พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 899

ตอนที่ 899 ทำไมเจ้าถึงได้เป็นพ่อของนาง

ประตูเปิดออก หญิงสวมชุดเขียวจูงมือ หู่เถา เดินออกมา

นางเดินไปด้วยก้มจัดเสื้อผ้าให้ หู่เถา พร้อมกับเช็ดเหงื่อของเขาด้วย จากนั้นก็พูดกับเขาว่า “เล่นเยอะเกินไปแล้วนะ เหงื่อท่วมตัวไปหมด เดี๋ยวไปหา อาหมู่ ให้นางเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจ้าเข้าใจไหม”

อาหมู่ เป็นแม่นมที่ท่านหมอหยุ่นเอ๋อจ้างมาดูแล หู่เถา นางอายุมากแล้ว เลอะเลือนด้วยนิดหน่อย ดังนั้น หู่เถา เลยชอบแกล้งนางบ่อย ๆ

หู่เถา ไม่กล้าดื้อกับแม่ของตัวเอง เขารีบวิ่งออกไปทันที

วินาทีที่ท่านหมอหยุ่นเอ๋อเงยหน้าขึ้นมา ก็สบตากับซือถูเย้นทันที นางเหมือนกับโดนฟ้าผ่าเลย

ปฏิกิริยาของซือถูเย้น กลับไม่ได้เยอะเหมือนนางเลย

นางจ้องไปที่ซือถูเย้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา “เจ้า ...... เจ้ายังไม่ตาย?”

คำพูดนี้ ทำให้ฉินโจวกับโหรวเหยางงไปหมด

นางสูญเสียความทรงจำ แต่กลับจำเจ้าเจ็ดได้?

ซือถูเย้นเดิมพยายามเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็พุ่งเข้าไปกอดนางทันที

ความว่างเปล่าในใจของเขา มันถูกเติมเต็มแล้ว

เขาไม่ได้คิดถึงความสงสัยของฉินโจวกับโหรวเหยาเลย หลีโม่ลืมทุกคน แต่กลับจำเขาได้

ขอแค่นางยังจำเขาได้ เขาก็ไม่สนอะไรอีกแล้ว

ท่านหมอหยุ่นเอ๋อ ...... หลีโม่ปัดมือของเขาออก จากนั้นก็พยายามดิ้น นางร้องไห้แล้วส่ายหัวหนักมาก “เป็นไปไม่ได้ ข้าเห็นเจ้าถูกหมาป่ากินไปกับตา”

คำพูดนี้ ทำให้ให้ซือถูเย้นนิ่งไป

นางเห็นกับตา?

นางพูดแบบนี้ แสดงว่าต้องเห็นมากับตา แต่คน ๆ นั้นน่าจะไม่ใช่เขา

คนที่นางเห็นว่าหมาป่ากัดตายเป็นใครกันแน่?

คน ๆ นั้นจะต้องคล้ายเขามากแน่ หรือไม่ก็ในสายตาของนางน่าจะเป็นคนเดียวกัน

เพียงแต่ สาเหตุที่ก่อให้เกิดคำสาป ก็คือการเห็นศพ นางถึงได้ฆ่าตัวตาย ถ้าอย่างนั้น ศพที่นางเห็นแล้วฆ่าตัวตายคือใคร? หากเป็นอย่างที่ฉู่จิ้งพูดมา นางฆ่าตัวตาย ฉู่จิ้งช่วยชีวิตนางจนขาขาด นางสูญเสียความทรงจำ จากนั้นก็พาลุกมาที่เฟิงโจว

ถ้าอย่างนั้น นางเห็นสามีถูกหมาป่ากัดกิน เป็นเรื่องที่เกิดก่อนที่นางจะสูญเสียความทรงจำไป แต่ทำไมนางถึงได้ยังจำเรื่องนี้ได้ล่ะ?

“เจ้าไม่ใช่เขา เจ้าเป็นใคร?” หลีโม่มองไปที่เขา น้ำตาที่ไหลลงมามันยังไม่แห้ง แต่เริ่มเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยศัตรู

ไม่รู้ว่าในสมองของนางมันมีความทรงจำอะไรบ้าง ซือถูเย้นก็ไม่ได้ตอบอะไรเลย

ฉินโจวเข้ามาถามได้ทันเวลา “ท่านหมอหยุ่นเอ๋อ สามีของเจ้ากับเขาเหมือนกันมากเลยเหรอ?”

หลีโม่มองไปที่ซือถูเย้น นางยอมรับ “ใช่ เหมือนกันมาก”

“ในโลกใบนี้ จะมีคนที่เหมือนกันไม่มีแตกเลยได้ยังไง?” ฉินโจวคิดอยากจะเตือนนาง

หลีโม่กลับพูดว่า “ไม่มีทางเหมือนกันอย่างกับแกะแน่ ต่อให้เป็นแฝด ก็ยังมีแตกต่าง แต่ว่า คนที่ปลอมตัวแปลงโฉมสามารถทำให้เหมือนได้”

“เจ้าว่าเขาเหมือนคนแปลงโฉมมาเหรอ? ข้ารู้จักเขา เขาหน้าตาเป็นแบบนี้แหละ” ฉินโจวพูด

หลีโม่ลืมทุกคน แต่กลับไม่ลืมสิ่งที่ตัวเองเรียนมา นางมองไปที่ซือถูเย้น มันไม่เหมือนหน้ากากหนังปลอม มันเป็นของจริง

แต่ว่า ใต้หล้านี้จะมีคนเหมือนกันได้ยังไง? พ่อของ หู่เถา ......

