พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 94

ตอนที่ 94 หลี่ซื่อเจอกับอ๋องอานชิน

เสี้ยเฉิงเสี้ยงคิดถึงนิสัยเดิมของนางที่ดูนิ่งเงียบ ไม่ค่อยพูดจา มีเพียงการพูดถึงของที่นางชอบทำ นางถึงจะมีสติขึ้นมา

ดังนั้นเขาเลยพูดขึ้น：“ช่วงนี้ยังได้วาดภาพอยู่มั้ย？มีอะไรที่ให้ข้าได้ชมบ้างหรือไม่？“

หลี่ซื่อง้างปากขึ้นนิดหน่อยแล้วพูดขึ้น：“นานแล้วที่ข้าไม่ได้วาดรูป เลยไม่มีของอะไรให้ท่านอ๋องได้ดูหรอก“

“ช่างน่าเสียดายจริงๆ“เสี้ยเฉิงเสี้ยงมองนางราวกับว่าจิตใจไม่อยู่กับเนี้อกับตัวแล้วพูดขึ้น

หลี่ซื่อไม่ได้พูดอะไรต่อ ในมือก็ถือแก้วชาเอาไว้ นิ้วที่สัมผัสกับขอบแก้วก็เริ่มสั่น

เสี้ยเฉิงเสี้ยงเห็นนางมือสั่น ก็คิดว่าเป็นเพราะตัวเองที่อยู่ดีๆก็มาเยี่ยม จิตใจนางเลยไม่ค่อยปลื้มจนมือเริ่มสั่น

ไม่คาดคิดว่า ที่จริงแล้วหลี่ซื่อพยายามควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่ให้โมโหออกมา เพราะแค้นจากการเข่นฆ่า

เสี้ยเฉิงเสี้ยงรู้สึกว่าหลี่ซื่อยังมีความรู้สึกกับเขาอยู่ เลยพูดขึ้น：“เออใช่ เจ้ากับอ๋องอานชินตอนนั้นก็เคยรู้จักกัน ตอนนี้ไม่ได้เจอกันนานแล้ว เจ้าคิดถึงเขาบ้างมั้ย？“

หลี่ซื่อเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองจ้องหน้าเขา“ห้ะ？“

เสี้ยเฉิงเสี้ยงยกมือขึ้นมาโบกไปมาพลันยิ้ม：“เจ้าอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้สงสัยอะไรเจ้า อ๋องอานชินกับข้าก็เคยเป็นเพื่อนสนิทกัน เพียงแต่ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ทำเรื่องบางอย่างกับเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ข้าเองก็ไม่กล้าที่จะเอาหน้าไปขอโทษเขา คิดไปคิดมา หากว่าเจ้ายอม ไม่สู้ไปตำหนักอ๋องอานชินสักครั้ง แล้วก็ขอโทษเขาแทนข้า“

หลี่ซื่อพยักหน้ารับ：“ได้เพคะ！“

เสี้ยเฉิงเสี้ยงแสดงอาการไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน แล้วหันไปจ้องหลี่ซื่อ“เจ้าได้ยินยังไม่เข้าใจใช่หรือไม่？“

“ท่านอ๋องให้ข้าไปขอโทษอ๋องอานชิน กับการกระทำที่บุ่มบ่ามของท่าน“หลี่ซื่อพูดซ้ำอีกที ด้วยน้ำเสียงนิ่งมาก

“เจ้ายอมไปงั้นหรือ？“

“เพคะ“

เสี้ยเฉิงเสี้ยงเตรียมคำพูดเยอะมากเพื่อจะมาขอให้นางไปแทนเขา เพราะจากที่เขารู้จักนิสัยนาง นางเป็นคนที่มีทิฐิมาก น้อยมากที่นางจะขอโทษคนอื่น

