พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1041

ชื่อของหวู๋ซินไต้ซือช่วยสยบไว้ ทุกคนในที่นั้นแทบจะยอมรับว่าที่อวิ๋นหลิงพูดเป็นความจริงไปโดยปริยาย บรรยากาศอันเงียบสนิทก็เต็มไปด้วยความอึดอัดใจไปในชั่วพริบตาเดียว

ผู้เฒ่าจวงพยายามสงบสติอารมณ์อย่างเต็มที่ เขาชูหนังสือลำดับวงศ์ตระกูลในมือขึ้น เสียงก็หนักหน่วงราวกับก้อนหินยักษ์

“ยี่สิบสี่ปี...ยี่สิบสี่ปีเต็มๆ! เหตุการณ์เก่าๆ ที่ทรมานทั้งสองตระกูลมาสามชั่วอายุคนควรจะยุติลงเสียที แม้ว่าพระชายาจะช่วยพิสูจน์ตัวตนของหยางเอ๋อร์แล้ว แต่ข้าก็ยังอยากรู้ว่าบรรพบุรุษของใครมีสายเลือดคนต่างเผ่ากันแน่”

“ถ้าไม่มีบันทึกในหนังสือลำดับวงศ์ตระกูลก็คงจะดี แต่ถ้าความจริงถูกซ่อนอยู่ในนั้น เช่นนั้นไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะต้องค้นหาความจริงให้กระจ่างแทนหมิงซิน ดูว่าใครกันแน่ที่ควรเรียกว่าคนร้าย!”

คำพูดนี้เสียงดังก้องกังวานจนใบหน้าเหี่ยวย่นของเสนาบดีซ้ายเฟิงแปรเปลี่ยนไปทันที

ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็หนักใจและเศร้าโศกยิ่งนัก น้ำเสียงและท่าทีก็อ่อนลงอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

“ข้ามีชีวิตอยู่มาหลายสิบปีแล้ว จวบจนวันนี้ที่เพิ่งรู้ว่ามีความลับมหัศจรรย์ระหว่างมรดกทางสายเลือด ตาเฒ่าจวง ถ้าพวกเราไม่โง่เขลาขนาดนั้น เรื่องเศร้าของหมิงซินก็คงไม่เกิดขึ้น หยางเอ๋อร์ก็จะไม่ถูกนินทาว่าร้ายและเข้าใจผิด”

“ก็น่าเสียดาย โลกนี้นอกจากผู้เป็นเซียนแล้ว พวกเรามนุษย์ล้วนโง่เขลา จนนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ไม่อาจย้อนกลับได้ โชคดีที่สวรรค์มีตา ตอนนี้เมื่อความจริงปรากฏแล้ว เหตุการณ์ในอดีตเหล่านี้ควรถูกตัดออก จะไปจมจ่อมอยู่กับความผิดพลาดในอดีตอีกก็ป่วยการเปล่า แค่ไปสะกิดบาดแผลซ้ำๆ ก็รังแต่จะเพิ่มความขุ่นเคืองเท่านั้น”

“ในเวลานี้ทั้งสองตระกูลควรจับมือปรองดองและกลับมาดีกันเหมือนเดิม ข้าจะสั่งให้ทุกคนในจวนเตรียมพร้อม หาวันให้ทั้งสองตระกูลไปสักการะหมิงซินที่ภูเขาหานซานด้วยกัน เพื่อให้นางที่อยู่ในปรโลกได้รับรู้ จะได้ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไป!”

