พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1002

หลี่กุ้ยเฟยเผยนัยน์ตาซับซ้อน นางไม่รู้ว่าพระเจ้าหลวงทำสิ่งใด ทว่าจักรพรรดิจาวเหรินยอมพูดเยี่ยงนี้ นางจะเชื่อว่าเป็นความในใจแล้วกัน

แม้ไม่มีความิคดจะกลับไปกับจักรพรรดิจาวเหริน ทว่านางก็ใจเย็นลง ไม่ได้ขี้เหวี่ยงอีก

“ฝ่าบาท จากกันด้วยดีเถิด ข้าไม่รู้ว่าพระเจ้าหลวงพูดอะไรกับท่าน แต่ถ้าเขาให้ท่านมาตามข้ากลับวัง ข้าจะไปขอเข้าเฝ้าเขา ขอให้เขาปลดยศสนมข้าออก ไม่ทำให้ท่านลำบากใจหรอก”

จักรพรรดิจาวเหรินได้ยินก็ถึงกับผงะ ไม่เหมือนอย่างที่คิดไว้

เขาเห็นหลี่กุ้ยเฟยยังคงไม่ยอมกลับวังก็ตึงเครียด ขบฟันแล้วใช้วิธีเด็ดที่อวิ๋นหลิงสอน

“เสาอี๋ เจ้ากลับกับข้าเถิด”

จักรพรรดิจาวเหรินเดินเข้าไปหนึ่งก้าว มองนางด้วยสีหน้าจริงใจ “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าเคืองใจเรื่องแม่นางหลีใช่ไหม?”

อวิ๋นหลิงได้ยินคำนี้ก็ตื่นเต้น

และหางตาเหลือบไปเห็นเซียวปี้เฉิงพาแม่นางหลีมาถูกจังหวะมาก

ตอนอยู่ห่างไม่กี่ก้าว แม่นางหลีเห็นอวิ๋นหลิงมีลับลมคมใน ก็ยิ้มแล้วเตรียมทักทายเสียงดัง แต่กลับเห็นนางยกมือห้ามพูด

นางปิดปากด้วยความสงสัย จากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้เพราะอวิ๋นหลิงโบกมือเรียก เมื่อเดินไปถึงด้านนอกลานก็ได้ยินเสียงคุ้นเคย ทั้งยังเอ่ยถึงนางด้วย

จักรพรรดิจาวเหรินพูดกับหลี่กุ้ยเฟยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เสาอี๋ พูดตามตรงนะ ข้าไม่ได้ชอบแม่นางหลีจริงๆ”

ด้านนอกลาน แม่นางหลีชะงักงัน

“เพราะช่วงนั้นข้าปวดหัวกับเรื่องราชสำนักและวังหลัง จึงออกไปผ่อนคลายด้านนอกจนได้รู้สึกแม่นางหลี และได้ระบายความรู้สึกกับนาง จึงอยากอยู่ใกล้นาง”

เดิมทีหลี่กุ้ยเฟยที่เริ่มใจอ่อน ลังเล หลังได้ยินประโยคนี้ก็มีแววตาแปลก ๆ ทันที

“ฝ่าบาท ท่านกำลังล้อข้าเล่นอยู่รึ คิดว่าข้าโง่หรือไร?”

จักรพรรดิจาวเหรินยอมรับผิดเมื่อครู่ นางเชื่อว่าถ่ายทอดออกจากใจจริง แต่เขาบอกว่าไม่ได้ชอบแม่นางหลีจริง ก็เท่ากับหยามสติปัญญาของนาง

หากไม่ชอบแม่นางหลี ไยเขาถึงไปตามรังควานอีกฝ่ายที่สำนักศึกษาชิงอี้เป็นประจำ? จนเกือบแตกคอกับองค์หญิงหก? ตอนเจอนางที่หอพักโยวหรานยังบันดาลโทสะชุดใหญ่ มั่นใจว่านางรังแกแม่นางหลี?

มีการเขียนจดหมายรักและมอบของขวัญ...คิดว่าสิ่งที่เขาทำราชสำนักกับวังหลังไม่รู้รึ? แค่ไม่มีคนพูดต่อหน้าเฉย ๆ

หลี่กุ้ยเฟยใบหน้าบึ้งตึง พูดเย้ยหยันว่า “สิ่งที่ฝ่าบาททำกับแม่นางหลี ขนาดเสี่ยวเฟิงยังไม่มีวาสนาได้เชยชมเลย”

จักรพรรดิจาวเหรินคิดว่านางกำลังหึง รีบเอาใจ “เสาอี๋อย่าโกรธสิ ข้าสาบานกับฟ้าดินว่าไม่ได้โกหกเจ้า แม่นางหลีเป็นเพียงที่พึ่งทางใจข้าเท่านั้น ตอนนั้นข้าคิดว่าเป็นความรัก แต่ความจริงกลับไม่ใช่”

“เมื่อก่อนข้าไม่รู้หัวใจตัวเอง ตอนที่พูดทำร้ายจิตใจเจ้าที่สำนักศึกษา เห็นเจ้าเจ็บปวดแล้วข้าก็กระวนกระวายใจ ทำตัวไม่ถูก ตอนที่มือสังหารลอบฆ่าข้า ข้ายังไม่ลุกลนเพียงนี้เลย”

“ตอนนั้นหัวใจและสายตาข้ามีแต่เจ้า ไหนจะมีเวลาสนใจแม่นางหลีกัน”

“ครั้งนั้นทำให้ข้าเข้าใจว่า ข้าชินกับการที่มีเจ้าอยู่ข้างกาย แท้จริงแล้วคนที่ข้ารักคือเจ้า”

“เสาอี๋ กลับกับข้าเถิด...”

จักรพรรดิจาวเหรินท่องบทกลอนรักที่อวิ๋นหลิงเขียนขึ้นอย่างเข้าถึงอารมณ์

เขายังท่องไม่จบ หลี่กุ้ยเฟยทนไม่ไหว ตะเบ็งเสียงเกรี้ยวกราดใส่เขา “พอแล้วเซียวลี่ คำพูดลวงโลกเช่นนี้ท่านหลอกคนอื่นก็พอ อย่าหลอกตัวเองเลย”

คำพูดเช่นนี้ยิ่งฟังก็ยิ่งโมโห นางเริ่มสงสัยว่าพระเจ้าหลวงทำสิ่งใดกันแน่ ถึงบีบให้เขาพูดเช่นนี้เพียงเพื่อตามนางกลับวัง?

เมื่อเห็นตัวเองเริ่มใจอ่อนอย่างไม่มีสมอง บัดนี้ความโกรธที่โดนปั่นหัวทบทวีขึ้น

จักรพรรดิจาวเหรินตกใจกับเสียงตะคอกของนาง สะดุ้งแล้วถึงคิดได้

เขาไม่รู้ว่าผิดพลาดตรงไหน เมื่อครู่เห็นหลี่กุ้ยเฟยอยู่โทนโท่ ไยถึงเปลี่ยนสีหน้ากะทันหัน?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน