พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1004

จักรพรรดิจาวเหรินเห็นรอยยิ้มอันสดใสของอวิ๋นหลิงแล้วรู้สึกตัวเองโดนปั่นหัวซ้ำ ๆ

ตระหนักได้ว่าตัวเองรับปากนางเช่นนั้นช่างไม่ฉลาดเสียเลย ราวกับวันหน้าเขาต้องเสียใจกับการตัดสินใจตอนนี้

ทว่า...อย่างไรเสียก็ตอบตกลงไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเรื่องใดสำคัญไปกว่าเชิญหลี่กุ้ยเฟยกลับอีก?

ถ้าอวิ๋นหลิงช่วยเขาผ่านด่านเคราะห์นี้ไปได้ ต่อให้โดนปั่นหัวก็ยอม

ระหว่างที่จักรพรรดิจาวเหรินรอด้วยความกลุ้มใจ อวิ๋นหลิงก็กลับไปถึงร้านขายของหวานอีกครั้ง

ภายในลานเหลือเพียงคนงาน นางกวาดสายตามองรอบด้าน พบว่าหลี่กุ้ยเฟยกับแม่นางหลีกำลังอยู่เรือนปีกข้าง กำลังพลิกดูภาพวาดตกแต่งร้าน

แม่นางหลีสีหน้าจริงจังขึงขัง คิดแต่เรื่องงาน เหตุการณ์เมื่อครู่ไม่กระทบต่ออารมณ์สักนิด

ส่วนสีหน้าหลี่กุ้ยเฟยนั้นไม่สู้ดีนัก ถึงแม้นางจะพยายามรับฟังคนด้านข้าง แต่แววตากลับเลื่อนลอย เห็นได้ชัดว่ากำลังระลึกการกระทำของจักรพรรดิจาวเหริน

อวิ๋นหลิงเดินทอดน่องเข้าไปด้านใน “เสด็จแม่หลี่ แม่นางหลี”

เสียงใสปลุกหลี่กุ้ยเฟยให้ตื่นจากความนิ่งคิด เมื่อเห็นผู้ที่มาเป็นอวิ๋นหลิง แววตาพลันหม่นหมอง ถามว่า “หว่านเจิงบอกข้าแล้ว เมื่อครู่เจ้าจงใจให้รัชทายาทพานางมาที่นี่”

“คาดว่าฝ่าบาทมาที่นี่ก็เพราะพวกเจ้า พวกเจ้าสองผัวเมียมีเจตนาใดกันแน่?”

ถือว่าอารมณ์ของหลี่กุ้ยเฟยยังมั่นคง หากไม่ใช่ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับตำหนักบูรพาดีขึ้น นางก็จะเข้าใจว่าอวิ๋นหลิงกำลังแก้แค้นตน จึงได้บอกที่อยู่ของนาง

อวิ๋นหลิงแย้มยิ้ม “ข้าก็มาคุยกับเสด็จแม่หลี่ด้วยเรื่องนี้ พวกเราคุยกันลำพังหน่อยไหม”

แม่นางหลีได้ยินดังนั้นพลันเงยหน้าขึ้น พูดเสียงอ่อนโยน “งั้นข้าจะไปชงชากับของว่าง”

สิ้นเสียงนางก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

อวิ๋นหลิงเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม นั่งตรงหน้าหลี่กุ้ยเฟย ก่อนจะกล่าวเสียงอ่อนโยน “คาดว่าเมื่อครู่ท่านคงคิดว่าไยวันนี้เสด็จพ่อที่แต่งเรื่องหลอกให้ท่านกลับวัง? และมีวัตถุประสงค์ใด?”

หลี่กุ้ยเฟยมองอวิ๋นหลิงด้วยแววตาซับซ้อน รอคำตอบเงียบ ๆ เมื่อครู่นางคิดเรื่องนี้จริง ๆ

อวิ๋นหลิงก็ไม่ชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด เปรยเรื่องพระเจ้าหลวงขู่จักรพรรดิจาวเหรินทั้งหมด

หลี่กุ้ยเฟยรับฟังมาถึงจุดนี้ถึงเข้าใจ ที่แท้ก็เช่นนี้นี่เอง

นางรู้อยู่แล้วเชียวว่าบุรุษไร้หัวใจไม่มีทางคิดได้เช่นนี้ ที่แท้ก็เพื่อบัลลังก์ของตัวเอง

นางรู้สึกตลก เย้ยหยันเสียงเบา “ขนาดพระเจ้าหลวงยังรับเขาไม่ได้ ยื่นคำขาดกับเขาเช่นนี้ ข้าอยากเห็นความอนาถของเขายิ่งนัก”

หลี่กุ้ยเฟยรู้ดี พระเจ้าหลวงไม่ได้โกรธนางที่แหกกฎวังหรือลบหลู่ราชวงศ์ พระเจ้าหลวงมีใจเป็นกลาง และทนกับพฤติกรรมของจักรพรรดิจาวเหรินถึงขีดสุดแล้ว

“แล้วเจ้าล่ะ? เกลี้ยกล่อมข้าด้วยเหตุใด?”

เพราะอีกฝ่ายคืออวิ๋นหลิง หลี่กุ้ยเฟยไม่เพียงไม่โกรธขึ้ง ทางกลับเป็นฝ่ายถามด้วยความสงสัย นางอยากฟังเหตุผลของอีกฝ่าย

อวิ๋นหลิงพูดอย่างอดทนว่า “ข้ารู้ว่าเสด็จแม่หลี่ก็เคยเสียใจกับความใจร้อนของตน เสียใจที่ความใจร้อนของตนทำให้อวี้จือเจอแรงกดดันเพียงนี้”

“ตอนที่ตระกูลหลี่บังคับท่าน ท่านเกือบเลิกต่อต้านแล้วกลับวัง แต่เพราะอวี้จือขอให้ท่านอยู่นอกวัง ท่านจึงไม่ยอมกลับ แน่นอนว่าไม่อยากกลับไปเจอหน้าเสด็จพ่อส่วนหนึ่ง แต่สาเหตุหลักก็ยังเป็นเพราะความกตัญญูของอวี้จือ”

แม้ปกติอวิ๋นหลิงจะอยู่ตำหนักบูรพา ถึงกระนั้นการเคลื่อนไหวของตระกูลหลี่ก็ยังคงอยู่ในสายตานาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน