พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 910

บทที่ 910 ไปทำการรักษาก่อน

คนตัดต้นไม้สองสามีภรรยามองตากัน “เจ้าพูด”

กาวเฟิ่งเทียนพูดว่า “ตอนนี้ฮ่องเต้กำลังพาพระชายากับอ๋องซื่อเจิ้งมาแคว้นเป่ยอาน เมื่อมาถึง ขอพวกเจ้าช่วยบอกกับพระชายาว่า เทียนอืนถูกเก็บได้มาจากเหมียวเจียง แต่เจ้าบอกว่าเจ้ากับเทียนอืนผูกพันกันมากแล้ว ไม่อยากให้เทียนอืนไป รับปากว่าจะดูแลเทียนอืนเป็นอย่างดี พระชายาใจดี นางจะไม่แย่งเทียนอืนไป ขอเพียงให้นางรู้ว่าลูกสาวของนางยังมีชีวิตอยู่ ก็พอแล้ว ถึงแม้พวกเราจะรู้ว่าเทียนอืนไม่ใช่”

ภรรยาคนตัดไม้เงียบไปสักพัก มองดูเทียนอืน แววตายิ่งดูซับซ้อน

คนตัดไม้ก็ไม่พูดอะไร สุดท้ายเขาพูดว่า “ได้...”

เขาดูเหมือนจะอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายแล้วก็หยุด

กาวเฟิ่งเทียนคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะตอบตกลงได้เร็วขนาดนี้ จึงรีบพูดขอบคุณว่า “ขอบคุณทั้งสอง ขอบคุณที่ทั้งสองมีน้ำใจ ยอมช่วยเหลือพระชายา”

หลังจากที่กาวเฟิ่งเทียนไปแล้ว คนตัดไม้ทั้งสองสามีภรรยาก็กลุ้มใจมาก

“เมีย หากเทียนอืนเป็นลูกสาวของพระชายาจริงๆ” คนตัดไม้เงียบไปสักพัก แล้วพูดว่า ฟังจากที่กาวเฟิ่งเทียนพูด เวลากับสถานที่ต่างก็ตรงกัน

คนตัดไม้ทั้งสองสามีภรรยารีบเงยหน้าขึ้น แล้วน้ำตาก็ไหล “ข้ารู้ แต่ข้าทำใจไม่ได้ อีกอย่าง ข้าต้องเห็นพระชายาก่อน มั่นใจว่าเขาพูดความจริง”

“ใช่ ตอนนี้จะยังเชื่อถือง่ายๆไม่ได้” คนตัดไม้พูด

ภรรยาคนตัดไม้ร้องไห้อยู่สักพัก “หากเป็นลูกสาวของพระชายาจริง ยังไงพวกเราต้องคืนให้คนอื่นเขา เทียนอืนมีพ่อแม่ที่แท้จริง ตอนนั้นที่พวกเราไม่ยอมรับ เพราะโกรธที่พ่อแม่เทียนอืนโดนนางทิ้งอย่างโหดเหี้ยม กลับคิดไม่ถึงว่า ระหว่างนั้นจะเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ พระชายาก็เพราะมารักษาให้กับคนเป่ยม่อเรา ถึงได้ถูกคนอื่นเกลียดแค้นทำร้าย ข้าเข้าใจหลักการนี้ดี ข้าแค่ทำใจให้เทียนอืนไปไม่ได้”

“ไม่เป็นไร เจ้าควรที่จะดีใจแทนเทียนอืน เทียนอืนไปอยู่กับพ่อแม่ที่แท้จริงของนาง ยังไงก็ดีกว่าอยู่กับพวกเรา พวกเรา... หามื้อกินมื้อ ตอนนี้ข้าก็เป็นแบบนี้ พูดตามจริง หากเทียนอืน ไม่ใช่ลูกสาวของพระชายา ข้าก็หวังอยากให้พวกเขารับเทียนอืนไปเลี้ยง หมอบอกว่าขาของข้าไม่มีทางหายดีแล้ว”

ภรรยาคนตัดไม้ร้องไห้หนักยิ่งกว่านี้ “ไม่ จะต้องหายดี จ่ายเงินไปตั้งเยอะขนาดนั้นแล้วทำไมจะไม่หาย?”

คนตัดไม้เห็นนางร้องไห้อย่างเจ็บปวด จึงบอกกับนางทุกอย่างว่า “ที่จริงหมอได้แอบบอกข้าแล้ว ขาด้านขวาของข้ายังดีหน่อย ขาซ้ายน่าจะขยับไม่ได้อีกแล้ว ต่อไปถึงจะสามารถลุกขึ้นยืนใหม่ได้ ก็ต้องใช้ไม้ค้ำยันในการช่วยเดิน ข้าเป็นแบบนี้ก็ไม่แตกต่างอะไรกับคนพิการแล้ว เจ้าเองก็ไปหาคนที่ดีๆเถอะ?”

“เจ้าหุบปาก” ภรรยาคนตัดไม้พูดด่าอย่างโกรธเคืองว่า “ข้าแต่งงานเข้าตระกูลเจ้าแล้ว มีชีวิตอยู่ก็เป็นคนของตระกูลเจ้า ตายไปแล้วก็เป็นผีตระกูลเจ้า ให้ข้าไปแต่งงานใหม่ ต่อให้ต้องตายก็เป็นไปไม่ได้”

คนตัดไม้มองดูนางอย่างซาบซึ้งและสงสาร “เฮ้อ ช่างเป็นเวรเป็นกรรมจริงๆ”

กาวเฟิ่งเทียนกลับไปเล่าสถานการณ์ทั้งหมดให้จิ่งที่มาถึงเมื่อวานฟัง คำขอร้องในวันนี้ ก็เป็นจิ่งบอกกับกาวเฟิ่งเทียน

“อยู่ที่นี่เสียเวลากว่าหนึ่งเดือน ยังไม่สามารถพูดให้พวกเขาใจอ่อนได้ ตอนนี้เมื่อพูดถึงพระชายา พวกเขากลับยอมตกลงแล้ว รู้แบบนี้ ข้าจะเล่าสถานการณ์ทุกอย่างให้พวกเขาฟังแต่แรกแล้ว”

กาวเฟิ่งเทียน รู้สึกว่าหนึ่งเดือนกว่านี้เสียเวลาอย่างมาก

จิ่งถามว่า “เทียนอืนไม่ใช่ลูกสาวของพระชายาจริงๆหรือ?”

กาวเฟิ่งเทียนพูดว่า “ไม่แน่ใจ เพราะพวกเขายืนยันว่าเป็นลูกสาวแท้ๆของพวกเขา แต่เพื่อนบ้านต่างก็พูดว่าไม่เคยเห็นนางตั้งครรภ์ แต่อาจจะท้องแล้วไม่ได้บอกคนอื่นก็เป็นได้ เพราะภรรยาของเขาไม่ค่อยออกจากบ้าน และก่อนหน้านี้ก็ค่อนข้างอ้วน ต่อให้ท้องแล้วดูไม่ออกก็มีความเป็นไปได้”

“ก็หมายความว่า ความจริงของเรื่องนี้ มีเพียงพวกเขาสองสามีภรรยาที่รู้?” จิ่งเครียดหนัก ทางด้านนั้นยอมตกลงว่าจะช่วยโกหกพระชายา แต่เมื่อคิดถึงว่าเด็กคนนั้นถูกหมาป่ากินไปแล้วจริงๆ ในใจจิ่งก็ทรมานมาก

“เอาแบบนี้ก่อน อย่าเพิ่งคิดมาก ทำให้พระชายาอาการดีขึ้นถึงจะเป็นเรื่องสำคัญ นางมีบุญคุณกับแคว้นฉินเรา สิ่งที่พวกเราสามารถทำได้มีไม่มาก อะไรที่สามารถทำได้ก็พยายามทำให้ดีที่สุด” กาวเฟิ่งเทียนพูด