เสนาบดีซ้ายเฟิงพูดด้วยอารมณ์ลึกซึ้ง ราวกับรู้สึกทอดถอนใจและโศกเศร้ากับอดีตจริงๆ

แต่จากคำพูดของเขานั้นไม่เห็นด้วยที่จะค้นหาเรื่องลำดับวงศ์ตระกูล ผู้เฒ่าจวงก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าอีกฝ่ายมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

เขาแค่นเสียงหึเย็นชาในใจโดยไม่สนใจคำพูดของเสนาบดีซ้ายเฟิง แล้วดึงเฟิงหยางไว้ คุกเข่าลงอย่างสั่นเทาไปทางอวิ๋นหลิงและสามี

“กระหม่อมและหยางเอ๋อร์บังอาจขอให้ท่านทั้งสองช่วยตัดสินใจ ให้เสนาบดีซ้ายเฟิงเอาหนังสือลำดับวงศ์ตระกูลออกมาประจันหน้ากับของกระหม่อม เพื่อให้ความจริงกระจ่างไปทั่วหล้า!”

อวิ๋นหลิงเหลือบมองสีหน้าตกตะลึงและมึนงงของเฟิงหยาง ก็อดรู้สึกเสียใจกับอดีตสหายคนนี้ไม่ได้

นางช่วยประคองผู้เฒ่าจวงลุกขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใย “ท่านผู้เฒ่าวางใจได้ วันนี้จะทำให้ท่านสมปรารถนาแน่นอน”

เซียวปี้เฉิงผงกศีรษะเล็กน้อย มองเสนาบดีซ้ายเฟิงด้วยสายตาคมปลาบ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ให้โต้แย้งได้ “ท่านเสนาบดีซ้าย รีบไปเอาหนังสือลำดับวงศ์ตระกูลเฟิงออกมาโดยเร็วที่สุดภายในเวลาครึ่งก้านธูป!”

ใบหน้าของเสนาบดีซ้ายเฟิงบิดเบี้ยวอยู่ครู่หนึ่ง แต่ยังคงพูดเกลี้ยกล่อมไม่หยุด “โอ้โฮ! ตาเฒ่าจวง ทำไมต้องทำให้ยุ่งยากเช่นนี้ล่ะ หยางเอ๋อร์เป็นลูกหลานตระกูลเฟิงอย่างจริงแท้แน่นอน ทั้งเจ้าและข้าควรเปิดเผยความจริงต่อสาธารณะเดี๋ยวนี้เลย จากนั้นอธิบายความเข้าใจผิดให้ชัดเจน ที่สำคัญคือต้องล้างมลทินให้หยางเอ๋อร์และแม่โดยเร็วที่สุด!”

เขาพยายามหันเหความสนใจของทุกคนแล้วล้มเลิกความคิดของผู้เฒ่าจวง

เวลานี้เอง จู่ๆ ก็มีเสียงแหบห้าวดังขึ้น “หัวหน้าพ่อบ้าน ไปเอาหนังสือลำดับวงศ์ตระกูล...ไปเดี๋ยวนี้!”

ใบหน้าของรองเสนาบดีเฟิงขาวราวกับกระดาษ เขาฝืนยืนโดยให้นางเสี่ยวหยางประคองไว้ ม่านตาสีดำขลับจ้องมองพ่อบ้านในจวนอย่างเอาเป็นเอาตาย

“ขืนไม่เอาหนังสือลำดับวงศ์ตระกูลมาในเวลาหนึ่งถ้วยชา วันนี้เจ้าก็เก็บของออกไปจากที่นี่ได้เลย!”

พูดถึงตอนท้ายประโยค เขาตะโกนจนเสียงแทบแหบแห้ง ใช้ฝ่ามือบีบแขนของนางเสี่ยวหยางแน่น นางเจ็บปวดมากจนไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

พ่อบ้านถูกสายตาราวกับผีร้ายของรองเสนาบดีเฟิงมองเขม็งจนกลัวเนื้อตัวสั่น สายตานั้นดูเหมือนจะบอกว่าถ้าเอามาโดยเร็วไม่ได้ก็จะฆ่าเขาทันที

“ขอรับ...ขอรับ! ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้!”

เขาตอบรับคำตะกุกตะกัก แล้วก็หมุนตัววิ่งกึ่งกลิ้งกึ่งคลานออกไปด้วยแข้งขาที่อ่อนแรง