พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1003

ด้านนอกลานไหนเลยจะมีเงาของอวิ๋นหลิงกับสามี พวกเขาสองคนเห็นภาพอันตื่นตาตื่นใจแล้วก็เผ่นหนีไปแล้ว

ต่อให้จักรพรรดิจาวเหรินโง่เขลาเบาปัญญาเพียงใด บัดนี้ก็เข้าใจแล้ว เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ หาไม่แล้วแม่นางหลีจะมาเวลานี้พอดีได้อย่างไร?

เขาเดินไปยังมุมพักผ่อนตรงทางเลี้ยวด้วยความสงสัย และแล้วก็เห็นสองผัวเมียพึมพำอยู่ตรงนั้นจริง

จักรพรรดิจาวเหรินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “นังหนู รับปากว่าจะช่วยโน้มน้าวหลี่กุ้ยเฟยไม่ใช่รึ? ไยถึงหนีเร็วกว่ากระต่ายอีก?”

ทักษะการแสดงของอวิ๋นหลิงก็ใช่ย่อย พูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “ลูกสะใภ้รับปากไว้จริง แต่ก็ไม่คิดว่าแม่นางหลีจะมาที่นี่ เด็กเล็กเช่นข้าจะคุมสถานการณ์เช่นนั้นได้อย่างไร”

จักรพรรดิจาวเหรินไม่เชื่อ “เจ้าสารภาพมาโดยดี ไยแม่นางหลีถึงมาที่นี่ ทุกอย่างเป็นแผนของเจ้าใช่ไหม เจ้าแกล้งข้า?”

อวิ๋นหลิงได้ยินก็เผยสีหน้าไม่สบอารมณ์ “เสด็จพ่อ พระองค์หมายความว่าอย่างไร?”

“เสด็จพ่อเป็นคนมาขอให้พวกเราช่วยก่อน ข้าก็อุตส่าห์หวังดี บอกที่อยู่ของหลี่กุ้ยเฟย สุดท้ายก็กลายเป็นความผิดข้า? หากข้าอยากแกล้งท่าน ไยไม่บอกที่อยู่ของหลี่กุ้ยเฟยเร็วกว่านี้?”

จักรพรรดิจาวเหรินแค่สงสัย ไม่มั่นใจเต็มร้อยว่าเป็นฝีมือของอวิ๋นหลิง เพราะเขาต้องซักไซ้ไล่เลียงอยู่นานกว่าจะได้ข้อมูลมา

เขาพูดด้วยความลังเล “เจ้าไม่รู้จริงๆว่าแม่นางหลีอยู่ที่นี่?”

เซียวปี้เฉิงกลัวภรรยาเผยพิรุธแล้วทำให้เสด็จพ่อเกรี้ยวกราด รีบช่วยพูดว่า “เสด็จพ่อ พวกอวี่จือไม่เคยบอกที่อยู่ของเสด็จแม่หลี่ โชคดีที่ที่นี่เป็นจวนของจวนจิ้งอ๋อง ถึงได้รู้จากปากพวกเขา”

“ตอนแรกหลิงเอ๋อร์ก็ไม่อยากบอกหรอก แต่เห็นเสด็จพ่อปวดหัวกับคำขาดของเสด็จปู่ จึงแอบบอกเสด็จพ่อ บัดนี้เสด็จพ่อดันมาสงสัยนาง นางต้องเสียความรู้สึกมากๆแน่”

“ส่วนสาเหตุที่แม่นางหลีอยู่ที่นี่ เสด็จพ่อควรไปถามเอง ข้ากับหลิงเอ๋อร์ก็เพิ่งมาครั้งแรก จะไปรู้ได้อย่างไร”

มีภาษิตหนึ่งกล่าวไว้ว่า สิ่งแวดล้อมมีผลต่อนิสัย เซียวปี้เฉิงรู้สึกประโยคนี้มาเหตุผลยิ่ง

เขาโกหกไม่เก่ง แต่หลังจากอยู่กับอวิ๋นหลิงนาน ๆ ไม่เพียงแต่สามารถพูดปดได้อย่างไม่ละอายใจ ทักษะการแสดงยังพัฒนาไปอีกขั้นด้วย

จักรพรรดิจาวเหรินคิดว่ารู้จักบุตรชายคนที่สามของตัวเองดี เห็นเขาพูดด้วยสีหน้าธรรมชาติ ไม่ได้ตึงเครียดเพราะพูดสวนทางกับความจริง ความสงสัยก็เริ่มจางหาย

“หรือว่าข้าซวย...”

