พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1048

ไม่นานเฟิงหยางก็รู้จากปากของสาวใช้ที่ชื่อตงชิงถึงสาเหตุของเรื่อง

หลังจากนั้นเมื่อเจอเด็กสาวคนนั้นเป็นบางครั้ง เขาก็จะยืนมองไกล ๆ ไม่เข้าไปหาอีก

ขณะที่ความทรงจำในอดีตหลั่งไหลเข้ามา เฟิงหยางหยิบตะเกียบแล้วยกถ้วยกินหมี่อายุยืนอย่างตั้งใจ

ถ้วยมีขนาดเพียงครึ่งฝ่ามือเขา เรียบง่ายแต่พิถีพิถัน เขายังคงกินช้า ๆ ไม่ให้เส้นหมี่ขาดระหว่างกิน

สุดท้ายก็กินไข่ดาว ผักและเนื้อเข้าท้อง กระทั่งน้ำซุปก็ไม่เหลือ

เฟิงหยางวางถ้วยว่างเปล่าลงแล้วยกหัวแม่มือให้อวิ๋นหลิง “รสชาติดีเยี่ยม เก่งกว่าพ่อครัวขึ้นชื่ออีก”

เป็นรสชาติของครัวครอบแสนอบอุ่น ชวนให้เขานึกถึงหมี่อายุยืนที่น้าเล็กทำให้กิน คิดถึงกับรสชาติแบบนี้ยิ่งนัก

กล่าวจบเขาก็พูดหยอกล้อว่า “ฝีมือดีกว่าอายิงเยอะเลย”

เว่ยยิงราวกับฉุกคิดบางอย่างได้ ใบหน้าแดงระเรื่อ “คนเรามีความสามารถต่างกัน ข้าไม่เก่งทำอาหาร พี่ใหญ่เอาพระชายามาเปรียบเทียบกับข้า เท่ากับรังแกข้าชัดๆ”

ตอนอยู่ค่ายทหารสือโถ่วเคยตีคะแนนฝีมือการทำอาหารของเว่ยยิงว่า

ถ้าคนเรามีการแบ่งยอดคนกับฟืนไร้ประโยชน์ เว่ยยิงก็จัดเป็นฟืนไร้ประโยชน์ในห้องครัว ไม่แม้แต่อยากโยนฟืนชิ้นนี้ลงเตาไฟด้วยซ้ำ

เฟิงหยางยิ้มแล้วมองไปยังอวิ๋นหลิง พลางถามด้วยความสงสัย “ข้าได้ยินมาว่าก่อนกินเค้กต้องอธิษฐานก่อนใช่ไหม?”

“ใช่ อธิษฐานได้สามข้อ แต่อย่าพูดออกมา ไม่งั้นจะไม่ขลัง”

อวิ๋นหลิงพูดไปพลาง ดันเค้กไว้กลางโต๊ะพลาง แล้วจุดเทียนเล็ก ๆ

เฟิงหยางพยักหน้า สายตาหยุดอยู่ที่เค้กแล้วก็ต้องอึ้ง

บนครีมหอมหวานมีการใช้วัตถุดิบไม่ทราบชื่อสีแดงกำกับว่า ‘สุขสันต์วันเกิดหยางหยาง’

หัวใจเขาหยุดเต้น ขนตาสั่นระริก ความตื้นตันใจยากจะปกปิดทางสีหน้า ไม่รู้จะพูดสิ่งใด เงยหน้ามองอวิ๋นหลิง

อวิ๋นหลิงยิ้มพยักหน้าตอบแววตาสงสัยของเฟิงหยาง

อันที่จริงนางก็ไม่รู้ควรเอ่ยปากพูดอย่างไร เพราะทุกอย่างในวัยเด็กของเฟิงหยาง หาใช่ความทรงจำของนางและสิ่งที่นางทำโดยแท้จริง หากแต่เป็นของร่างเดิม

หลังครุ่นคิดดูแล้ว สุดท้ายนางก็เลือกที่จะบอกอีกฝ่ายว่า เขายังคงอยู่ในความทรงจำมาโดยตลอด

ทั้งสองไม่ได้พูดสิ่งใด ทว่าก็เหมือนได้พรรณนาจนหมดแล้ว

เฟิงหยางไม่รู้ควรบรรยายความรู้สึกในยามนี้เช่นไร

ประหนึ่งเด็กคนหนึ่งทำของเล่นตัวโปรดหาย ทำให้เขาต้องเสียใจร้องไห้ แต่ก็รู้ดีว่าหาของเล่นกลับมาไม่ได้แล้ว ได้แต่อำลาวัยเยาว์ด้วยความเสียดาย

แต่พอโตมาวันหนึ่ง เขากลับพบว่าของเล่นชิ้นนั้นยังคงอยู่ในกล่องเก็บของ

ความสุขสมเชิงได้ของล้ำค่ากลับคืนมา ไม่มีถ้อยคำใดจะบรรยายได้

เฟิงหยางจ้องอวิ๋นหลิงสักพัก จากนั้นก็เผยรอยยิ้มแล้วหลับตาอธิษฐาน

เซียวปี้เฉิงพยายามนั่งมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ควบคุมไม่ให้ตัวเองขมวดคิ้ว

หากเขาไม่รู้ประวัติของเฟิงหยางกับร่างเดิมอวิ๋นหลิง สายตาที่อีกฝ่ายมองภรรยาตนเมื่อครู่ เขาก็ต้องสงสัยว่าอีกฝ่ายชอบภรรยาเขาแน่

เขาปลอบใจตัวเองในใจ อย่าโกรธ อย่าถือสา เขาในฐานะสามีเอกก็ควรวางตัวให้เหมาะสม