พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1032

ความทรงจำของตงชิงเลือนรางไปบ้างแล้ว จำได้แค่ว่าตอนนั้นพวกนางเล่นกันอยู่ในจวน ไม่ทันระวังเดินพลัดกับแม่นม ระหว่างที่หลงทางเดินผ่านลานบ้านแห่งหนึ่ง พบว่ามีเด็กชายกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นทำสงครามกัน

เด็กชายตัวอ้วนใหญ่คนหนึ่งสวมบทบาทเป็น”แม่ทัพ” เขาโบกดาบยาวที่ทำจากไม้ไผ่ในมือไปมา นำทัพ”ทหาร”ที่เป็นลูกน้องสองสามคน ท่าทีน่าเกรงขาม

คนที่สวมบทบาทเป็นชาวทูเจวียคือเด็กชายที่มีผมดำหยิกม้วนดวงตาสีฟ้าคนหนึ่ง ทั้งๆที่รูปร่างของเขาใหญ่โตกว่าเด็กเหล่านั้นมาก แต่กลับรับบทเป็นคนชั่วอย่างเงียบๆ ปล่อยให้เด็กกลุ่มนั้นกดเขาลงกับพื้นและเตะต่อยเขาตามอำเภอใจเป็นครั้งคราว

พวกเด็กผู้ชายเล่นกันอย่างสนุกสนาน เด็กอ้วนที่สวมบทบาทเป็นแม่ทัพเล่นจนลืมตัว ดาบไม้ในมือขาดการควบคุม จู่ๆก็ฟันไปที่ใบหน้าของเด็กชายตาสีฟ้า ทันใดนั้นเลือดสดๆก็พุ่งกระเซ็นออกมา

เสี้ยววินาทีนั้น เสียงร้องด้วยความตกใจและเสียงร้องไห้ก็ดังไปทั่วทั้งลานบ้าน

เด็กอ้วนตกใจมาก โยนดาบไม้ในมือทิ้งไป ถอยหลังอย่างลนลาน “ข้าๆ......ข้าไม่ได้ตั้งใจ เป็นเจ้าที่ไม่หลบไปเอง”

“เอาแต่มองข้าทำไม” เด็กอ้วนสังเกตเห็นสายตาของเพื่อนที่อยู่รอบๆ กัดฟันพูดเสียงแข็งว่า “เอาเป็นว่าล้วนต้องโทษเขา อีกอย่างพ่อข้าก็เคยพูดไว้แล้วว่า เขามีใบหน้าเช่นนี้ เดินอยู่บนถนนก็ต้องถูกชาวบ้านตีเหมือนกัน”

“ไปๆๆ ประเดี๋ยวหากผู้ใหญ่มาจะจบไม่สวย ถ้าหากมีคนถามทุกคนก็แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้”

“รีบไปกันเถอะ บอกแค่ว่าไม่เคยมาที่นี่”

กลุ่มเด็กผู้ชายสลายตัวไปอย่างรวดเร็วในชั่วพริบตา เหลือไว้แต่หนุ่มน้อยที่ยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้นน้ำตาไหลด้วยความเจ็บปวด เลือดไหลซึมออกมาจากช่องว่างระหว่างนิ้วมือ

จนตอนนี้ตงชิงยังจำภาพเหตุการณ์น่ากลัวที่ตัวเองไปพบเข้าโดยบังเอิญได้ แต่คุณหนูใหญ่กลับไม่ตื่นตระหนกเลยสักนิด วิ่งเข้าไปยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับหนุ่มน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ ยังตะโกนเรียกพวกผู้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆด้วยเสียงดังลั่น

ไม่ช้า หนุ่มน้อยที่ถูกทำร้ายก็ถูกบ่าวรับใช้ในจวนจวงพาไปทำแผลและรักษา สองนายบ่ายจึงได้รู้ว่า ที่แท้อีกฝ่ายเป็นหลานของราชบัณฑิตใหญ่จวง

ไม่นานหลังจากนั้นราชบัณฑิตใหญ่จวงก็รีบมาหา พอได้ทราบข่าวก็ทั้งโกรธทั้งแค้น ถามคนที่อยู่ในจวนว่าสาเหตุเกิดจากอะไร กลับไม่มีใครยอมรับ

สุดท้าย ก็เป็นคุณหนูใหญ่ที่ออกหน้าชี้ตัวกลุ่มเด็กผู้ชายที่ก่อเหตุแล้วยังจะเถียงและบ่ายเบี่ยงความรับผิดชอบ

ผ่านเรื่องราวนี้ คุณหนูใหญ่จึงกลายเป็นเพื่อนเล่นกับเฟิงหยาง

ท่านตาของคุณหนูใหญ่ซึ่งเป็นพระอาจารย์ของฮ่องเต้คนก่อน รวมไปถึงท่านปู่เหวินกั๋วกง ทั้งสองล้วนเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของราชบัณฑิตใหญ่จวง ความสัมพันธ์ระหว่างผู้อาวุโสสนิทกันมาก นางเฉินจึงขาดไม่ได้ที่จะพาลูกชายลูกสาวไปสานสัมพันธ์ด้วย

พวกนางมักจะได้พบกับเฟิงหยางที่จวนจวง เด็กทั้งสองที่ถูกเพื่อนวัยเดียวกันทอดทิ้ง จึงกลายเป็นเพื่อนรักกันโดยปริยาย

ตงชิงเล่าถึงตรงนี้ ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง “ผ่านไปประมาณครึ่งปีกระมัง ไม่รู้ว่าฮูหยินเหลียนไม่รู้ว่าท่านกับแม่ทัพเฟิงหยางไปเล่นด้วยกันมาจากไหน จึงได้เอาเรื่องไปฟ้องนายท่าน ตอนนั้นนายท่านยังต่อว่าฮูหยินไปยกใหญ่”

นางจำได้อย่างชัดเจน วันนั้นจู่ๆพ่อบ้านก็มาเรียกนางไปที่โถงด้านหน้า

เพิ่งจะเดินเข้าประตูไป รัฐทายาทผู้เฒ่าก็ตะคอกให้นางคุกเข่าลง ข้างกันนั้นยังมีฮูหยินเหลียนที่ยังสาวยังสวยยืนอยู่ด้วย

ไม่นานนัก พ่อบ้านก็เอาไม้ไผ่มาเริ่มตีฝ่ามือของนาง เจ็บจนนางร้องไห้โฮแต่ก็ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

นางเฉิงมาที่โถงด้านหน้าอย่างรวดเร็ว แย่งไม้ไผ่ในมือของพ่อบ้านไป หลังจากนั้นก็ถูกรัฐทายาทผู้เฒ่าตำหนิ