พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1002

หลี่กุ้ยเฟยเผยนัยน์ตาซับซ้อน นางไม่รู้ว่าพระเจ้าหลวงทำสิ่งใด ทว่าจักรพรรดิจาวเหรินยอมพูดเยี่ยงนี้ นางจะเชื่อว่าเป็นความในใจแล้วกัน

แม้ไม่มีความิคดจะกลับไปกับจักรพรรดิจาวเหริน ทว่านางก็ใจเย็นลง ไม่ได้ขี้เหวี่ยงอีก

“ฝ่าบาท จากกันด้วยดีเถิด ข้าไม่รู้ว่าพระเจ้าหลวงพูดอะไรกับท่าน แต่ถ้าเขาให้ท่านมาตามข้ากลับวัง ข้าจะไปขอเข้าเฝ้าเขา ขอให้เขาปลดยศสนมข้าออก ไม่ทำให้ท่านลำบากใจหรอก”

จักรพรรดิจาวเหรินได้ยินก็ถึงกับผงะ ไม่เหมือนอย่างที่คิดไว้

เขาเห็นหลี่กุ้ยเฟยยังคงไม่ยอมกลับวังก็ตึงเครียด ขบฟันแล้วใช้วิธีเด็ดที่อวิ๋นหลิงสอน

“เสาอี๋ เจ้ากลับกับข้าเถิด”

จักรพรรดิจาวเหรินเดินเข้าไปหนึ่งก้าว มองนางด้วยสีหน้าจริงใจ “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าเคืองใจเรื่องแม่นางหลีใช่ไหม?”

อวิ๋นหลิงได้ยินคำนี้ก็ตื่นเต้น

และหางตาเหลือบไปเห็นเซียวปี้เฉิงพาแม่นางหลีมาถูกจังหวะมาก

ตอนอยู่ห่างไม่กี่ก้าว แม่นางหลีเห็นอวิ๋นหลิงมีลับลมคมใน ก็ยิ้มแล้วเตรียมทักทายเสียงดัง แต่กลับเห็นนางยกมือห้ามพูด

นางปิดปากด้วยความสงสัย จากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้เพราะอวิ๋นหลิงโบกมือเรียก เมื่อเดินไปถึงด้านนอกลานก็ได้ยินเสียงคุ้นเคย ทั้งยังเอ่ยถึงนางด้วย

จักรพรรดิจาวเหรินพูดกับหลี่กุ้ยเฟยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เสาอี๋ พูดตามตรงนะ ข้าไม่ได้ชอบแม่นางหลีจริงๆ”

ด้านนอกลาน แม่นางหลีชะงักงัน

“เพราะช่วงนั้นข้าปวดหัวกับเรื่องราชสำนักและวังหลัง จึงออกไปผ่อนคลายด้านนอกจนได้รู้สึกแม่นางหลี และได้ระบายความรู้สึกกับนาง จึงอยากอยู่ใกล้นาง”

เดิมทีหลี่กุ้ยเฟยที่เริ่มใจอ่อน ลังเล หลังได้ยินประโยคนี้ก็มีแววตาแปลก ๆ ทันที

“ฝ่าบาท ท่านกำลังล้อข้าเล่นอยู่รึ คิดว่าข้าโง่หรือไร?”

จักรพรรดิจาวเหรินยอมรับผิดเมื่อครู่ นางเชื่อว่าถ่ายทอดออกจากใจจริง แต่เขาบอกว่าไม่ได้ชอบแม่นางหลีจริง ก็เท่ากับหยามสติปัญญาของนาง

หากไม่ชอบแม่นางหลี ไยเขาถึงไปตามรังควานอีกฝ่ายที่สำนักศึกษาชิงอี้เป็นประจำ? จนเกือบแตกคอกับองค์หญิงหก? ตอนเจอนางที่หอพักโยวหรานยังบันดาลโทสะชุดใหญ่ มั่นใจว่านางรังแกแม่นางหลี?

มีการเขียนจดหมายรักและมอบของขวัญ...คิดว่าสิ่งที่เขาทำราชสำนักกับวังหลังไม่รู้รึ? แค่ไม่มีคนพูดต่อหน้าเฉย ๆ

หลี่กุ้ยเฟยใบหน้าบึ้งตึง พูดเย้ยหยันว่า “สิ่งที่ฝ่าบาททำกับแม่นางหลี ขนาดเสี่ยวเฟิงยังไม่มีวาสนาได้เชยชมเลย”

จักรพรรดิจาวเหรินคิดว่านางกำลังหึง รีบเอาใจ “เสาอี๋อย่าโกรธสิ ข้าสาบานกับฟ้าดินว่าไม่ได้โกหกเจ้า แม่นางหลีเป็นเพียงที่พึ่งทางใจข้าเท่านั้น ตอนนั้นข้าคิดว่าเป็นความรัก แต่ความจริงกลับไม่ใช่”

“เมื่อก่อนข้าไม่รู้หัวใจตัวเอง ตอนที่พูดทำร้ายจิตใจเจ้าที่สำนักศึกษา เห็นเจ้าเจ็บปวดแล้วข้าก็กระวนกระวายใจ ทำตัวไม่ถูก ตอนที่มือสังหารลอบฆ่าข้า ข้ายังไม่ลุกลนเพียงนี้เลย”

“ตอนนั้นหัวใจและสายตาข้ามีแต่เจ้า ไหนจะมีเวลาสนใจแม่นางหลีกัน”

“ครั้งนั้นทำให้ข้าเข้าใจว่า ข้าชินกับการที่มีเจ้าอยู่ข้างกาย แท้จริงแล้วคนที่ข้ารักคือเจ้า”

“เสาอี๋ กลับกับข้าเถิด...”

จักรพรรดิจาวเหรินท่องบทกลอนรักที่อวิ๋นหลิงเขียนขึ้นอย่างเข้าถึงอารมณ์

เขายังท่องไม่จบ หลี่กุ้ยเฟยทนไม่ไหว ตะเบ็งเสียงเกรี้ยวกราดใส่เขา “พอแล้วเซียวลี่ คำพูดลวงโลกเช่นนี้ท่านหลอกคนอื่นก็พอ อย่าหลอกตัวเองเลย”

คำพูดเช่นนี้ยิ่งฟังก็ยิ่งโมโห นางเริ่มสงสัยว่าพระเจ้าหลวงทำสิ่งใดกันแน่ ถึงบีบให้เขาพูดเช่นนี้เพียงเพื่อตามนางกลับวัง?

เมื่อเห็นตัวเองเริ่มใจอ่อนอย่างไม่มีสมอง บัดนี้ความโกรธที่โดนปั่นหัวทบทวีขึ้น

จักรพรรดิจาวเหรินตกใจกับเสียงตะคอกของนาง สะดุ้งแล้วถึงคิดได้

เขาไม่รู้ว่าผิดพลาดตรงไหน เมื่อครู่เห็นหลี่กุ้ยเฟยอยู่โทนโท่ ไยถึงเปลี่ยนสีหน้ากะทันหัน?

เวลานี้ด้านนอกมีเสียงหัวเราะเยาะส่งมา

จักรพรรดิจาวเหรินหน้าเปลี่ยนสีในบัดดล หันไปในขณะที่เหงื่อตก “เสาอี๋ คือว่า...ข้า...ข้า...ไม่ใช่...คือว่า...”

เห็นแววตาหลี่กุ้ยเฟยเหลือเพียงเกลียดชังและดูแคลน เขาก็รู้สึกมีภัยพิบัติครั้งใหญ่มาเยือน ไม่รู้ควรจะพูดแก้สถานการณ์เช่นไร

“ฝ่าบาท หม่อมฉันยังมีธุระ หากไม่มีสิ่งใดก็ไม่รบกวนพระองค์กับกุ้ยเฟยแล้ว”

แม่นางหลีกล่าวจบก็ยอบกายคำนับอีกครั้ง ก่อนจะเดินอ้อมจักรพรรดิจาวเหรินเข้าไปด้านใน

“หว่านเจิง”

เขารีบร้องเรียก เมื่อเห็นหลี่กุ้ยเฟยหมุนกายเดินจากไปก็รีบเอื้อมมือ

“เสาอี๋”

สตรีทั้งสองคนราวกับไม่ได้ยินคำร้องเรียก

หลี่กุ้ยเฟยไม่แม้แต่ชายตามองเขา พูดกับแม่นางหลีว่า “ด้านในทำความสะอาดหมดแล้ว พวกเราไปเดินดูกันว่าควรทำห้องครัวตรงไหนดี”

สิ้นเสียงทั้งสองก็เดินควงแขนอย่างสนิทสนมแล้วจากไป

จักรพรรดิจาวเหรินอึ้งอยู่กับที่ เกิดเครื่องหมายคำถามในสมอง

อะไรกัน อวิ๋นหลิงล่ะ?

นังหนูบอกว่าจะคอยช่วยเขาตอนควบคุมสถานการณ์ไม่ได้?

บัดนี้เกิดปัญหาใหญ่แล้ว ไยจึงไม่ปรากฏตัว ไม่มาช่วย?