พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1007

“คิกคิก...จะสองเดือนแล้ว ก่อนหน้านี้ท้องอ่อน พวกเรากลัววินิจฉัยผิดพลาดไง ป่าวประกาศออกไปก็กลัวดีใจเปล่า ๆ ช่วงนี้ถึงจะแน่ใจ”

เยี่ยนอ๋องเกาหัว แววตาฉายความดีใจและรอคอยอย่างเด่นชัด

อวิ๋นหลิงยิ้มพยักหน้า ทารกสองเดือนยังไม่มีหัวใจ มิน่าละตอนที่อยู่กับตี้หวู่เหยาช่วงก่อน ถึงไม่รู้ว่านางตั้งครรภ์

พวกเขาทั้งสองแต่งงานจะสามปีแล้ว แต่ก่อนหน้านั้นเยี่ยนอ๋องป้องกันการตั้งครรภ์มาโดยตลอด เพราะเขาเคยได้ยินอวิ๋นหลิงบอกว่ากระดูกเชิงกรานของสตรีที่อายุไม่ถึงสิบแปดปียังเจริญเติบโตไม่เต็มที่ หากตั้งท้องก่อนจะอันตรายยิ่ง

เพราะเป็นห่วงสุขภาพตี้หวู่เหยา ทั้งสองคนจึงไม่รีบมีลูก

บัดนี้ได้รับข่าวดีเสียที ต่อไปหลี่กุ้ยเฟยอยู่นอกวังก็ไม่น่าเบื่อแล้ว

เยี่ยนอ๋องก็รอคอยสิ่งนี้เป็นอย่างยิ่ง ช่วงก่อนตอนตี้หวู่เหยามีทีท่าว่าจะตั้งครรภ์ เขาก็รีบส่งคนไปเตรียมของที่ใช้ในช่วงตั้งครรภ์

ถึงกับต้องใช้เรือนในจวนเยี่ยนอ๋องสามเรือนถึงจะพอวาง ครั้งนี้จึงเอาบางส่วนมามอบให้อวิ๋นหลิงด้วย

เยี่ยนอ๋องถอนหายใจ “ช่วงก่อนข้ายังกลุ้มใจอยู่เลย ถ้าเสด็จพ่อไม่ยอมให้เสด็จแม่ออกจากวัง ข้าก็จะพาเสด็จแม่ไปท่องเที่ยวแคว้นต่าง ๆ แต่ถ้าเหยาเหยาท้องจริงจะเดินทางไม่สะดวก บัดนี้ต้องขอบคุณพี่สะใภ้สามยิ่ง ช่วยข้าแก้ปัญหาใหญ่นี้ได้”

อวิ๋นหลิงพูดสัพยอก “เป็นพ่อคนแล้ว อย่าทำตัวเหมือนเด็กอีกละ ไม่ต้องพาชายาของตัวเองเที่ยวไปเรื่อยแล้ว”

เยี่ยนอ๋องหัวเราะคิกคัก “ตอนนี้ไม่แล้ว เหยาเหยาท้อง การดูแลครรภ์ต้องมาก่อนอยู่แล้ว”

ระหว่างที่พวกเขาสองคนคุยกัน ข่าวพระชายาของ เยี่ยนอ๋อง ตี้หวู่เหยาตั้งครรภ์ก็แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว

จากความวุ่นวายช่วงก่อน บัดนี้ถูกความปีติยินดีและบรรยากาศตรุษจีนชำระล้าง กลายมาเป็นความผ่อนคลาย สุขสม

......

เดือนแรกจบลงอย่างรวดเร็ว

เวลาย่างเข้าสู่ต้นเดือนสอง ร้านค้าและโรงสุราในเมืองหลวงทยอยเปิดกิจการกันแล้ว ตำหนักทองหลวงก็กลับมาประชุมราชการแล้ว

เพิ่งต้นปี อวิ๋นหลิงกับสามีก็เริ่มปรึกษาหารืออย่างจริงจังถึงเรื่องการพัฒนาเมืองใหม่

ถ้าข่าวขยายพื้นที่เมืองแพร่ออกไป ที่ดินนอกเมืองต้องขึ้นราคาอย่างรวดเร็ว และถ้าที่ดินเหล่านั้นตกอยู่ในมือผู้เรืองอำนาจหรือเศรษฐี จะไม่เป็นไปตามที่พวกเขาปรารถนา

ผู้ที่เคยเรียนประวัติศาสตร์จะรู้ดี การเปลี่ยนราชวงศ์ใหม่นับพันปีที่ผ่านมา ล้วนเกิดและจบด้วยปัญหาที่ดินกันทั้งนั้น

ยามนี้ราชวงศ์ดับสิ้น ผู้เรืองอำนาจจะกว้านซื้อที่ดินกันระนาว พวกเขาจะยึดครองที่ดิน แปลงนาเป็นจำนวนมาก ส่วนประชาชนที่สูญเสียที่ดินจะรวมตัวกันประท้วง

