พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1015

ยากมากที่วันนี้หิมะจะหยุดตก แสงแดดสาดส่องไปบนพื้นดินเปล่งประกายอบอุ่น หิมะบนทางหลวงนอกเมืองหลวงเริ่มละลายแล้ว

ขบวนทหารประมาณสามพันนายกำลังเดินอยู่บนถนนอย่างยิ่งใหญ่ ธงปลิวสะบัดไปตามลม ดูน่าเกรงขาม

ทหารม้าร้อยกว่านายคุ้มกันรถม้าแบบเก่าสองคัน ข้างในมีลูกสาวแท้ๆขององค์หญิงอี๋อันชื่อโม่อี้เนี่ยนนั่งอยู่ รวมไปถึงบ่าวรับใช้ที่ติดตามรับใช้นาง

ด้านหน้าสุดของขบวน บนหลังม้าสีน้ำตาลแดงมีชายรูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามผู้หนึ่งนั่งอยู่ มีหมวกเกราะปิดบังใบหน้ามองเห็นรูปลักษณ์ไม่ชัดเจน

ข้างกายเขามีม้าสีดำแผงคอสีขาวประกบอยู่ บนหลังม้าที่หนุ่มน้อยคนหนึ่งกำลังกวาดมองไปทั่ว อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

“ไม่กลับมาแค่ห้าปีเท่านั้น เมืองหลวงเปลี่ยนแปลงไปขนาดนี้เชียว ถ้าหากไม่ใช่ท่านเป็นผู้นำทัพกลับมา ข้าคงคิดว่าตัวเองจำทางผิดเสียแล้ว”

“ดูถนนหลวงนี่ซิ ข้าจำไม่ได้แล้วว่าไม่ได้เดินเหินบนถนนที่เรียบเช่นนี้มานานเท่าไหร่แล้ว ผู้สูงส่งในตำหนักบูรพาไม่เสียแรงที่เป็นคนที่ประชาชนต้องการ”

เฟิงหยางมองทัศนียภาพอันงดงามรอบตัว สีหน้าแฝงแววทอดถอนใจ

“ใช่แล้ว เปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ......”

ตั้งแต่เข้าสู่กองทัพตอนอายุสิบห้าปี เขาอยู่นอกด่านมาเป็นเวลาแปดปีเต็ม ไม่เคยกลับเมืองหลวงเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ไม่เพียงแต่ทิวทัศน์ตรงหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปมาก คนในความทรงจำก็กลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว

หากเป็นเมื่อแปดปีก่อน เขายากจะจินตนาการ หญิงสาวคนนั้นที่เคยถูกผู้คนรังเกียจทอดทิ้งให้โดดเดี่ยวเหมือนกับเขา ถูกบีบบังคับให้กอดกับเขาเพื่อความอบอุ่นในตอนนั้น คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นพระชายารัชทายาทแห่งซีโจวที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่ว

ก็ไม่รู้ว่า ตอนนี้นางมีหน้าตาเป็นอย่างไร แล้วยังจำเขาได้หรือไม่

ได้ยินมาว่านางมีฝีมือทางการแพทย์ไร้เทียมทาน ปานดำบนใบหน้าก็ถูกกำจัดไปหมดแล้ว เหล่าลูกศิษย์ในเมืองหลวงไม่มีใครไม่เขียนบทกลอนยกย่องว่านางเป็นสตรีที่มีรูปโฉมงามล่มเมือง

แต่สำหรับคนคนนั้น ความทรงจำของเฟิงหยางยังคงหยุดอยู่ในอดีตอันแสนยาวนาน

……

ขณะนั้นนางอายุเท่าไหร่

เหมือนเพิ่งจะหกขวบกระมัง

เด็กหญิงที่สวมชุดกระโปรงสีชมพูมัดมวยผมคู่ ร้องไห้สะอึกสะอื้น “แบะแบะ ไม่มีใครอยากเล่นกับข้า พวกเขาต่างก็ไปหาน้องสาวแล้ว ยังบอกว่าข้าเป็นตัวอัปลักษณ์ที่น่าเกลียดที่สุด”

ตอนที่นางร้องไห้ ปานแดงครึ่งใบหน้าก็บิดเบี้ยวขึ้นมา ดูแล้วน่าตกใจยิ่งนัก

เฟิงหยางก็เพิ่งจะอายุเก้าขวบ กลับสามารถปลอบใจนางได้อย่างสุขุมแล้ว ชี้ที่ใบหน้าของตนเอง “อะไรกัน เจ้าดูหน้าข้า ข้าต่างหากที่เป็นตัวอัปลักษณ์น่าเกลียดที่สุด พวกเขาสายตาไม่ดี เจ้าไม่ต้องสนใจพวกเขา”

ว่าแล้ว เขาก็จงใจทำหน้าผี รอยแผลที่เพิ่งตกสะเก็ดได้ไม่นานคล้ายกับหนอนสีแดงที่กำลังดิ้นไปมา

บวกกับดวงตาสีเขียว สามารถทำให้เด็กคนอื่นๆตกใจจนร้องไห้ได้อย่างแน่นอน

“เจ้าดูซิ ข้าอัปลักษณ์ใช่หรือไม่ ไม่เชื่อละก็ประเดี๋ยวข้าจะไปทำให้พวกเขาตกใจให้เจ้าดู”

สาวน้อยตกใจสะดุ้งโหยง จากนั้นก็ยิ้มทั้งน้ำตา “โห แบะแบะเจ้าช่างน่าเกลียดจริงๆ”

คำพูดของเด็กบริสุทธิ์ไร้เดียงสา เฟิงหยางก็ไม่ได้ใส่ใจ แม้ว่าการใช้แรงทำหน้าผีจะทำให้เขารู้สึกเจ็บที่แผล เพียงแต่เมื่อเห็นเพื่อนคนเดียวของเขาไม่ร้องไห้แล้ว เขาก็รู้สึกพอใจมาก

เฟิงหยางยิ้ม จากนั้นก็ถามนางอย่างไม่เข้าใจว่า “ทำไมเจ้าเอาแต่เรียกข้าว่าแบะแบะ ข้าหน้าตาเหมือนแกะหรือ”

“เจ้าบอกว่าตัวเองชื่อเฟิงหยางไม่ใช่หรือ” สาวน้อยตอบเขาอย่างฉะฉาน “แม่ข้าบอกว่าแกะมันร้องแบะแบะ อีกอย่างผมของเจ้าก็หยิก เหมือนลูกแกะ”

พูดจบ นางก็งอนิ้ววางไว้ข้างศีรษะสองฝั่งทำเป็นเขาของแกะ น่ารักมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน