พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 898

ตอนที่ 898 ได้พบลูกชาย

เมื่อทั้งคู่กลับไปที่วัดพญามังกร ซือถูเย้นก็เก็บสัมภาระของตัวเอง แต่ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะไปไหน

จู่ ๆ เขาก็ไร้จุดหมายขึ้นมา

เขาเดินออกมาที่ตำหนักด้านหน้าสุดของวัดพญามังกร เขามองไปที่รูปปั้นภาพเหมือนของเจ้าพญามังกรที่มีลักษณ์ที่คุ้นเคย จากนั้นเขาก็คุกเข่าลง

เขากราบไหว้ภาวนา ตลอดชีวิตของเขามันเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยทำ เขาไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งเขาจะมาคุกเข่าอยู่ต่อหน้าพระ เพื่อขอร้องให้พระคุ้มครอง

เขาหมดหนทางแล้ว

“ท่านได้รับการกราบไหว้จากคนมากมาย ข้าขอร้องได้โปรดชี้ทางให้ข้าด้วยเถอะ หากตามหาหลีโม่จนเจอได้ ทุกวันพระ ข้าจะมาจุดธูปกราบไหว้และบริจาคทานให้”

เขาโขกศีรษะลงไปอย่างจริงใจ เขาคิดถึงวันแรกที่หลีโม่เข้าวังไปพบฮองเฮา นางคุกเข่าโขกศีรษะตั้งแต่หน้าประตูวัง โขกจนเลือดไหล

ฮองเฮาบอกว่า การโขกศีรษะคือการทำความเคารพให้กับพระโพธิสัตว์ เพื่อขอพรให้เสด็จแม่สุขภาพแข็งแรง

หลีโม่โขกศีรษะเข้ามา แต่มันไม่มีประโยชน์เลย พระโพธิสัตว์ไม่ได้คุ้มครองนางเลย

เขาใจแตกสลาย จากนั้นก็ลุกขึ้นมา

นอกประตูตำหนัก มีเสียงฝีเท้าม้าดังขึ้นมา

ทันใดนั้นเองก็มีลมวูบหนึ่งผ่านหน้ามาเข้ามา “น้องซือถู ข้าตามหาเจ้าตั้งนาน โชคดีมีคนเห็นเจ้ามาที่วัดนี้”

คนที่มาคือกาวเฟิ่งเทียน

ก่อนที่ซือถูเย้นจะมายังเขตเป่ยอาน เคยสั่งให้คนไปเรียกเขามาช่วยตามหา

เมื่อเห็นหน้ากาวเฟิ่งเทียน ซือถูเย้นก็ถอนหายใจเบา ๆ “พี่กาว ข้าให้ท่านมาเสียเที่ยวแล้วล่ะ เราเจอคนแล้ว มันไม่ใช่”

กาวเฟิ่งเทียนใบหน้ามอมแมม แต่สายตาของเขาเป็นประกายมาก “อะไรคือมาเสียเที่ยว? หากเจ้าไม่ให้คนไปตามข้ามา ข้าเองก็คงตามหาเจ้าไม่เจอแน่ ข้าสั่งให้คนออกตามหาไปทั่ว ฝ่าบาททรงมีรับสั่ง ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหน ก็จะต้องตามหาเจ้าให้เจอ แล้วพาเจ้าไปที่เฟิงโจว”

“ฝ่าบาท? เจ้าหมายถึงฉินโจว? แล้วให้ข้าไปที่เฟิงโจวทำไม?” ซือถูเย้นตะลึงไป

กาวเฟิ่งเทียนจ้องไปที่เขาอย่างจริงจัง สูดหายใจเข้าลึก ๆ “เจอพระชายาแล้ว”

ซือถูเย้นจ้องไปที่เขา แล้วพูดว่า “เจ้าว่าอะไรนะ?”

“เจอพระชายาแล้ว แต่ว่า เกิดเหตุนิดหน่อย ดังนั้น ฝ่าบาทเลยอยากจะให้เจ้ารีบไป”

ซือถูเย้นรีบวิ่งออกไปทันที “ไป”

เตาเหล่าต้าได้ยินทั้งหมดจากข้างใน เขารีบวิ่งออกมา “รอข้าด้วย”

ตลอดการเดินทางไม่รู้ว่าขี่ม้าตายไปกี่ตัวแล้ว ตลอดสิบวัน ซือถูเย้นไม่ยอมพักเลย เขาซื้อหมันโถว กินให้พออิ่มท้อง หิวน้ำก็กินน้ำจากในแม่น้ำ การเดินทางไปเฟิงโจวต้องใช้เวลาครึ่งเดือน เขากับเตาเหล่าต้าและกาวเฟิ่งเทียน เดินทางแค่สิบวันเท่นั้น

เมื่อมาถึงโรงเตี๊ยม ตอนที่ฉินโจวเห็นหน้าซือถูเย้น ผิวของเขาคล้ำมาก เนื้อตัวสกปรกมอมแมมไปหมด

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ทำให้ท่านอ๋องที่สูงศักดิ์ราวกับหยกแกะสลัก มีสภาพไม่ต่างกับคนเร่ร่อนไร้บ้าน

“ใครก็ได้ พาท่านอ๋องไปอาบน้ำที” ฉินโจวเห็นแล้วก็ปวดใจ เขาหันไปสั่ง

“ไม่ หลีโม่อยู่ไหน? พาข้าไปหานางก่อน” ซือถูเย้นน้ำเสียงแหบมาก สิบวัน เขาไม่พูดจาอะไรเลย เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเร่งเดินทาง

“ไม่ สภาพเจ้าแบบนี้ จะทำให้นางตกใจ อีกทั้งยังมีเรื่องบางอย่าง ไว้เจ้าอาบน้ำแล้ว ข้าจะอธิบายให้เจ้าเข้าใจ” ฉินโจวเหลือบมองไปที่เขา

ซือถูเย้นพูดอย่างหวั่นใจ “นางยังมีชีวิตอยู่? ใช่ไหม?”

“ใช่ ยังมีชีวิตอยู่ ยังอยู่ดีด้วย” ฉินโจวตอบ

ซือถูเย้นโล่งใจ “ดีแล้ว นางยังอยู่ก็พอแล้ว ข้าก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีก”