พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 95

ตอนที่ 95 ยุ่งเรื่องคนอื่น

หลี่ซื่อหันไปมองเสี้ยฉวนที่ดูยโส โอหัง แล้วก็ค่อยหันออกไปมองที่ผ้าม่านแล้วพูดขึ้น：“เสี้ยฉวน ก่อนที่ข้าจะแต่งเข้ามาอยู่ในจวนเสี้ยนั้น มีอยู่ช่วงเวลาหนึ่งที่ข้าได้ศึกษาเกี่ยวกับการดูดวง ในโลกใบนี้มีหลากหลายสรรพสิ่งมีหลากหลายเรื่อง ที่สามารถเกิดขึ้นได้อย่างไม่คาดคิด เจ้ารู้หรือไม่ตอนที่ข้ามองหน้าเจ้านั้นข้าเห็นอะไร？“

เสี้ยฉวนหัวเราะออกมา：“ฮูหยินมองเห็นอะไรหรือ？“

หลี่ซื่อปล่อยมือจากผ้าม่าน แล้วมองหน้าเขา“บนคิ้วของเจ้านั้นเต้มไปด้วยความเสื่อมโทรม ราศีเริ่มจะหมด แล้วเป็นการบ่งบอกถึงชีวิตบั้นปลายของเจ้า“

เสี้ยฉวนหัวเราะออกมาอย่างดัง“คิดไม่ถึงว่าฮูหยินก็เป็นหมอดูได้ด้วย“

เขาขับรถม้าไปทางตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง

สองวันนี้อ๋องอานชินเอาแต่นั่งอยู่ที่ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง แล้วก็ได้ยินคนมารายงานว่า หลี่ซื่อมาขอเข้าพบ เขาจึงรีบลุกขึ้นทันที แล้วก็พลันนั่งลงไปอีกรอบ แล้วสูดลมหายใจเข้าออกพลางพูดขึ้น“ให้นางเข้ามา“

เขาพายามควบคุมสติให้นิ่งเอาไว้ แล้วก็มองเห็นร่างที่เดินออกมาจากเงาต้นไม้ ที่สวมชุดสีครามและเดินออกมาจากต้นหลิวราวกับว่าเป็นสีเดียวกัน ใบหน้าของนางไม่ได้แสดงอาการใดๆ รวมถึงสายตาก็ไม่ได้ดูต่างจากหลายปีก่อนเลย

ใจของเขาอยู่ดีๆก็เจ็บปวดขึ้นมา

เขาจำเรื่องราวหลายปีก่อนได้ดี มีครั้งนึงที่เขาไปเรียนที่บ้านตระกูลอาย หลี่ซื่อกำลังนั่งวาดรูปอยู่ที่ศาลาเล็กท่ามกลางฝนตกปรอยๆ นางวาดรูปแม่น้ำสองฝั่ง และกำลังกัดหัวพู่กันอยู่ เขามองไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ พลันขมวดคิ้วมองภาพหมอกควันที่สองฝั่งแม่น้ำในรูปอย่างสงสัย เขาจึงเดินเข้าไปหานางแล้วพูดขึ้น：“ช่างเป็นภาพที่งดงามยิ่งนัก ถ้าเอาไว้แค่ชื่นชมก็ได้ ช่างวาดได้สมจริงมาก ถ้ามองดูแล้วเหมือนกับว่าภาพนั้นมีชีวิต แต่กลับมีความรู้สึกว่างเปล่า“

นางเงยหน้าของเขาอย่างแปลกใจ แล้วพลันยิ้มออกมา และก็เก็บรูปใบนั้นทันที

รอยยิ้มนั้นช่างทำให้คนหลงใหลได้มากจริงๆ

ดังนั้นเขาจึงมองนางตอนที่นางกำลังดูวิวทิวทัศน์ ในสายตานางก็ดูแปลกไป เขาก็เลยเอาแต่มองนาง จนนางกลายเป็นวิวทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดของเขา

ตอนนี้ชุดที่นางสวมใส่นั้นก็ดูสวยงามอย่างมาก เพียงแต่สายตาของนางนั้นกลับไม่มีความงดงามเหมือนแต่ก่อนแล้ว

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิดถึงเรื่องอดีตอยู่นั้น หลี่ซื่อก็ได้เดินมาตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว พลันโค้งตัวทำความเคารพ“ถวายบังคมท่านอ๋อง“

“ไม่ได้เจอกันนานเลย เจ้าสบายดีมั้ย？“เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าเป็นปกติมากที่สุดแล้ว ถ้าหากว่าสายตาไม่เอาแต่มองซ้ายขวา การเจอกันครั้งนี้ก็ควรจะเป็นการเจอกันที่ดี

“สบายดีเพคะ“ หลี่ซื่อพูดขึ้น

เสี้ยฉวนก็เดินตามนางเข้ามา แล้วยืนอยู่ด้านข้าง แล้วก็เอาแต่จ้องมองนางและอ๋องอานชิน

“เชิญนั่ง！“อ๋องอานชินพูดขึ้น

หลี่ซื่อจึงเดินเข้ามาแล้วนั่งลง พลันเอามือสองข้างมากุมไว้ด้านหน้า ช่างดูเป็นหญฺงที่เพรียบพร้อมยิ่งนัก ไม่เหมือนกับหญิงธรรมดาทั่วไป

“วันนี้ที่ข้ามานั้น คือต้องการจะมาขอโทษแทนเฉิงเสี้ยง เรื่องก่อนหน้านี้ที่เขาได้ทำการบุ่มบ่ามกับท่านอ๋อง และขอสำนึกผิดต่อท่าน “หลี่ซื่อพูดขึ้นมาอย่างนิ่มนวล

อ๋องอานชินก็ตอบรับตามมารยาท“ฝากไปบอกเขาด้วย ไม่จำเป็นต้องขอโทษข้าหรอก“

เขาไม่ได้บอกว่าให้อภัยหรือไม่ เพียงแต่บอกว่าไม่จำเป็นต้องขอโทษ

หลี่ซื่อก็ตอบรับ“เพคะ“

นางเองก็ไม่ได้ขอบคุณอะไร เหมือนกับว่าแค่ต้องการมาขอโทษเท่านั้น

แล้วนางก็พลันเงยขึ้นหันมองออกไปรอบนอก เห็นเหล่าคนใช้กับทหารวิ่งกันจ้าละหวั่น จึงถามขึ้น：“หลีโม่อยู่มั้ย？“

“หลีโม่ออกไปแล้ว“อ๋องอานชินไม่กล้าพูดความจริงออกมา กลัวว่านางจะหนักใจ

หลี่ซื่อหันกลับมาจ้องเขา“หลีโม่ เป็นลูกสาวของข้าหลี่ซ่วยหยุ่น“

อ๋องอานชิน พลันยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น“ข้ารู้“

หลี่ซื่อจึงพูดตอบรับ แล้วก็มีคนเข้ามารินน้ำชาให้ นางจึงรับถ้วยน้ำชามา แล้วพลันพูดขึ้นโดยไม่คิดอะไร“ในบรรดาเชื้อพระวงศ์ คนที่ข้าชื่นชมที่สุดก็คือ องค์รัชทายาท“

อ๋องอานชินเหลือบมองนางแล้วหัวเราะ แต่กลับทำให้เสี้ยฉวนแปลกใจอย่างมาก หลังจากนั้นอ๋องอานชินก็พูดขึ้น：“ใช่ ที่จริงองค์รัชทายาทก็เป็นคนที่น่าชื่นชมอย่างมาก“

คำพูดนี้ทำให้คนที่ฟังอยู่นั้นไม่รู้สึกว่าเป็นการพูดประชด แต่เป็นการพูดชื่นชมจากใจจริง

หลี่ซื่อจึงลุกขึ้น“ท่านอ๋องมีเรื่องต้องจัดการมากมาย ข้าไม่รบกวนเวลาท่านแล้ว ข้าขอตัวเพคะ“

เสี้ยฉวนชะงักไปทันที “ฮูหยินจะกลับแล้วหรือขอรับ？กว่าจะมาถึงนี่ได้ไม่อยู่คุยกับท่านอ๋องสักหน่อยหรือ？“