พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1005

1005 /1482

นี่เป็นวิธีสมบูรณ์แบบที่สุด และเป็นผลลัพธ์ที่หลี่กุ้ยเฟยไม่กล้าคิด

นางชะงักงัน “จริงรึ เขายอมรึ?”

“ท่านก็รู้จักนิสัยของเสด็จพ่อดี ใช้แผนนิดหน่อยเขาก็หลงกลแล้ว”

อวิ๋นหลิงคลี่ยิ้ม สีหน้าผ่อนคลาย “ต้องชมในความเด็ดเดี่ยวและหนักแน่นของอวี้จือ ถ้าเขาไม่บีบให้เสด็จพ่อจนตรอก เสด็จพ่อก็ไม่ยอมหรอก”

ต้องบอกว่าจักรพรรดิจาวเหรินก็เจ้าเล่ห์ใช่ย่อย หลังจัดการเรื่องตระกูลยินเสร็จ เขาก็จัดงานเลี้ยงรับรองขุนนางใหญ่ในวังทุกคืน และไม่ได้ไปจวนเสนาบดีหลี่บ่อยนัก ไม่เห็นรีบร้อนอยากให้หลี่กุ้ยเฟยกลับวังสักนิด

อวิ๋นหลิงไม่เชื่อว่าเขายุ่งกับราชการหรอก แท้จริงแล้วกำลังยุให้คนตระกูลหลี่สร้างแรงกดดันให้หลี่กุ้ยเฟย เพราะรู้ว่านางต้องยอมกลับแน่

จนหลี่กุ้ยเฟยเกือบรับแรงกดดันไม่ไหว ตกเป็นฝ่ายรอง

ทว่าไหนเลยจะคิดว่าเยี่ยนอ๋องจะพลิกสถานการณ์ ทั้งยังทำเด็ดขาดเสียด้วย จักรพรรดิจาวเหรินจึงกระวนกระวายใจ ไปขอความช่วยเหลือตำหนักบูรพา

หลี่กุ้ยเฟยรับฟังมาถึงตรงนี้ สีหน้าพลันผ่อนคลาย นางแย้มยิ้ม แววตาอ่อนโยนในแบบฉบับมารดา

“ใช่แล้ว อวี้จือของข้า...อวี้จือของข้าเป็นลูกที่ดีที่สุดในโลก”

สิ้นเสียงเหมือนนางจะฉุกคิดบางอย่างได้ หยุดนิ่งแล้วพูดต่อว่า “เจ้ากับปี้เฉิงก็ด้วย เป็นเพราะพวกเจ้าช่วยเรื่องนี้ หาไม่แล้วเรื่องนี้จะสร้างความลำบากใจให้กันและกันแน่ ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่พระเจ้าหลวงอยากเห็น”

เยี่ยนอ๋องกตัญญูจริง แต่วิธีการโหดเกินไป เสียหายทั้งสองฝ่ายฤาจะสู้วิธีนี้ได้

อวิ๋นหลิงคลี่ยิ้ม “แล้วท่านยินดีกลับวังหรือยัง?”

หลี่กุ้ยเฟยพยักหน้า “เช่นนั้นก็ขอบใจเจ้ามาก ฝากเจ้าบอกฝ่าบาทด้วย ไม่ต้องมาหาข้า อีกสามวังข้าจะกลับวังแล้วไปหาพระเจ้าหลวงพร้อมกับเขาเอง”

ใบหน้านางเริ่มมีรอยยิ้มผลิบาน หลังคลายปมในใจได้ คิ้วพลันคลายออกโดยปริยาย

ถึงจะอยู่ในหญิงวัยกลางคนที่ต้องแต่งกายให้ถูกกาลเทศะ แต่เพราะบำรุงดี จึงไม่ดูแก่ หางตาที่มีริ้วรอยบาง ๆ ขับเน้นให้งดงามตามวัย

อวิ๋นหลิงนึกขึ้นได้ว่าหลี่กุ้ยเฟยก็อายุเพียงสี่สิบเอ็ดปีเท่านั้น

ยุคนี้จะเป็นได้ย่าคนแล้ว แต่ถ้าสำหรับผู้หญิงอายุสามสิบของยุคใหม่ที่เพิ่งแต่งงานมีลูกแล้ว เป็นวัยที่กำลังพอดี

“ไยเจ้าไม่พูด มีอะไรไม่เหมาะสมหรือ?” หลี่กุ้ยเฟยเห็นอวิ๋นหลิงใจลอยก็ถาม “ช่วงนี้กำลังหาช่างมาปรับแก้ร้าน ถ้าข้ากลับ หว่านเจิงคงดูแลคนเดียวไม่ไหว”

อวิ๋นหลิงได้สติยิ้มตอบว่า “เหมาะสมแน่นอน...แต่ข้าอยากถามอะไรหน่อย ชีวิตอีกยาวไกล ถ้าอยู่นอกวังนานแล้วรู้สึกโดดเดี่ยว เกิดความคิดอื่นขึ้นมา งั้นก็ต้องเตรียมใจล่วงหน้านะ”

หลี่กุ้ยเฟยร่างกายชะงัก เพียงตรึกตรองเล็กน้อยก็เข้าใจความหมายนางแล้ว

อยู่นอกวังไม่เหมือนอยู่ในวัง จะได้เห็นผู้คนมากหน้าหลายตา หากวันหนึ่งเจอคนที่ถูกใจเข้า

ถึงเวลานั้นยศกุ้ยเฟยจะเป็นอุปสรรคขวากหนามที่ไม่อาจผ่านพ้นได้

เรื่องนี้เปิดประเด็นอย่างฉ่งฉ่าง แต่หลี่กุ้ยเฟยรู้ว่าอวิ๋นหลิงเป็นห่วง นางปรับน้ำเสียงให้เบาลง “ข้าไม่กลัวโดดเดี่ยวหรอก อยู่ในวังหลายปีก็อยู่ตัวคนเดียวไม่ใช่รึ? ข้าชินแล้ว บางครั้ง...ใช่ว่ามีคนเคียงข้างแล้วจะไม่อ้างว้าง”