พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1047

อวิ๋นหลิงในฐานะคนนอก เห็นถึงปฏิสัมพันธ์พิเศษของพวกเขา

ก่อนเว่ยยิงมาถึง เฟิงหยางจะสำรวจต่อพวกนาง แต่ก็ไม่ถือว่าเกร็งมากนัก

แต่เมื่อเว่ยยิงมาถึง เขาก็เหมือนเป็นอิสระ เป็นตัวของตัวเอง พูดจาลื่นไหลเสียงดังกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย ท่าทางเป็นธรรมชาติ

อวิ๋นหลิงสังเกตเห็นท่าทางเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนั้น ฉะนั้นพอจะคาดเดาได้ว่าเฟิงหยางมีใจให้กับเว่ยยิง

โอ๊ย! แบบนี้ก็แย่สิ

อวิ๋นหลิงยังคงจำได้ดีว่าเว่ยยิงรักเสิ่นทัวเพียงใด ถึงแม้บัดนี้เสิ่นทัวจะมีลูกเมียแล้ว ทว่าสำหรับความรักแล้ว ใช่ว่าจะลืมกันได้ง่าย ๆ

งั้นเฟิงหยางก็ต้องเป็นคนรักข้างเดียวสิ?

อวิ๋นหลิงสังเกตสีหน้าเว่ยยิงเงียบ ๆ ทว่าเป็นเพราะเพิ่งเจอแม่นางผู้นี้ครั้งแรก นางจึงยังไม่แน่ใจว่าเว่ยยิงรู้สึกดี ๆ กับเฟิงหยางหรือไม่ เห็นอีกฝ่ายเป็นเพียงพี่น้องจริงหรือเปล่า

ระหว่างที่นางแอบวิเคราะห์อยู่นั้น สองคนนี้คนหนึ่งปฏิเสธ คนนี้ยืนกรานจะมอบให้หลายสิบรอบแล้ว

กระทั่งเซียวปี้เฉิงก็ทนดูต่อไปไม่ได้ “เป็นน้ำใจของเว่ยยิง เฟิงหยางรับไว้เถิด ธนูยอดเซียนดุจเซียนทหาร ควรได้แสดงอานุภาพในสนามรบ หากเจ้าคิดว่าล้ำค่าเกินไป เวลาเจ้าอยู่สนามรบก็ปลิดชีพข้าศึกให้มากหน่อยก็พอ”

เว่ยยิงรีบคล้อยตาม “รัชทายาทยังรับสั่งเช่นนี้เลย พี่ใหญ่อย่าปฏิเสธอีกเลย รับธนูศักดิ์สิทธิ์นี้ไว้เถิด มันอยู่ในคลังอาวุธของตระกูลเว่ยนานหลายปีแล้ว มันคงเหงาจนอยากร้องไห้แล้ว”

เฟิงหยางหัวเราะกับสิ่งที่นางกล่าว เห็นนางร้อนรนใจ สุดท้ายก็มองไปยังผู้เฒ่าจวงแล้วอีกฝ่ายพยักหน้าให้ จึงยกมุมปากพยักหน้า

“ได้ งั้นข้าจะรับไว้ อายิงช่วยข้าขอบคุณท่านลุงเว่ยกับฮูหยินเว่ยด้วยนะ”

สิ้นเสียงเขาก็ใช้มือข้างหนึ่งถือธนูศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมา เวลาหยิบเหล็กที่หนักหลายสิบกิโลกรัมก็เหมือนหยิบของเบา ๆ ชิ้นหนึ่ง เห็นได้ว่าเป็นผู้ที่มีพละกำลังมหาศาล มิน่าละถึงอายุยังน้อย แต่ก็มีผลงานโดดเด่นในสนามรบ

ธนูยอดเซียนสีดำขลับเรืองแสงใต้โคมไฟ งดงามดุจเกล็ดมังกร สะดุดตายิ่ง

เฟิงหยางดีดสายธนูเบา ๆ จากนั้นก็เกิดเสียงดังระงมประหนึ่งมังกรคำราม

“เป็นธนูที่ดีเยี่ยมจริงๆ”