หลังจากก่อตั้งราชวงศ์เสร็จ ราชสำนักจะปรับแก้ด้านที่ดิน การเป็นอยู่ของประชาชนก็จะดีขึ้น

ทว่าการถือครองที่ดินเป็นกรรมสิทธิส่วนบุคคล ไม่นานก็จะวนกลับไปที่เดิม เกิดวิกฤตอย่างดุเดือดอีกครั้ง และจะเกิดวัฏจักรเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ

พระเจ้าหลวงคือตัวอย่างที่ดี เป็นประชาชนยากไร้ที่โดนกดขี่จนกลายมาเป็นฮ่องเต้

เขาจับปล้องยาสูบแล้วอุทาน “ใช่แล้ว ข้ากับเพื่อนไม่เคยคิดจะเป็นฮ่องเต้มาก่อน แต่หลังจากถูกจับไปเป็นทหาร พอกลับมาก็พบว่าบ้านตัวเองถูกยึด ไม่มีที่เลี้ยงหมูเลี้ยงควาย ถึงได้จับจอบขึ้นมาสู้”

พระเจ้าหลวงผ่านเหตุการณ์เช่นนั้นมา ไม่มีผู้ใดรู้ความสำคัญของที่ดินมากกว่าเขาแล้ว

อวิ๋นหลิงเล่าประวัติศาสตร์พันปีของตัวเอง จากระบบกระจายที่ดินในยุคทาส มาถึงการถือครองเป็นทรัพย์สินส่วนบุคคลในระบบศักดินา และเล่ามาถึงทุนนิยมของยุคปัจจุบันที่รัฐเป็นเจ้าของ

พระเจ้าหลวงหรี่ตา ตั้งใจรับฟัง แม้อวิ๋นหลิงจะเล่าใจคร่าว ๆ เท่านั้น แต่เขาก็สามารถวิเคราะห์ผลดีผลร้ายของความแตกต่างได้

พระเจ้าหลวงพูดด้วยความลำพองใจ “แน่นอนอยู่แล้ว ข้าเก่งทั้งบู๊และบุ๋น ตอนหนุ่มยังหล่อด้วย จะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ ลูกหลานยกย่องสรรเสริญ”

ตาเฒ่าชาญฉลาดที่ใจคอกว้างขวางเช่นนี้ ไหนเลยจะจารึกไว้เพียงประวัติศาสตร์เท่านั้น?

จะเลื่องลอไปหลายยุคหลายสมัย ชั่วกับชั่วกัลป์ต่างหาก

นางออดอ้อนตาเฒ่า “มีเสด็จปู่เช่นท่านถือเป็นบุญของลูกหลานอย่างพวกเรา”

พระเจ้าหลวงได้ยินประโยคนี้ก็ยิ้มแก้มปริ คำชมได้ผลดีเยี่ยม

เขาใช้มือผอมแห้งลูบหัวอวิ๋นหลิง “มีพวกเจ้า ข้าถึงจะเรียกว่าโชคดี ข้าแก่แล้ว ตอนหนุ่มยังมีเรื่องที่ยังไม่บรรลุมากมาย แต่ไม่มีแรงสานฝันแล้ว ไม่ขัดขวางพวกเจ้า ไม่สร้างปัญหาให้พวกเจ้าคือสิ่งเดียวที่ข้าทำได้ในตอนนี้แล้ว”

“ศิษย์ในสำนักของพวกเจ้าแต่ละคนล้วนมีความคิดดีๆกันทั้งนั้น ถึ้หวู๋ซินไต้ซือสอนอะไรพวกเจ้าอีก ก็อย่าลืมมาแบ่งปันให้ข้าด้วย”

อวิ๋นหลิงก็ยิ้มตาหยีเช่นกัน “ได้อยู่แล้ว”

ถ้าอนาคตกลับไปยุคใหม่ได้ นางก็อยากพาพระเจ้าหลวงไปดูอีกโลกหนึ่ง เขาต้องสัมผัสมนตร์เสน่ห์ของปรัชญาการใช้ชีวิตต่าง ๆ ได้แน่

จะว่าไปในเมื่อหวู๋ซินไต้ซือส่งพวกนางมาที่นี่ได้ ก็น่าจะรู้ความลับของการทะลุมิติ?

ทันทีที่เกิดความคิดนี้ อวิ๋นหลิงก็อยากถามเขาต่อหน้าเหลือเกิน แต่ไม่รู้ว่าช่วงนี้หวู๋ซินไต้ซืออยู่แห่งใด

อีกฝ่ายเคลื่อนไหวลี้ลับ ไม่รู้ว่าควรไปหาอีกฝ่ายที่ใด

ฉะนั้นจึงได้แต่เก็บความคิดนี้ไว้ในใจ