ต่อไปก็ไร้ประโยชน์ แต่ว่า เขากลัวความผิดหวังแบบนี้มาก ตอนที่เขาเดินอยู่บนถนน เขารู้สึกว่าเขาไม่เหลือความหวังอะไรอีกแล้ว

สองปีครึ่งแล้ว สองปีครึ่งเต็ม ๆ