พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 101

“ว้าย...”

เสียงกรีดร้องของสาวน้อยดังกึกก้องไปทั่ว

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงเปลี่ยนเล็กน้อย ท่าทีกลับรวดเร็ว รีบคว้าตัวสาวน้อยก่อนจะตกลงพื้น หลังจากยืนมั่นแล้วก็รีบปล่อยมือทันควัน

เฟิงจิ่งเหวยยืนนิ่งแต่ยังไม่วายประหวั่น เหลือบตาแลดูเซียวปี้เฉิง ฉับพลันก็ให้ตะลึงแน่นิ่งไม่อาจละสายตาไปได้

เซียวปี้เฉิงแอบขมวดคิ้ว สาวน้อยเบื้องหน้ารูปโฉมงามล้ำ แทบไม่ด้อยกว่าฉู่อวิ๋นหาน หากแต่สายตานั้นทำให้รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

เขาถอยห่างโดยอัตโนมัติ ขมวดคิ้วและกล่าวเสียงทุ้มว่า “เจ้าเป็นธิดาบ้านไหนกัน ไฉนจึงมาปีนป่ายในจวนรุ่ยอ๋องตามอำเภอใจเช่นนี้”

เฟิงจิ่งเหวยเพิ่งตั้งสติได้ กระพริบตาพราว สีหน้าเกิดอาการเขินอาย “ขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือ ข้าปล่อยไก่เสียแล้ว เมื่อครู่เห็นใต้ต้นไม้มีลูกนกตกมา จึงคิดวางกลับไปที่รังของมัน”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า มองดูนกน้อยในมือของนางพลางกล่าวว่า “ให้ข้าช่วยเถอะ”

เฟิงจิ่งเหวยพยักหน้าอย่างเขินอาย มองดูเขาเหาะขึ้นไปจับกิ่งไม้ พร้อมกับวางลูกนกที่ตกใจใส่กลับเข้าไปในรังเหมือนเดิม

“งานเลี้ยงได้เริ่มแล้ว ไม่ควรมาอยู่แถวนี้”

ในอุทยานด้านหลังมีคนผ่านไปมา เซียวปี้เฉิงไม่ต้องการอยู่ตามลำพังกับสาวน้อยที่ยังไม่ออกเรือน เห็นนางยังคงจ้องมองตนเองอย่างตกตะลึงก็แอบขมวดคิ้ว พูดทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป

ให้ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ยากจะบรรยาย

หญิงผู้นี้ก็คล้ายกับอวิ๋นหลิง ซึ่งมีรูปโฉมที่สะคราญยิ่ง แต่ที่แตกต่างคือ แววตาของสาวน้อยผู้นี้มีความเปิดเผยและไม่สำรวม เห็นแล้วไม่สู้สบายนัก

รอจบแผ่นหลังของเซียวปี้เฉิงลับหายไปจากสายตา เฟิงจิ่งเหวยจึงค่อยดึงสติกลับมา สองตาเป็นประกาย น้ำเสียงลิงโลดพลางเอ่ยปาก

“ปี้ลั่ว เจ้ารู้มั้ยว่าชายหนุ่มเมื่อครู่นี้เป็นใครกัน?”

สาวใช้นามปี้ลั่วก้มหน้าตอบเสียงเบา “คุณหนู นั่นคือท่านจิ้งอ๋องน่ะเจ้าค่ะ”

“จิ้งอ๋อง?” เฟิงจิ่งเหวยมีสีหน้าตกใจ พลางขมวดคิ้ว “เซียวปี้เฉิงที่แต่งงานกับหญิงอัปลักษณ์ฉู่อวิ๋นหลิงนั่นน่ะหรือ?”

เห็นความสนใจในแววตาของเฟิงจิ่งเหวยไม่ได้ลดน้อยลง ปี้ลั่วจึงอดไม่ได้ที่จะตักเตือนเบา ๆ “คุณหนู เมืองหลวงไม่เหมือนกับเจียงหนาน ท่านจะเอาแต่ใจไม่ได้นะ”

เฟิงจิ่งเหวยขยิบตาใส่นางเบา ๆ สีหน้าท่าทางไร้ซึ่งความเกรงกลัวใด ๆ “พี่ชายเคยบอกว่า เมืองหลวงกว่าครึ่งเป็นของสกุลเฟิงเรา ข้าจะทำอะไรก็ย่อมได้”

หวนนึกถึงชายหนุ่มที่ทำให้ตะลึงงันผู้นั้น นางก็ฉีกรอยยิ้มละไม “ผู้ชายคนนี้ ข้าต้องครอบครองให้จงได้”

ข่าวลือระหว่างจิ้งอ๋องกับฉู่อวิ๋นหลิงนั้น นางเคยได้ยินมาไม่น้อย มีหรือจะสู้หญิงขี้ริ้วผู้นั้นไม่ได้

ฉับพลันหูก็แว่วยินเสียงลูกนกเรียกหาแม่นก ความสนใจของเฟิงจิ่งเหวยจึงกลับไปยังลูกนกที่อยู่ในรังอีกครั้ง แววตาปรากฏรอยขุ่นเคือง

“เจ้านกตัวนี้ เมื่อครู่เกือบทำให้ข้าอับอาย ขอหน้าไม้มาให้ข้า”

ปี้ลั่วไม่กล้าถกเถียง พลางหยิบหน้าไม้ที่ทำด้วยความวิจิตรออกมา เห็นเข้าก็รู้ว่าสำหรับให้ผู้หญิงได้ใช้

เฟิงจิ่งเหวยรับเอาหน้าไม้มา เพียงพริบตา ลูกนกในรังก็สิ้นเสียงร้องไป

แววตาปี้ลั่วฉายแววเวทนานัก เมื่อครู่เฟิงจิ่งเหวยไม่ได้จะส่งลูกนกกลับรังหรอก นางจะปีนต้นไม้จับลูกนกมาเล่นต่างหาก

แม้จะรู้สึกว่าโหดร้าย แต่นางก็หากล้าส่งเสียงไม่

ดีเหมือนกัน ตายอย่างไม่ต้องเจ็บปวดนัก ย่อมดีกว่าถูกทรมานจนเหมือนตายทั้งเป็น

เหมือนบรรดาหนุ่มรูปงามที่เคยตกอยู่ในเงื้อมมือของคุณหนูใหญ่