นางพยายามนึกถึงความทรงจำที่เจ็บปวด มันอยู่ในส่วนลึกในหัวของนาง หลังจากนั้นนางก็เริ่มตัวสั่น สายตาของนางเริ่มมีแต่ความหวาดกลัว ......

“ไม่ ไม่ ไม่ใช่เขา ไม่ใช่เขา” ฉินโจวเห็นท่าทางของนาง กลัวว่าจะไปกระตุ้นสาป เลยรีบพูดว่า “เขาเป็นน้องชายของสามีเจ้า เจ้าลองมองดูดีดีสิ เจ้าลองมองดูดีดี”

หลีโม่จับไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ นางเงยหน้ามองไปที่ซือถูเย้น สายตาของซือถูเย้นเจ็บปวดมาก ใจของนาง ก็เจ็บปวดขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว

ไม่ มันไม่ใช่ เขาเป็นใคร? เขาเป็นใคร?

ในหัวของนางมันเหมือนมีอะไรมาขวางกั้น มันคิดยังไงก็คิดไม่ออกสักที

ซือถูเย้นไม่ได้พูดอะไร เขาเดินหายไปทันที

เขายืนอยู่ที่หน้าประตู จากนั้นก็ค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไป เขากลัวว่าการกระทำของเขา จะเสียงดังไปถึงห้องของหลีโม่

ในห้องมืดสลัวมาก หลังจากเปิดประตู แสงไฟก็ส่องเข้ามาทันที

ฉู่จิงได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากข้างนอก รู้ว่าซือถูเย้นมาแล้ว

เขามองไปที่ซือถูเย้น มองไปด้วยสายตาที่คิดร้าย ในใจของเขารู้สึกใจสั่น

แต่ว่า จากนั้น เขาก็จ้องไปที่ซือถูเย้น

กลัวเขาทำไม? นอกจาก เขาอยากจะให้หลีโม่ตาย

ซือถูเย้นไม่ได้หาเรื่องเขาเลย แต่เดินแล้วค่อย ๆ เดินไปที่ริมเตียง เขามองไปที่ฉู่จิ้งที่ซูบผอม เขายิ้ม “ฮ่องเต้เป่ยม่อ”

รอยยิ้ม ที่น่ากลัว เหมือนปีศาจที่ออกมาจากนรก

ฉู่จิ้งมองไปที่เขา ไม่ได้ขานรับอะไร

“ท่านหมอหยุ่นเอ๋อ คือหลีโม่ ใช่ไหม?” น้ำเสียงของซือถูเย้น เบามาก

“เจ้ารู้อยู่แล้ว ยังจะถามทำไม? มันไม่ดูโง่ไปหน่อยเหรอ?” ฉู่จิ้งพูด

“แต่ข้าหวังว่าจะได้ยินจากปากของเจ้า ว่านางใช่หลีโม่หรือเปล่า” น้ำเสียงของซือถูเย้นเบามาก ฉู่จิ้งรู้สึกว่าเสียงของเขามันเหมือนมีดดาบเล่มหนึ่งกำลังตัดไม้ไผ่ ถึงแม้จะเบาแต่ก็ทำให้ใจของเขาหวั่น

“นางคือเสี้ยหลีโม่” ฉู่จิ้งตอบ

ซือถูเย้นเหมือนกำลังรอคำตอบนี้จากเขาอยู่ หลังจากได้ยินที่เขาพูด เขาก็ถอนหายใจ จากนั้นก็ยิ้มหวาน “แล้วทำไมเจ้าถึงได้เรียกนางว่าหยุ่นเอ๋อ? แล้วเจ้ากลายเป็นพ่อของหลีโม่ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

สายตาของเขา หลังจากที่เข้ามาเขายังไม่กระพริบตาเลย เขาจ้องไปที่ฉู่จิ้งตลอดเวลา ฉู่จิ้งรู้สึกสายตาของเขามันคมกริบมาก เหมือนจากเฉือนเขาออกมาเป็นชิ้น ๆ

“นางเป็นลูกสาวหลี่ซ่วยหยุ่น” ฉู่จิ้งปรับสีหน้าอารมณ์ของเขา สง่าราศีของฮ่องเต้ปรากฏบนใบหน้าของเขา มันยิ่งแข็งแกร่ง มันออกมาจากด้านใน เขายังคงเป็นฉู่จิ้ง หากไม่หลบ ก็ต้องเคารพ

เขาไม่รู้ว่าซือถูเย้นจะทำอะไรกับเขา เพราะ ซือถูเย้นนิ่งมาก มันเหมือนกับดัก