พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 102

อวิ๋นหลิงตั้งสติมา คิ้วที่ขมวดแน่นพลันคลายออก เผยรอยยิ้มออกมาลาง ๆ และสั่งการว่า “รีบไปเตรียมของว่างกับน้ำชามาเร็ว!”

อู่อันกงผู้นี้เป็นที่ร่ำลือมานาน อวิ๋นหลิงรู้สึกสนใจเขานัก

ว่ากันว่าเขากับพระเจ้าหลวงเป็นพี่น้องร่วมสาบาน ก่อนรับราชการเคยเป็นชาวยุทธผู้หนึ่ง ไม่เพียงฝีมือสูงส่ง ยังมีวิชาแพทย์ที่ล้ำเลิศนัก จนมีฉายาว่าแพทย์ปีศาจ

อวิ๋นหลิงเฝ้ารอให้อู่อันกงกลับมา เพื่อจะได้ช่วยวิจารณ์โสมหิมะน้ำค้างหยกที่นางได้ปรับปรุงสูตรใหม่

“เดี๋ยวจะได้ถามส่วนผสมของธูปหอมคลายอารมณ์ด้วย เผื่อจะได้ความรู้เพิ่มเติม”

อวิ๋นหลิงบ่นพึมพำกับตัวเอง ฉับพลันก็ได้ยินเสียงก้องกังวานดั่งการตีระฆังยักษ์ เสียงนั้นเปี่ยมด้วยกำลังอันกล้าแกร่ง สั่นสะเทือนจนกระเบื้องมุงหลังคาแทบจะร่วงหล่น

“เจ้าสาม เมียของเจ้าอยู่ไหนกัน? ข้าจะดูโสมหิมะน้ำค้างหยกที่นางผลิต ว่าดีเลิศอย่างที่เจ้าว่าจริงหรือไม่!”

นับแต่แคว้นต้าโจวเป็นปึกแผ่น อู่อันกงในบั้นปลายก็มักใช้ชีวิตอยู่กับการท่องเที่ยว เสาะแสวงหาสมุนไพรแปลกประหลาดต่าง ๆ

เขาเคยได้ยินชื่อของอวิ๋นหลิงมาบ้าง แต่ยังไม่เคยพบหน้า

เสียงของเซียวปี้เฉิงตามมาอย่างเร่งรีบ “อาจารย์ปู่โปรดใจเย็น ท่านวางของลงก่อน...”

อวิ๋นหลิงเอื้อมมือไปเปิดม่านบังแดดของศาลา แหงนหน้ามองไป ก็เห็นชายชราร่างผอมใส่ชุดผ้ากระสอบเดินมา บั้นเอวยังผูกปลากินหญ้าอยู่สองตัว ใส่รองเท้าเชือกฟางขาดวิ่น แต่เดินเหินคล่องแคล่ว

เนื้อตัวดูค่อนข้างมอมแมม พื้นรองเท้ากับชายเสื้อเปื้อนดินโคลนมาหมาด ๆ ข้างหลังแบกตะกร้าสานใบใหญ่ ข้างในใส่สมุนไพรหลากหลายที่แม้แต่อวิ๋นหลิงยังดูไม่ออกว่ามีอะไรบ้าง

คิดว่าคนผู้นี้ก็คืออู่อันกง

เซียวปี้เฉิงเอื้อมมือคิดจะช่วยถือตะกร้ายา กลับถูกตีมือเบา ๆ อย่างไม่ไว้หน้า

“อย่ามายุ่ง! พวกนี้คือของดีที่ข้าใช้เวลาสรรหามานาน พวกเจ้าเป็นทหารที่หยาบกร้าน มือไม้ก็รุ่มร่าม ถ้าทำเสียหาย ข้าจะเอาเรื่องให้หนักเชียว”

อู่อันกงบ่นพลางเดินเข้าไปด้านใน พริบตาก็เห็นอวิ๋นหลิงที่อยู่ในศาลาหูซิน

“ดูหน้าตาอัปลักษณ์ของเจ้า คงเป็นเมียที่เจ้าสามเพิ่งแต่งมาล่ะสิท่า!”

เขาเดินก้าวเท้าเข้าไป เบิ่งตาโตมองดูอวิ๋นหลิง สายตาจับจ้องที่ปานบนใบหน้าของนาง เต็มไปด้วยการสำรวจและแปลกใจ

“นังหนู เจ้าเป็นคนคลี่คลายสูตรโสมหิมะน้ำค้างหยกของข้างั้นหรือ?”

ตาแก่เบื้องหน้าคนนี้ดูจะตัวสูงกว่าพระเจ้าหลวงหน่อย ล่ำกว่านิด เสียแต่ผมหงอกขาวกระเซิงเหมือนเล้าไก่ แต่งกายไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย เดินอยู่ข้างทางถูกเรียกเป็นขอทานก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

อวิ๋นหลิงยิ้มเล็กน้อยและไม่โกรธเคือง ซ้ำยังโค้งคำนับให้ “ท่านอู่อันกงเชิญนั่ง ข้าได้สั่งบ่าวไพร่เตรียมของว่างที่คิดสูตรเอง ดูว่าพอจะถูกปากท่านมั้ย”

“เดี๋ยวค่อยกินเถอะ เจ้ารีบเอาโสมหิมะน้ำค้างหยกมาให้ข้าดูก่อน” อู่อันกงโบกมือ หลังจากเดินเข้าศาลา สีหน้าก็แปรเปลี่ยนในทันใด “หือ...นี่มันกลิ่นอะไรน่ะ?”

เซียวปี้เฉิงเห็นสีหน้าเขาจู่ ๆ ก็กลายเป็นเคร่งเครียด ราวกับศัตรูมาอยู่เบื้องหน้า ทำให้พลอยตื่นเต้นและถามว่า “อาจารย์ปู่ มีอะไรผิดปกติงั้นหรือ?”