ที่เขาขอให้นางไปพบกับอ๋องอานชินนั้น ก็เพราะว่าเขาต้องการดึงอ๋องอานชินมาเป็นพวก ตอนนี้ฮองไทเฮาก็เอาแต่หลบ ทางฝั่งเหลียงไถ้ฝู้ก็ส่งคนมาบอกข่าว ว่าต้องการแย่งชิงเพื่อให้ทุกคนสนับสนุนองค์รัชทายาท ดังนั้น เขาก็เลยเอาหลี่ซื่อมาเป็นตัวล่อ แล้วดึงอ๋องอานชินมาเป็นพวก

ในราชวงศ์นั้นนอกจากอ๋องอานชินแล้ว ก็ยังมีอ๋องอีกหลายคนที่เคารพหลี่ซื่ออย่างมาก เพียงแค่นางยอมออกหน้าในตอนแรก เรื่องอื่นก็จะง่ายขึ้นมาทันที

แต่ว่า เขากลับคิดไม่ถึงว่าหลี่ซื่อจะรับปากเร็วขนาดนี้

ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ถึงเขาจะหวังให้นางรับปาก แต่ว่านางก็ไม่น่าที่จะรับปากเร็วขนาดนี้ และนางเองก็น่าจะแสดงการต่อต้าน และก็ไม่ยินยอมมากกว่านี้ เพราะว่าอ๋องอานชินก็เคยเป็นคนที่ชอบนางมาก่อน และตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ ถ้าสองคนได้เจอกัน คงจะมีเรื่องคุยกัน นางคงจะระมัดระวังในการพูดถึงเรื่องนี้อย่างแน่นอน แล้วจากนั้นก็พยายามบอกเขาว่านางจะมีแผนการอย่างอื่น

“ไปพบอ๋องอานชินครั้งนี้ ข้าคงไม่อาจไปกับเจ้าได้ เจ้ายินยอมไปจริงๆอย่างนั้นหรือ？“เสี้ยเฉิงเสี้ยงไม่เชื่อจึงถามขึ้นมาอีกรอบ

หลี่ซื่อมองหน้าเขา และรู้สึกว่าที่เขาถามแบบนี้ช่างดูแปลก แล้วก็พลันหันไปจ้องหน้า：“รับสั่งของท่านอ๋อง ข้าไม่ไปได้ด้วยหรือ？“

คำตอบนี้ทำให้เสี้ยเฉิงเสี้ยงหาส่วนที่ผิดไม่ได้เลย แล้วก็เอาแต่มองนางอย่างุนงง หน้าของนางดูนิ่งมาก แววตาก็ไม่มีอะไรแวววับ เหมือนกับสิ่งที่นางพูดเป็นเรื่องธรรมดา

เสี้ยเฉิงเสี้ยงคิดอยู่พักนึง แล้วก็ถามขึ้นเพื่อหยั่งเชิง：“เจ้าไม่ยินยอมที่จะไปใช่หรือไม่？ถ้าหากเจ้าไม่อยากไป ปฏิเสธก็ได้นะ“

หลี่ซื่อพูดขึ้นมาอย่างไม่ต้องคิด：“ได้ งั้นข้าไม่ไป ข้าไม่อยากออกไปข้างนอก“

นางไม่ได้ออกไปข้างนอกเป็นเวลานานแล้ว นางก็เลยรู้สึกไม่สนใจกับโลกภายนอก

เสี้ยเฉิงเสี้ยงก็ชะงักไปอีกรอบ แล้วพลันยกมือขึ้นมาส่ายไปมา“ไม่ดีกว่า ข้าว่าเจ้าไปน่ะดีแล้ว เพราะข้าไม่สามารถแบกหน้าไปขอโทษเขาด้วยตัวเองได้ นิสัยของเขาก็ค่อนข้างจะหัวแข็ง ถ้าเจ้าไปพูดกับเขาละก็ เขาน่าจะไว้หน้าเจ้าอยู่บ้าง คงไม่คิดว่าเป็นแผนการของข้า“

หลี่ซื่อนั่งนิ่งมากโดยไม่กระดุกกระดิก ：เพคะ งั้นข้าจะไป“