พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1018

เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ในงานทุกคนต่างก็รู้สึกสงสารขึ้นมา

องค์หญิงอี๋อันเกือบจะร้องไห้ออกมา ใช้แขนเสื้อเช็ดที่หางตา น้ำเสียงเศร้าเสียใจ “ตั้งแต่เนี่ยนเอ๋อร์เกิดมา คนคนนั้นก็ไม่เคยอุ้มนางเลยแม้แต่ครั้งเดียว.....”

ตอนนี้ แม้แต่จักรพรรดิจาวเหรินก็อดไม่ได้ที่จะทั้งโกรธและสงสาร

เขาโบกมือทางเยี่ยนอ๋อง เป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายอุ้มเนี่ยนเอ๋อร์มา “เจ้าสี่ เข้าอุ้มเนี่ยนเอ๋อร์มาให้ข้า ลูกสาวของราชวงศ์เรามีคนรักถมไป เป็นเจ้าโจรกบฏคนนั้นที่ไร้วาสนา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ก็ให้เนี่ยนเอ๋อร์เปลี่ยนเป็นแซ่เซียว”

จักรพรรดิจาวเหรินพูดอย่างฉะฉาน สายตามองไปทางองค์หญิงอี๋อันอย่างเคร่งขรึม

“ซูโยวเอ๋ย ข้าคิดเช่นนี้ ภายหน้าถ้าหากเจ้าจะแต่งงานอีก หากบ้านสามีมีเกียรติคุณ เช่นนั้นก็ให้เนี่ยนเอ๋อร์เปลี่ยนนามสกุลตามพ่อเลี้ยง เช่นนั้นข้าก็สามารถอาศัยเกียรติคุณของอีกฝ่าย แต่งตั้งให้เนี่ยนเอ๋อร์เป็นท่านหญิงได้”

“แต่ว่า ถ้าหากเจ้าไม่อยากจะแต่งงานอีก หรือแต่งงานกับบุรุษธรรมดา ก็ไม่เป็นไร เนี่ยนเอ๋อร์เป็นลูกสาวที่มีสายเลือดของราชวงศ์ ราชวงศ์จะเลี้ยงดูนางตลอดชีวิต คอยสนับสนุนนางตลอดไป”

หากพูดด้วยใจยุติธรรม ด้วยประสบการณ์และฐานะขององค์หญิงอี๋อัน นางอยากจะแต่งงานกับผู้ชายที่มีฐานะสูงส่งสามารถพูดได้ว่าโอกาสน้อยมาก

แต่คำสัญญาของจักรพรรดิจาวเหริน ทำให้นางได้รับรู้ถึงความรักและความเอาใจใส่จากพ่ออย่างแท้จริง ชั่วขณะนั้นน้ำตาก็เอ่อล้นออกมา

“เสด็จพ่อ......”

อวิ๋นหลิงรู้ดี จักรพรรดิจาวเหรินรู้สึกผิดขึ้นมาอีกแล้ว จึงอยากจะชดเชยให้แม่ลูกคู่นี้

แต่ว่าครั้งนี้ เขาได้ทำเรื่องที่ทำให้ทุกคนต่างก็รู้สึกสบายใจ

เพียงแต่ว่า เมื่อเทียบกันแล้วก็เป็นสองมาตรฐาน ตอนที่หรงฉานได้รับความลำบากใจ เขาคิดหาทุกวิถีทางในการห้ามไม่ให้ผู้อื่นหย่าขาดจากกัน

และเป็นอย่างที่คิด ลูกสาวอย่างไรเสียก็เป็นลูกของตัวเองวันยังค่ำ ลูกสะใภ้ที่สุดก็แค่คนนอก

ระหว่างที่ทุกคนพูดคุยกัน เฟิงหยางนั่งเงียบอยู่หน้าโต๊ะ ชำเลืองมองอวิ๋นหลิงอยู่เป็นระยะ

หน้าตาของนางในตอนนี้ช่างงดงามมากจริงๆ ไม่มีเค้าโครงใบหน้าสมัยเด็กเลยสักนิด ท่าทีเหินห่างมาก สายตาที่มองเขามีแววประหลาดใจแฝงความแปลกหน้า

ชั่วขณะนั้น เฟิงหยางไม่ค่อยมั่นใจ นางยังจำตนเองได้หรือไม่

เมื่อครู่นางกระซิบกระซาบกับองค์รัชทายาท เขาก็มองเห็น เห็นทีจะเป็นเหมือนในข่าวลือ ระหว่างสองสามีภรรยารักกันมั่นคง เป็นดั่งคู่รักจากสวรรค์

แล้วนางยังจำตนเองได้หรือไม่ ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญขนาดนั้นแล้ว

อีกฝ่ายมีชีวิตที่ดี เขาย่อมดีใจ

เซียวปี้เฉิงแอบสังเกตเฟิงหยางอย่างเงียบๆอยู่นาน สายตาของอีกฝ่ายกว่าร้อยละแปดสิบมักจะหยุดมองอยู่ที่อวิ๋นหลิง อีกทั้งยังมีอารมณ์บางอย่างที่คลุมเครือแฝงอยู่

ตอนนี้ทำให้เสียงแจ้งเตือนในใจเขาดังขึ้น หรือจะเป็นรักแรกพบ

แม้แต่หรงจั้นซึ่งเป็นผู้ชายที่ภายนอกดูอบอุ่น ภายในใจหยิ่งยโสยังถูกดึงดูดทันที เฟิงหยางเองก็ไม่น่าจะเป็นไปไม่ได้

เวลานี้เซียวปี้เฉิงแทบอยากจะให้ตนเองมีวิชาอ่านใจเหมือนหลงเย่ สำรวจสมองของอีกฝ่ายว่าคิดอะไรอยู่กันแน่

แต่เขาไม่มี ดังนั้นจึงได้แต่เลือกที่จะพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเฟิงหยาง

“เสด็จพ่อ ครั้งนี้เฟิงหยางเสี่ยงชีวิตแทรกซึมเข้าไปในจวนอ๋องไหวเซียงเพื่อช่วยเนี่ยนเอ๋อร์ ถือว่าได้ทำความดีความชอบครั้งใหญ่ สมควรได้รับการตอบแทน”

จักรพรรดิจาวเหรินเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ “ใช่แล้ว ดูซิข้านี่เลอะเลือนไปแล้ว เกือบลืมว่านี่เป็นงานเลี้ยงที่จัดขึ้นเพื่อตอบแทนเฟิงหยาง”

สายตาของทุกคนย่อมต้องมองไปทางเฟิงหยาง เขาเก็บสายตาที่จ้องมองอวิ๋นหลิงกลับไปทันที ลุกขึ้นคำนับให้กับจักรพรรดิจาวเหริน