พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1006

“อย่าคิดว่าคนอื่นจะแปลกเหมือนเจ้าสิ...”

จักรพรรดิจาวเหรินพึมพำประโยคสุดท้ายเบามาก ทว่าสองผัวเมียยังคงได้ยินชัดเจน

เซียวปี้เฉิงมองจักรพรรดิจาวเหรินเดินไปไกล ทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า ชีวิตนี้รักเพียงคนเดียวคือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว

เขานิ่งเงียบแล้วพูดด้วยความลังเล “หลิงเอ๋อร์ อันที่จริงเสด็จพ่อไม่ได้รักใครเลย ใช่ไหม? ความรักจะมีคนที่สามได้อย่างไร”

นี่เป็นประสบการณ์ของเขาโดยตรง หากหัวใจมีใครสักครั้งแล้ว จะไม่มีทางเผื่อใจให้คนที่สองได้อีก

อวิ๋นหลิงพูดเสียงเย็นเฉียบ “เสด็จพ่อท่านใจกว้าง รองรับความรักได้เยอะ แต่ความรักของเขาแบ่งเป็นหลายขั้น แล้วคนที่เขารักมากที่สุดก็คือตัวเอง”

เซียวปี้เฉิงทอดถอนใจอย่างเข้าใจ “ไยเสด็จพ่อถึงเป็นแบบนี้...”

บุรุษตระกูลเซียวพวกเขารักเดียวใจเดียว แต่ทำไมจักรพรรดิจาวเหรินกลับต่างกันอย่างลิบลับ

หรือทุกคนจะได้เสด็จอาอันชินอ๋อง?

อวิ๋นหลิงแย้มยิ้ม บิดขี้เกียจ “พอแล้ว อย่าคิดมาก เสด็จพ่อเจ้าแค่ทำผิดเรื่องที่บุรุษใต้หล้าทำผิดกัน”

นางยืดเส้นยืดสายแล้วก็มองรอบทิศ เตรียมจะเดินเล่นรอบ ๆ

เซียวปี้เฉิงไม่เข้าใจ สิ่งที่อวิ๋นหลิงพูดต้องเป็นคนยุคใหม่ถึงจะเข้าใจ เขาก้าวเท้าตามไป พูดเสียงน้อยใจ “อะไรที่เรียกว่าบุรุษใต้หล้าทำผิดกัน เจ้าอย่าเหมารวมสิ ข้าไม่ใช่สักหน่อย”

เขาไม่มีทางทำผิดแบบนี้หรอก

“ได้ได้ ข้าผิดเอง ข้าไม่ควรเหมารวม...”

สองผัวเมียจูงมือกันเดินรอบสวน พบว่านอกจากร้านขายของหวานแล้ว ยังมีร้านค้าอื่นกำลังเตรียมการ ซึ่งล้วนจัดอยู่ในประเภทบริการกินเที่ยว

สวนนี้ตั้งอยู่ทางใต้ของเมืองหลวง อีกสามกิโลเมตรโดยประมาณก็จะถึงสวนสัตว์เมืองหลวงของหลิวฉิง

ต่อให้เดินเท้าไปก็ไม่นาน ถือว่าเดินทางสะดวกสบาย

หลงเย่บอกว่าที่แท้วางแนวทางไว้กับหมู่บ้านนี้นานแล้ว ช่วงนี้เริ่มก่อสร้างอย่างเป็นทางการ คาดว่าจะแล้วเสร็จอย่างรวดเร็ว

นางจัดสวนสัตว์ของหลิวฉิงไว้ในแผนการด้วย ถ้าอนาคตสร้างสนามม้าเสร็จก็จะสามารถร่วมมือกัน กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชื่อมต่อกัน

เซียวปี้เฉิงเดินสำรวจสวนเสร็จก็คิดว่าหลังฤดูใบไม้ผลิ จะให้กรมโยธาประกาศว่า เมืองหลวงต้าโจวจะขยายเส้นทางสัญจรไปยังทิศใต้

ทันทีที่ประกาศแผนนี้ จะดึงดูดนักธุรกิจทั้งในแคว้นต้าโจวและแคว้นอื่นมารวมตัวกันที่นี่ ซึ่งใช้เวลาพัฒนาเพียงไม่กี่ปี

ถึงเวลานั้นสำนักศึกษาชิงอี้ก็จะกลายเป็นเขตพัฒนาด้วย การสัญจรก็จะสะดวกกว่าเดิม พวกบัณฑิตก็ไม่ต้องเดินทางมาเรียนด้วยความลำบากอีก

