พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1046

แม่นางแซ่เว่ย?

อวิ๋นหลิงกำลังคาดเดาก็ได้ยินเฟิงหยางรีบถามว่า “อายิงมาใช่ไหม? รีบไปเชิญแขกเข้ามา”

ผู้เฒ่าจวงแปลกใจ “หยางเอ๋อร์มีเพื่อนในเมืองหลวงด้วยรึ?”

“ท่านปู่ อายิงเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายของข้า”

จากนั้นเฟิงหยางก็เล่าเรื่องของตัวเองกับเว่ยยิงให้พวกเขาฟัง ผู้เฒ่าจวงถึงเข้าใจ ถอนหายใจว่า “ที่แท้ก็เป็นคุณหนูเว่ยจงนี่เอง สตรีไม่น้อยหน้าบุรุษจริงๆ”

“ใช่ขอรับ นางเก่งไม่แพ้บุรุษ” เฟิงหยางยิ้มแล้วมองไปยังอวิ๋นหลิง “อายิงเป็นคนใจกว้าง ไม่เรื่องมาก พวกท่านต้องเข้ากันได้แน่นอนขอรับ”

อวิ๋นหลิงอยากเจอหน้าแม่นางที่เคยฟังประวัติชีวิตมาแล้วยิ่ง คือผู้ที่เป็นเพื่อนสนิทกับเสิ่นชิ่น ไปค้นหาซากกระดูกของเสิ่นทัวในแดนไกล ต้องเป็นคนหนักแน่น จิตใจดีแน่

ระหว่างที่พูดคุยกัน ข้ารับใช้ก็เชิญแม่นางสวมเสื้อสีเขียวอ่อน ตัวสูงเพรียวเข้ามา

ใบหน้าแม่นางคมเข้ม ดวงตาเป็นประกาย ประดับเส้นผมอันดกดำด้วยปิ่นปักผมไม้ไผ่ เรียบง่าย ทว่าสง่างาม

นางตัวสูงมาก ประเมินด้วยตาเปล่าแล้วน่าจะสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดห้าเซนติเมตร

ผิวพรรณีสีแทน แลดูแข็งแรง หน้าตาไม่เหมือนบุรุษ ทว่ากลับมีรัศมีของชายหนุ่ม

คิดว่าคนนี้ก็คือเว่ยยิงสิน่ะ?

อวิ๋นหลิงพยักหน้า แม่นางผู้นี้ไม่ถือว่าสวยมาก แต่รัศมีบนตัวโดดเด่นเหนือผู้คน

เมื่อเทียบกับนิสัยห้าว ๆ ของหลิวฉิง นางจะออกไปทางอ่อนโยนสุภาพ ดูแล้วน่าคบด้วยยิ่ง

เว่ยยิงแบกกล่องเหล็กไว้ ดูแล้วหนักเอาการ

ทว่านางยังคงหลังตรง ร่างผอมเพรียวทรงพลัง เดินอย่างมั่นคง แข็งแรง

ในกลุ่มของพวกเขา เฟิงหยางเป็นคนแรกที่ลุกไปต้อนรับนาง พูดด้วยความดีใจว่า “อายิง ไยเจ้าถึงมาที่นี่?”

เขามองสำรวจตัวเว่ยยิง อีกฝ่ายใส่กระโปรงที่เขาให้วันกลับเมืองหลวง สวยกว่าที่คิดอีก

เป็นครั้งแรกที่เฟิงหยางเห็นเว่ยยิงแต่งกายเป็นหญิง ทำให้ยากจะละสายตา

“ตอนแรกข้าไปส่งของขวัญให้พี่ใหญ่ที่จวนเสนาบดีเฟิง แต่พ่อบ้านบอกว่าพี่ใหญ่กลับจวนจวงแล้ว ผู้เฒ่าจวง ข้ามารบกวนท่านโดยไม่ได้รับเชิญ โปรดอภัยให้ด้วย”

รอยยิ้มเว่ยยิงสดใสเบิกบาน เผยฟันสีขาว นางมองด้านในจวนด้วยแววตาฉงน “เอ๋...แขกสองท่านนี้คือ...”