เขาตกตะลึง บัดนี้ความไม่สบอารมณ์และเหนื่อยล้ามลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง

เซียวปี้เฉิงก็เริ่มสนใจ เสนอว่า “ไปลองใช้ที่ลานกันหน่อยไหม พวกข้าจะได้มีบุญตา เห็นอานุภาพของทหารเซียน”

เฟิงหยางพยักหน้าแล้วยิ้มถือธนูยอดเซียนไปกลางลานบ้าน

เขาลูบคันธนูยาวอย่างหวงแหน ระหว่างที่รู้สึกดีใจนั้นก็รู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก

เว่ยยิงมอบของล้ำค่าให้เขาเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเขาต้องมอบอะไรตอบแทนถึงจะคุณค่ากับน้ำใจของนาง

ด้านหลังของเขา เว่ยยิงมองแต่เฟิงหยาง ไม่คลายสายตาสักนิด เห็นเขาดีใจนางก็มีความสุข

อวิ๋นหลิงเห็นพวกเขากำลังสนใจธนู จึงอ้างว่าจะไปหยิบเค้กในครัวด้านหลัง แล้วจะถือโอกาสทำหมี่อายุยืน

นางสั่งคนครัวเตรียมแป้งไว้แล้ว นางแค่ดึงเป็นเส้นแล้วโยนเข้าไปต้มในน้ำเดือด จากนั้นก็ปรุงรสอย่างเรียบง่าย

จำได้ว่าเป็นครั้งแรกที่เขาโมโหใส่เว่ยยิง ตำหนิที่นางไปเสี่ยงอันตราย เอาชีวิตตัวเองไปล้อเล่น

ทว่าเว่ยยิงกลับยิ้มพูดกับเขาด้วยใบหน้าโสมม “พี่ใหญ่ พวกเราหลงทางอยู่ในทุ่งหญ้าห้าวันแล้ว ข้ารู้ดีว่าพวกเราอาจจะออกไปไม่ได้ ดังนั้นข้าใช้เวลาที่เหลือทำในสิ่งที่มีความหมาย”

“พวกเราชาวจีนจะกินหมี่อายุยืนในวันเกิด บอกว่าจะทำให้อายุยืนได้ ไม่ง่ายเลยนะกว่าข้าจะทำถ้วยนี้ได้ เจ้าอย่าให้เสียของละ”

ตอนนั้นเฟิงหยางรู้สึกอยากร้องไห้เป็นครั้งแรก

ที่แท้บนโลกใบนี้ยังมีคนอ่อนโยนต่อเขา ที่แท้วันเกิดของเขาจะมีความหมายและมีความสุขสำหรับนาง

คืนอันหนาวเหน็บในทุ่งหญ้า เฟิงหยางไม่ได้ตำหนิสิ่งใดอีก ก้มหน้ากินหมี่จนหมดเกลี้ยง

ในหม้อไม่ได้ใส่เกลือ แต่กลับได้รสเค็มเล็กน้อย คือน้ำตาของเขาที่ไหลเข้าไปในซุป

อาจเป็นเพราะหมี่อายุยืนขลังจริง ทำให้คนอายุยืนได้จริง หลังกินหมี่ถ้วยนั้นแล้ว วันถัดมากองทัพเมืองสุยก็ตามหาพวกเขาเจอ และได้กลับเมืองสุยในท้ายที่สุด

กินหมี่อายุยืนครั้งที่สามก็คือครั้งนี้

บอกตามตรงเฟิงหยางไม่เคยคิดมาก่อนว่า เขาจะมีโอกาสกินหมี่อายุยืนกับผู้ที่เติบโตมาพร้อมกัน

ตอนยังเด็ก เด็กหญิงที่เล่นด้วยกันกับเขาเป็นประจำ มีอยู่วันหนึ่งก็ไม่มาหาเขาอีกเลย

เขาลังเลอยู่นานกว่าจะรวบรวมความกล้าได้ ไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้นถึงบ้าน แต่กลับโดนคนเฝ้าประตูห้ามว่าอย่าเข้าใกล้จวนเหวินกั๋วกงอีก