ช่วงพลบค่ำ สองผัวเมียเตรียมตัวกลับ แม่นมเหอเย่ว์ก็ส่งขนมมาสองถ้วย

“ร้านของหวานของพวกหม่อมฉันยังไม่ได้เปิดอย่างเป็นทางการ แต่พระสนมเปิดเตาก่อนกำหนด ทำเองกับมือ รสชาติอาจจะสู้ห้องเครื่องไม่ได้ นายท่านทั้งสองถือว่ากินกระหายน้ำก็พอ”

เซียวปี้เฉิงมองกล่องอาหารด้วยแววตาแปลกใจ “เสด็จแม่หลี่เปิดเตาก่อนกำหนด?”

สำหรับความค้าขาย โดยเฉพาะด้านของกิน ร้านใหม่จะเลือกฤกษ์งามยามดี แล้วจัดงานเลี้ยงเปิดเตาด้วย

ทั้งสองไปพบพระเจ้าหลวงที่ตำหนักฉางหนิงด้วยกัน ไม่รู้ว่าพูดอะไรบ้าง แต่สรุปแล้วจักรพรรดิจาวเหรินผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปได้แล้ว

ส่วนเยี่ยนอ๋องก็มาตำหนักบูรพาด้วยตัวเอง ท่าทางอารมณ์ดียิ่ง ผู้ติดตามด้านหลังเรียงแถวยาว ในมือถือหีบบ้างกันทุกคน แล้วยังมีคนถือกล่องใหญ่ด้วย

อวิ๋นหลิงรู้ว่าเขากำลังเอาของมาถวายพี่ชายกับพี่สะใภ้ เพียงแต่ครั้งนี้ของเยอะเป็นพิเศษ น่าจะมาขอบคุณที่ช่วยคลี่คลายปัญหาของหลี่กุ้ยเฟย

ดังคาด เยี่ยนอ๋องก้าวเข้ามาในตำหนักก็กล่าวว่า “พี่สะใภ้สาม ช่วงก่อนตงฉู่รับซื้อพวกไข่มุกพอดี แต่ละเม็ดทั้งกลมทั้งเงางาม ข้าคัดแต่เม็ดดีๆมาให้ท่าน เอาไปทำเครื่องประดับผมได้สบายเลย ส่วนที่เหลือ ถึงรูปลักษณ์จะแย่หน่อย แต่คุณภาพดีมาก เอาไปหลอมยาได้ดี”

เวลาเก็บไข่มุกจะอยู่ในช่วงท้ายปีจนถึงต้นปีหน้า เก็บไข่มุกฤดูหนาวเหมาะสมที่สุด ไม่เพียงแต่เก็บได้ดีกว่า พวกสีสันยังงดงามกว่าด้วย

“แล้วอันนี้คือเครื่องประดับเปลือกหอย ปะการังที่นิยมในช่วงนี้ กล่องนี้คือปลาตากแห้ง “

“ใช่แล้ว อันนี้คือคริสตัลของชาวตะวันตก เห็นบอกว่ามีสรรพคุณเหมือนอำพัน สตรีตั้งครรภ์เอาไปประดับกายแล้วดี”

อวิ๋นหลิงมองกล่องที่เขาแนะนำอย่างสนใจ พบว่าด้านหลังมีสมุนไพรมากมาย ส่วนใหญ่ใช้สำหรับบำรุงสตรีตั้งครรภ์

เมื่อเอาคำพูดของเยี่ยนอ๋องเชื่อมต่อกัน นางก็เลิกคิ้วยิ้ม “ของขวัญขอบคุณครั้งนี้เยอะจังนะ แต่ของส่วนใหญ่ข้าไม่ใช้แล้ว คลอดเซียงถวนนานแล้วนะ”

เยี่ยนอ๋องแย้มยิ้ม “ตอนนี้ไม่ใช้ แต่ต่อไปได้ใช้แน่”

“บอกมาตามตรง ภรรยาของเจ้าตั้งท้องใช่ไหม?”

“โห พี่สะใภ้สามเดาเก่งจัง” เยี่ยนอ๋องยิ้มแก้มปริ พยักหน้ายอมรับ “เหยาเหยาท้องแล้วจริงๆ”

อวิ๋นหลิงด่าด้วยความดีใจ “หน็อยแน่ ปิดข่าวสักมิดเชียวนะ กี่เดือนแล้ว?”