พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1045

ก่อนที่พวกอวิ๋นหลิงถึงจวนราชบัณฑิตฟ้ายังคงสว่างอยู่

ก้อนเมฆปุกปุยดุจน้ำทะเล เลื่อนลอยดั่งคลื่นทะเล เมฆสีแดงเต็มท้องนภา นกน้อยบินกลางอากาศ ก่อนจะหายลับไปสู่ผืนป่า

ผู้เฒ่าจวงเดินลงจากรถแล้วยืนทอดสายตาไปไกล ราวกับมองจนเคลิ้ม เขาเปรียบเสมือนประติมากรรมตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น

ใบหน้าเหี่ยวย่นของเขามีคราบน้ำตาติดด้วย คิ้วขาวหิมะกับหนวดเคราพลิ้วไหวไปตามแรงลม นัยน์ตาหดหู่ยากหาที่สุดไม่ได้ ทว่ากลับเจือความผ่อนคลายร่วมด้วย

พวกอวิ๋นหลิงยืนนิ่งอย่างรู้กาลเทศะ ปล่อยให้เขาครุ่นคิดและดื่มด่ำกับกลิ่นอายธรรมชาติเต็มที่

ผ่านไปสักพักผู้เฒ่าจวงก็ทอดถอนใจ “พระอาทิตย์ดียิ่งนัก แต่ใกล้จะพลบค่ำแล้ว...”

อวิ๋นหลิงเข้าไปประคองเขาด้วยรอยยิ้ม “พระอาทิตย์ดีแล้วไยต้องกังวลว่าถึงพลบค่ำแล้วด้วย?”

ผู้เฒ่าจวงชะงักงัน ก่อนจะค่อย ๆ คลี่ยิ้ม ฉายความปลงออกมา

“พระชายารัชทายาทพูดถูก”

เขาปรับอารมณ์ตัวเองให้กระปรี้กระเปร่าแล้วเดินเข้าจวน โดยเป็นการเดินทางกระฉับกระเฉงแบบไม่เคยเป็นมาก่อน

เมื่อทุกคนเดินเข้ามาถึงภายในจวน จากลานที่เงียบงันก็เริ่มคึกคัก เริ่มจัดเตรียมงานเลี้ยงวันเกิดของเฟิงหยาง

ผู้เฒ่าจวงสั่งให้ข้ารับใช้บริพารทำความสะอาดเรือนสำหรับพักระยะยาว ส่วนเฟิงหยางชงน้ำชาต้อนรับพวกอวิ๋นหลิงอยู่ห้องโถง

อวิ๋นหลิงรับน้ำชาร้อน ๆ มา เมื่อตรึกตรองดูแล้ว ยังคงกล่าวด้วยใบหน้าขอโทษ “ต้องขออภัยด้วย จำไม่ได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดเจ้า ไม่ได้เตรียมของขวัญวันเกิดมา วันหลังค่อยเอามาให้นะ”

แท้จริงแล้ว สำหรับด้านปฏิสัมพันธ์นั้น จะมีคนในตำหนักบูรพารับผิดชอบด้านนี้ด้วย

ไม่ว่าจะเรื่องขุนนางหรือญาติขุนนางใดฉลองวันเกิด แต่งงาน หรือฉลองครบร้อยวันของเด็กทารก ตงชิงจะช่วยเตรียมของขวัญล่วงหน้า แล้วเป็นตัวแทนตำหนักบูรพาไปส่งมอบให้ผู้อื่น

ซึ่งปกติพวกอวิ๋นหลิงไม่จำเป็นต้องเตรียมการเอง พวกเขาจะไปร่วมงานเฉพาะคนสนิทหรืองานเลี้ยงกรณีพิเศษเท่านั้น

งานเลี้ยงวันเกิดของเฟิงหยางก็เช่นกัน ครึ่งเดือนก่อนตงชิงก็เตรียมของขวัญไว้แล้ว เช้านี้ก็ไปส่งไปจวนเฟิงแล้วด้วย

แต่แบบนั้นจะอยู่ในลักษณะอวิ๋นหลิงไม่สนิทกับเฟิงหยาง

ระยะเวลาสามวันที่ผ่านมา ไม่ใช่เรื่องง่ายที่นางจะได้เปิดใจกับอีกฝ่าย งั้นของขวัญวันเกิดก็ต้องมอบแต่ของดี ๆ

เฟิงหยางแย้มยิ้ม ใบหน้าบุรุษอัดแน่นไปด้วยความรื่นรมย์ “ไม่หรอก วันนี้ข้าได้คำตอบที่ค้างคาใจมายี่สิบกว่าปี ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดในชีวิตข้าแล้ว”

