พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1023

อวิ๋นหลิงชะงักไป ถามอย่างนึกฉงน “ขอบคุณข้าหรือ”

นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง จำไม่ได้ว่าตนเองเคยไปเกี่ยวข้องอะไรกับเขาหรือช่วยเหลือเขาในเรื่องใด

เฟิงหยางผงกศีรษะ พูดเสียงเข้ม “สามปีที่แล้ว ตอนที่ข้าถูกส่งไปประจำการที่ชายแดนเมืองสุย พวกทูเจวียมักจะใช้พิษควันดักซุ่มโจมตี พิษควันนั่นทำให้ม้าศึกท้องเสียได้ และทำให้เหล่าทหารไร้เรี่ยวแรง”

“ครั้งนั้นข้านำทัพออกไปสู้รบ ทนทุกข์ทรมานจากพวกเขามาไม่น้อย ดีที่ท่านค้นคว้ายาแก้พิษควัน ทั้งยังพัฒนาหน้าไม้ที่มีอานุภาพมหัศจรรย์ชุดหนึ่งแล้วส่งมาให้ที่ชายแดน จึงทำให้ทั้งข้าและเหล่าทหารสามารถต้านทานลูกไม้ของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย จนสู้ศึกชนะมาได้”

พูดตามตรง เฟิงหยางรู้สึกซาบซึ้งอวิ๋นหลิงจากก้นบึ้งหัวใจมาตลอด เขาสามารถฟันฝ่าเดินมาถึงทุกวันนี้ได้ ย่อมเกี่ยวข้องกับนางอย่างเลี่ยงไม่ได้

เขาจำได้ว่าสมัยเป็นเด็กเคยอ่านหนังสือมาบ้าง แต่ในด้านพิชัยสงครามกลับเทียบเซียวปี้เฉิงไม่ติด ถึงอย่างไรนั่นก็คือองค์ชายที่พระเจ้าหลวงเคยสั่งสอนด้วยตนเอง

หลังจากอีกฝ่ายต่อสู้จนตาบอด เขาก็ได้รับคำสั่งให้เข้าทำงานตำแหน่งของอีกฝ่ายในยามคับขัน ช่วงสองปีแรกนั้นก็ยากลำยากนัก ในสมรภูมิรบมีอันตรายมากมาย

จิ้งอ๋องได้รับบาดเจ็บต้องออกจากสนามรบ พวกทูเจวียก็รบพุ่งดุเดือดรุนแรง เมื่อเผชิญกับการจู่โจมและสถานการณ์การต่อสู้ที่ยากลำบากมากขึ้น เฟิงหยางถึงกับคิดว่าเขาอาจจะตายในสนามรบเข้าสักวันหนึ่ง

แต่ของสองอย่างที่อวิ๋นหลิงส่งมาให้นั้นเรียกได้ว่าเป็นความหวังสุดท้าย แทบจะพลิกกลับสถานการณ์ที่เดิมทีแคว้นต้าโจวเสียเปรียบได้ในชั่วพริบตา ช่วยบรรเทาความกดดันอันหนักหน่วงของเขาได้เป็นอย่างมาก

ต่อมาโรงยาโหยวเจียนในเมืองหลวงที่อยู่ในเครือของโรงหมอหลวง ก็มักจะปรับปรุงพัฒนายารักษาบาดแผลต่างๆ แล้วส่งไปยังแนวหน้า ทำให้เหล่าทหารที่ชายแดนไม่ต้องกังวล

อวิ๋นหลิงฟังแล้วก็เข้าใจในบัดดล “อ้อ...ข้าจำได้แล้ว ที่แท้ท่านกำลังพูดถึงเรื่องนี้นี่เอง!”