อวิ๋นหลิงกลับชักสีหน้าตามแบบฉบับของนาง พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้ายุ่งมากไปแล้วจริงๆ เปลืองแรงแล้วยังโดนสงสัยอีก”

“เมื่อครู่ข้ายังหารือกับปี้เฉิงว่า ควรไปเกลี้ยกล่อมให้หลี่กุ้ยเฟยกลับวัง ทั้ง ๆ ที่ตัวเองแอบคาบข่าวไปบอกเสด็จพ่อดีไหม ในเมื่อเสด็จพ่อไม่เชื่อ ข้าก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อแล้ว”

จักรพรรดิจาวเหรินไม่รู้ว่าควรแก้ปัญหาหนักมือตรงหน้าอย่างไร เห็นอวิ๋นหลิงโมโหจะกลับไป ความร้อนใจและลนลานยากจะอำพรางทางใบหน้า

“เดี๋ยวก่อน นังหนู ข้าพูดไปงั้น ๆ เอง เจ้ายังถือสาสิ”

“ก็ได้ ข้าไม่ควรสงสัยในความหวังดีของเจ้า เจ้าเคยรับปากว่าจะช่วยข้า อย่าคืนคำเชียวนะ”

อวิ๋นหลิงส่ายหน้า ท่าทางราวกับจะไปให้ได้ “ข้าไม่อยากเหนื่อยกับเรื่องที่หวังดีแล้วไม่ได้ดีหรอก ถ้าเกิดข้าโน้มน้าวเสด็จแม่หลี่กลับวังไม่ได้ ทำเรื่องให้แย่ลง สุดท้ายข้าก็กลายเป็นคนผิด”

นางเน้นย้ำคำว่าทำดีไม่ได้ดีเสียงดัง จักรพรรดิจาวเหรินราวกับเข้าใจบางอย่าง กระตุกมุมปาก

จักรพรรดิจาวเหริน “ช่างเถิด...ทำตามที่เจ้าบอกแล้วกัน”

เขาไม่อยากตรวจสอบว่าเป็นความผิดใครแล้ว ขอเพียงแก้ปัญหาตรงหน้าได้ก็พอ

อวิ๋นหลิงพยักหน้า พูดต่อไปว่า “งั้นก็ดี แต่ถ้าข้าทำให้หลี่กุ้ยเฟยกลับวังได้ ข้าจะเลือกของรางวัลเอง”

“เจ้าต้องการของรางวัลแบบใด?”

จักรพรรดิจาวเหรินคิดไม่ตกว่ายังมีของล้ำค่าใดที่นังหนูผู้นี้อยากได้

อวิ๋นหลิงคลี่ยิ้ม “เงินทองข้าก็มีแล้ว เอางี้ ถือว่าท่านติดค้างน้ำใจข้า ถ้าวันไหนข้ามีเรื่องขอ ท่านก็ต้องตอบตกลงแบบไม่มีเงื่อนไขหนึ่งข้อ”

จักรพรรดิจาวเหรินได้ยินคำนี้ก็ใจหายใจคว่ำ รู้สึกถึงลางสังหรณ์ร้าย “เจ้าอยากทำอะไร? จะขอให้หลี่กุ้ยเฟยเปลี่ยนสถานะเป็นประชาชนหรือ? เจ้าอย่าทำซี้ซั้วนะ”

เท่าที่เขารู้สึกอวิ๋นหลิง นางอาจจะทำเรื่องแบบนี้ลงจริง ๆ

“ไม่ใช่อยู่แล้ว ข้ายังคิดไม่ออกว่าอยากได้ของรางวัลอะไร แต่พระองค์วางใจได้ ข้าไม่ขออะไรที่เป็นผลร้ายต่อเสด็จพ่อหรอก”

จักรพรรดิจาวเหรินได้รับคำยืนยันก็วางใจ นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง

อวิ๋นหลิงรอยแก้มปริ “งั้นตกลงตามนี้ ข้าจะไปช่วยเสด็จพ่อพูดกับหลี่กุ้ยเฟย”