“พี่ปี้เฉิง พระชายา ขอบคุณพวกท่านมาก ข้าดีใจมากจริงๆ ไม่เคยดีใจแบบนี้มาก่อน”

รอยยิ้มของเฟิงหยางไม่เจือความหม่นหมองใด ๆ ราวกับท้องฟ้าที่มีแดดจ้า สดใส อบอุ่น สะอาด

อวิ๋นหลิงอดกล่าวไม่ได้ “ไม่ต้องเรียกเป็นทางการเพียงนั้นหรอก เรียกชื่อข้าก็พอ”

เฟิงหยางอึ้ง ถึงเขาจะไม่ค่อยเข้าใจว่าเหตุใดท่าทีของอวิ๋นหลิงจึงเปลี่ยนไป ทว่านางพูดเช่นนี้ แสดงว่าเห็นเขาเป็นเพื่อนแล้ว

เซียวปี้เฉิงเห็นความอึดอัดใจของทั้งสองคนแล้วก็ยิ้มเสนอว่า “ไม่ได้เตรียมของขวัญมา แต่จะขาดเค้กไม่ได้กระมัง งั้นส่งคนไปซื้อเค้กที่ร้านเค้กเกาเกาไจ้ซ่างกัน ซื้อมาทันก่อนงานเลี้ยงเริ่มแน่นอน”

พวกเขารู้ว่าอวิ๋นหลิงเป็นคนเข้ากับคนได้ง่าย จึงไม่ได้แยกโต๊ะ นั่งกินข้าวและพูดคุยด้วยกัน

“เรื่องของหมิงซิน พรุ่งนี้ตาจะให้คนไปแจ้งบอก พวกน้า ๆ กับลุงของเจ้าจะได้วางใจ ส่วนเรื่อง...หยางเอ๋อร์ ฝ่าบาทเคยรับสั่งไหมว่าจะให้เจ้าไปประจำการที่เมืองเซียวหยางเมื่อใด?”

ผู้เฒ่าจวงถามด้วยความโอบเอื้ออารี สายตาอัดแน่นไปด้วยความภาคภูมิใจและอาลัยอาวรณ์

“ประมาณครึ่งปีข้างหน้า” เฟิงหยางปลอบใจ “ท่านตาไม่ต้องเป็นห่วง ฝ่าบาทรับปากข้าว่าถ้าเมืองเซียวโจวไม่มีสงคราม ทุก ๆ ปี จะอนุญาตให้ข้ากลับเมืองหลวงหนึ่งเดือน แล้วข้าจะมาอยู่เป็นเพื่อนท่านตานะ”

ผู้เฒ่าจวงได้ยินก็อดใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาไม่ได้ พูดเสียงแหบว่า “ดี...ดี...หยางเอ๋อร์เก่งเพียงนี้ แม่เจ้าอยู่บนสวรรค์ก็คงจะดีใจมาก ตาแค่เสียดายที่ไม่ได้ดูแลเจ้าดี ๆ แค่ชั่วพริบตาเจ้าก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว”

“ต่อไปเจ้าต้องไปต่างถิ่นตัวคนเดียว ต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ ตาอยากให้เจ้าหาแม่นางที่รักใคร่กลมเกลียวกัน เจ้าจะได้ไม่เหงา ตาไม่ดูชาติกำเนิดของแม่นางผู้นั้นหรอก ขอแค่ดีต่อเจ้า เอาใจใส่เจ้าก็พอแล้ว”

ผู้เฒ่าจวงเห็นชีวิตของสองพี่น้องจวงหมิงซิน เมื่อถึงอายุปูนนี้ก็เริ่มปลง

โลกใบนี้จะมีความสูมบูรณ์แบบไร้ที่ติได้อย่างไร?

แค่คนสองคนมีใจให้กันก็สำคัญกว่าเหนือสิ่งอื่นใดแล้ว

อวิ๋นหลิงก็ยิ้มสัพยอก “เจ้าปฏิพัทธ์มีใจต่อผู้ใดก็จงบอกมา ข้ากับรัชทายาทจะเป็นแม่สื่อให้เอง ใกล้ถึงเวลาจุดเทียนกินเค้กแล้ว เวลาอธิษฐานต้องขอเรื่องนี้กับกามเทพด้วยนะ”

เฟิงหยางยกยิ้ม เตรียมพูด ทว่าข้ารับใช้ด้านนอกประตูรายงานกะทันหันว่า

“นายท่านผู้เฒ่า ด้านนอกจวนมีแม่นางแซ่เว่ยมา บอกว่ามาส่งของขวัญวันเกิดให้คุณชายขอรับ”