ตอนนั้นนางเพิ่งทะลุมิติมาที่นี่ มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นจริงๆ

เวลานั้นนางต้องการเปิดโรงยาหาเงิน เซียวปี้เฉิงสัญญาว่าจะช่วยเหลือนาง จึงขอให้นางช่วยพัฒนายาแก้พิษควัน

เดิมทีเป็นเพียงการค้าขายที่สุดแสนจะธรรมดา แต่ไม่คาดคิดว่ากลับทำให้เฟิงหยางคิดถึงเรื่องนี้มาตลอดสามปีเต็ม

ในใจอวิ๋นหลิงรู้สึกประทับใจ คลี่ยิ้มละไมให้เฟิงหยาง แล้วพูดอย่างเปิดเผย “ทุกคนเป็นสหายกัน ไม่มีอะไรต้องขอบคุณ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่านั่นก็เป็นความรับผิดชอบของข้าด้วย เจ้าเกรงใจเกินไปแล้ว”

เดิมทีนางหมายความว่าสหายของปี้เฉิงก็คือสหายของนาง แต่ไม่รู้เลยว่าคำพูดนี้ทำให้เฟิงหยางใจสั่นเล็กน้อย

รอยยิ้มที่เป็นมิตรและสบายใจนี้ซ้อนทับกับภาพในความทรงจำจริงๆ ทำให้เขารู้สึกคล้ายๆ ว่าได้ย้อนเวลากลับไป

เฟิงหยางหัวเราะอย่างอดไม่ได้ “ใช่แล้ว ล้วนเป็นสหายกัน...ถึงจะไม่ได้เจอกันมาหลายปี แต่นิสัยของท่านก็ยังคล้ายกับเมื่อก่อนยิ่งนัก”

ฉับพลันนั้น ในสมองของเซียวปี้เฉิงก็ผุดเครื่องหมายปรัศนีขึ้นตัวแล้วตัวเล่า ใบหน้าฉายแววสับสนและประหลาดใจ

อวิ๋นหลิงยังเอียงศีรษะเบาๆ กะพริบตาปริบๆ “อ่า? ท่านพูดอะไร เมื่อก่อนอะไรกัน”

ได้ยินเช่นนี้ เฟิงหยางก็ชะงักไป มองนางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “ท่าน...ท่าน...ที่แท้จำไม่ได้หรอกหรือ”

อวิ๋นหลิงใจเต้นระรัว เกิดอะไรขึ้น ไม่นึกว่าเจ้าของร่างเดิมกับเฟิงหยางจะเป็นคนรู้จักเก่ากัน?!

นับตั้งแต่นางมาถึง ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมเริ่มพร่าเลือนมากขึ้น เฉพาะบางครั้งที่นางสัมผัสของบางอย่างที่เกี่ยวกับความทรงจำ จู่ๆ ก็จะปรากฏขึ้นเองเพื่อให้นางรู้สึกตัว

นางคิดทบทวนความทรงจำที่เหลืออยู่ของร่างกายนี้ในหัวอย่างรวดเร็ว

มีภาพฉู่อวิ๋นหานที่ไร้เดียงสาแต่ร้ายลึกตั้งแต่อายุยังน้อยถูกหลอกใช้ มีฉากที่ถูกพ่อและพี่ชายเข้าใจผิดดุว่าจนนางไปซ่อนตัวร้องไห้อยู่ในห้อง มีฉากต่างๆ มากมายทั้งถูกยินถังเยาะเย้ยถากถางในที่สาธารณะระหว่างงานเลี้ยงชมดอกไม้ และมีภาพที่คิดถึงรุ่ยอ๋องทุกเมื่อเชื่อวัน

แต่ไม่มีร่องรอยของเฟิงหยางเลย

ยากนักที่อวิ๋นหลิงจะรู้สึกตึงเครียดเล็กน้อย ไม่คิดว่าผ่านไปนานถึงเพียงนี้ มีวันหนึ่งที่ยังต้องกังวลว่าเรื่องที่ไม่ใช่ตัวจริงนั้นจะถูกเปิดเผย