เมื่อนางเห็นอวิ๋นหลิงก็ต้องตะลึง ในเมืองหลวงมีสตรีงามดุเทพธิดาด้วยรึ นางไม่เคยเห็นมาก่อน

ทว่าไม่นานเว่ยยิงก็รู้ว่าบุรุษหล่อที่นั่งด้านข้างเป็นใคร ตกใจรีบคุกเข่าคำนับ

“หม่อมฉันถวายบังคมจิ้ง...รัชทายาทเพคะ เมื่อครู่เสียมารยาทไป โปรดให้อภัยด้วยเพคะ”

นางคิดในใจอย่างรวดเร็ว ผู้ที่สามารถนั่งข้างรัชทายาทได้ ทั้งยังแต่งกายเหมือนสตรีออกเรือนแล้ว หรือว่าอีกฝ่ายคือ...?

ไม่รอเว่ยยิงตอบสนอง เซียวปี้เฉิงก็ยกมือให้นางลุกขึ้น “ไม่ต้องมากพิธี วันนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของเฟิงหยาง ผู้มาเยือนล้วนเป็นแขก เจ้ารีบมานั่งสิ”

“เล่ากันว่าธนูยอดเซียนหายสาบสูญในสงครามแล้ว ไม่คิดว่าจะอยู่ในมือตระกูลเว่ยได้?”

เซียวปี้เฉิงตกตะลึงยิ่งนัก นี่มันสมบัติล้ำค่ากันเลยทีเดียว

อดีตธนูยอดเซียนเป็นหนึ่งในของล้ำค่าแห่งแคว้นต้าโจว ได้ยินว่าเชือกที่ขึงคันธนูทำมาจากเส้นเอ็นของมังกรดำ ตัวธนูทำมาจากเหล็กดำ หนักเกือบห้าสิบกิโลกรัม คนปกติดึงไม่ไหว

เว่ยยิงหัวเราะ พูดด้วยความภาคภูมิใจ “ทูลรัชทายาท แท้จริงแล้วบรรพบุรุษตระกูลเว่ยของหม่อมฉันเกี่ยวข้องกับเจ้าของธนูยอดเซียนเพคะ ด้วยเหตุผลบางประการ คนตระกูลเว่ยจึงได้สืบทอดมารุ่นต่อรุ่น”

เฟิงหยางเห็นว่าเว่ยยิงจะมอบของล้ำค่านี้เป็นของขวัญวันเกิดตน ใบหน้าพลันเผยความเหลือเชื่อ

“อายิง เจ้าจะให้ข้ารึ?”

เว่ยยิงพยักหน้า “พ่อข้าบอกว่า ตระกูลจะมอบธนูยอดเซียนให้กับลูกหลานที่เก่งการรบ ตระกูลเว่ยของพวกข้ามีทหารหลายรุ่น แต่บัดนี้หันไปเอาดีด้านบุ๋นมากขึ้น รุ่นของข้าจึงมีเพียงข้าที่มีผลงานการรบ”

“ดังนั้นท่านพ่อข้าจึงมอบให้ข้า ตามกฎของตระกูลแล้ว ข้าสามารถทำอะไรกับธนูนี้ได้ ดังนั้นจึงมอบให้พี่ใหญ่ไง”

เฟิงหยางหน้าเข้มขรึม ปฏิเสธเสียงเด็ดขาด “ไม่ได้ ของล้ำค่าเพียงนี้ จะมอบให้คนนอกง่ายๆได้อย่างไร? อายิง ของขวัญชิ้นนี้ล้ำค่าเกินไป ข้ารับไว้ไม่ได้ เจ้าเอากลับไปเถิด”

เว่ยยิงได้ยินนัยน์ตาพลันฉายประกายแสงร้อนรน รีบอธิบายว่า “พี่ใหญ่รับไว้เถิด หลายปีมาแล้วไม่มีคนตระกูลเว่ยใดสามารถดึงธนูยอดเซียนได้ เก็บไว้ที่พวกเจ้าก็เปล่าประโยชน์ ท่านพ่อข้าได้ยินว่าเจ้าสามารถใช้หน้าไม้หลายกิโลได้ จึงอยากมอบธนูยอดเซียนนี้ให้เจ้า”

อวิ๋นหลิงได้ยินก็มองพวกเขาสองคนสลับกัน

ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือเปล่า นางรู้สึกว่าสองคนนี้มีอะไรสักอย่าง...