พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1044

ร่างกายรองเสนาบดีเฟิงหายลับไปจากสายตา อวิ๋นหลิงอดมองไปยังเฟิงหยางไม่ได้ สีหน้าอีกฝ่ายเงียบเฉยกว่าที่คิดไว้สักอีก

แม้หลังความจริงถูกเปิดเผยรองเสนาบดีเฟิงยังคงโทษว่าเขาเป็นต้นเหตุ ทว่าเขากลับไม่รู้สึกเสียใจสักนิด คงเห็นรองเสนาบดีเฟิงเหมือนคนแปลกหน้าแล้วจริง ๆ

ท่าทางของเฟิงหยางทำให้อวิ๋นหลิงวางใจขึ้นเยอะ

เรื่องนี้จบลงอย่างอเนจอนาถ เสนาบดีซ้ายเฟิงรวบรวมสติคลี่คลายบทสรุปของเรื่อง เขามองเฟิงหยางด้วยสีหน้าจริงใจ ระมัดระวัง

“หยางเอ๋อร์ จบเพียงเท่านี้จะได้ไหม? อีกสองสามวันปู่จะให้ประกาศสถานะเจ้าออกหนังสือพิมพ์ จะได้ล้างมลทินมารดาเจ้า ปู่เห็นเจ้าเป็นลูกหลานตระกูลเฟิงตลอดนะ เจ้าไม่ต้องพูดเรื่องตัดขาดอีกจะได้ไหม?”

เฟิงหยางรับข้อมูลประหนึ่งฟ้าผ่าของวันนี้อย่างเงียบกริบ แววตาที่ไร้แสงสว่างสะท้อนบนใบหน้าเสนาบดีซ้ายเฟิง

เขาไม่ได้พยักหน้าและไม่ได้ปฏิเสธ

“ไม่เป็นไร”

เสนาบดีซ้ายเฟิงชะงักงัน “หยางเอ๋อร์...ความหมายของเจ้าคืออันใด?”

“ท่านปู่ อนาคตข้าไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง และจะไม่ใช้ชีวิตในจวนหลังนี้” เฟิงหยางมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ดังนั้นข้าจะเป็นลูกหลานตระกูลเฟิงหรือไม่ หรือจะตัดขาดความสัมพันธ์หรือเปล่า ก็ไม่มีความหมายใด ๆ ต่อข้า”

คำขานเรียกกับประโยคนี้ชวนให้เสนาบดีซ้ายเฟิงเหงื่อตก ไม่แน่ใจว่าเฟิงหยางยินยอมที่จะปรับความเข้าใจหรือไม่

ระหว่างที่กำลังลังเลว่าจะถามให้กระจ่างดีไหม ก็มีแขกสูงศักดิ์ทำลายบรรยากาศนี้

“ปัดโธ่ ใต้เท้าเสนาบดี วันนี้ที่จวนเป็นอันใดกัน ข้ามาถึงก็ไม่เห็นทหารเฝ้ายามหน้าประตูจวนสักคน ไม่รู้จะให้ใครแจ้งการมาเยือนของข้า”

เจ้าของเสียงคือฝูกงกง ด้านหลังมีขันทีน้อยสองคน และทหารวังที่พอจะดูน่ายำเกรงอยู่บ้าง

ขันทีน้อยถือถาดในมือ และด้านบนถาดเป็นพระราชโองการ ทหารอื่นถือกล่องใหญ่สีแดงไว้ในมือสองอัน

“อุ๊ย รัชทายาทกับพระชายาก็อยู่ด้วยหรือนี่ มาฉลองวันเกิดให้ท่านแม่ทัพเฟิงหยางรึพ่ะย่ะค่ะ?”

ฝูกงกงแปลกใจที่เห็นพวกอวิ๋นหลิง เขาถามด้วยรอยยิ้ม ทว่าสายตากลับสำรวจรอบ ๆ เห็นได้ชัดว่าสังเกตเห็นถึงบรรยากาศผิดปกติ

เสนาบดีซ้ายเฟิงกำจัดอารมณ์ตึงเครียดเมื่อครู่ รีบยิ้มต้อนรับ “ฝูกงกงมาได้อย่างไร ต้องขออภัยด้วย ขออภัยด้วย วันนี้ในจวนวุ่นวายเล็กน้อย ไม่ได้ออกไปยืนต้อนรับ อย่าได้ถือโทษโกรธเคืองกันนะ เชิญกงกงเข้าไปนั่งด้านในก่อน ข้าจะสั่งสาวใช้เตรียมน้ำชากับของว่างให้”

ฝูกงกงกลับยิ้มปฏิเสธ ใต้เท้าเสนาบดีซ้ายไม่ต้องเกรงใจ วันนี้ข้ามาเพราะมาแสดงความยินดีกับท่านแม่ทัพเฟิงหยาง หลังจากประกาศเรื่องน่ายินดีทั้งสองเรื่องแล้วยังต้องกลับไปรายงานผลการดำเนินการอีก ไม่อยู่ดื่มน้ำชาแล้ว”

“เรื่องน่ายินดีสองเรื่อง?”

เมื่อเสนาบดีซ้ายเฟิงถามเช่นนี้ ฝูกงกงก็ยิ้มหยิบพระราชโองการบนถาดมาจากด้านหลัง “ใช้แล้วใต้เท้าเสนาบดีซ้าย ท่านเลี้ยงหลานชายได้ดีมาก ฝ่าบาทแต่งตั้งแม่ทัพเฟิงหยางเป็นแม่ทัพพิทักษ์ภาคใต้ อีกไม่นานก็จะได้บัญชาการกองทัพใหญ่สองแสนนายที่เมืองเซียวโจว”

“หากข้าจำไม่ผิด เป็นครั้งแรกที่ตระกูลเฟิงมีแม่ทัพเก่งปานนี้ ท่านแม่ทัพสร้างชื่อเสียงให้ใต้เท้าเสนาบดีซ้ายได้ดีมาก”

สิ้นเสียงก็เกิดเสียงสูดลมหายใจของคนตระกูลเฟิง ล้วนมองฝูกงกงด้วยความเหลือเชื่อ

เสนาบดีซ้ายเฟิงรับฟังมาถึงจุดนี้ก็ถึงกับอึ้งตาแตก อ้าปากพะงาบ ๆ พูดไม่ออก

เดิมทีคิดว่าเฟิงหยางหลอกเขา ที่แท้ฮ่องเต้มีพระประสงค์เช่นนี้จริง ๆ

เขารู้สึกเหมือนฝันไป เมื่อปรับอารมณ์ได้ ฝูกงกงก็อ่านพระราชโองการจบแล้ว