พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1048

ไม่นานเฟิงหยางก็รู้จากปากของสาวใช้ที่ชื่อตงชิงถึงสาเหตุของเรื่อง

หลังจากนั้นเมื่อเจอเด็กสาวคนนั้นเป็นบางครั้ง เขาก็จะยืนมองไกล ๆ ไม่เข้าไปหาอีก

ขณะที่ความทรงจำในอดีตหลั่งไหลเข้ามา เฟิงหยางหยิบตะเกียบแล้วยกถ้วยกินหมี่อายุยืนอย่างตั้งใจ

ถ้วยมีขนาดเพียงครึ่งฝ่ามือเขา เรียบง่ายแต่พิถีพิถัน เขายังคงกินช้า ๆ ไม่ให้เส้นหมี่ขาดระหว่างกิน

สุดท้ายก็กินไข่ดาว ผักและเนื้อเข้าท้อง กระทั่งน้ำซุปก็ไม่เหลือ

เฟิงหยางวางถ้วยว่างเปล่าลงแล้วยกหัวแม่มือให้อวิ๋นหลิง “รสชาติดีเยี่ยม เก่งกว่าพ่อครัวขึ้นชื่ออีก”

เป็นรสชาติของครัวครอบแสนอบอุ่น ชวนให้เขานึกถึงหมี่อายุยืนที่น้าเล็กทำให้กิน คิดถึงกับรสชาติแบบนี้ยิ่งนัก

กล่าวจบเขาก็พูดหยอกล้อว่า “ฝีมือดีกว่าอายิงเยอะเลย”

เว่ยยิงราวกับฉุกคิดบางอย่างได้ ใบหน้าแดงระเรื่อ “คนเรามีความสามารถต่างกัน ข้าไม่เก่งทำอาหาร พี่ใหญ่เอาพระชายามาเปรียบเทียบกับข้า เท่ากับรังแกข้าชัดๆ”

ตอนอยู่ค่ายทหารสือโถ่วเคยตีคะแนนฝีมือการทำอาหารของเว่ยยิงว่า

ถ้าคนเรามีการแบ่งยอดคนกับฟืนไร้ประโยชน์ เว่ยยิงก็จัดเป็นฟืนไร้ประโยชน์ในห้องครัว ไม่แม้แต่อยากโยนฟืนชิ้นนี้ลงเตาไฟด้วยซ้ำ

เฟิงหยางยิ้มแล้วมองไปยังอวิ๋นหลิง พลางถามด้วยความสงสัย “ข้าได้ยินมาว่าก่อนกินเค้กต้องอธิษฐานก่อนใช่ไหม?”

“ใช่ อธิษฐานได้สามข้อ แต่อย่าพูดออกมา ไม่งั้นจะไม่ขลัง”

อวิ๋นหลิงพูดไปพลาง ดันเค้กไว้กลางโต๊ะพลาง แล้วจุดเทียนเล็ก ๆ

เฟิงหยางพยักหน้า สายตาหยุดอยู่ที่เค้กแล้วก็ต้องอึ้ง

บนครีมหอมหวานมีการใช้วัตถุดิบไม่ทราบชื่อสีแดงกำกับว่า ‘สุขสันต์วันเกิดหยางหยาง’

หัวใจเขาหยุดเต้น ขนตาสั่นระริก ความตื้นตันใจยากจะปกปิดทางสีหน้า ไม่รู้จะพูดสิ่งใด เงยหน้ามองอวิ๋นหลิง

อวิ๋นหลิงยิ้มพยักหน้าตอบแววตาสงสัยของเฟิงหยาง

อันที่จริงนางก็ไม่รู้ควรเอ่ยปากพูดอย่างไร เพราะทุกอย่างในวัยเด็กของเฟิงหยาง หาใช่ความทรงจำของนางและสิ่งที่นางทำโดยแท้จริง หากแต่เป็นของร่างเดิม

หลังครุ่นคิดดูแล้ว สุดท้ายนางก็เลือกที่จะบอกอีกฝ่ายว่า เขายังคงอยู่ในความทรงจำมาโดยตลอด

ทั้งสองไม่ได้พูดสิ่งใด ทว่าก็เหมือนได้พรรณนาจนหมดแล้ว

เฟิงหยางไม่รู้ควรบรรยายความรู้สึกในยามนี้เช่นไร

ประหนึ่งเด็กคนหนึ่งทำของเล่นตัวโปรดหาย ทำให้เขาต้องเสียใจร้องไห้ แต่ก็รู้ดีว่าหาของเล่นกลับมาไม่ได้แล้ว ได้แต่อำลาวัยเยาว์ด้วยความเสียดาย

แต่พอโตมาวันหนึ่ง เขากลับพบว่าของเล่นชิ้นนั้นยังคงอยู่ในกล่องเก็บของ

ความสุขสมเชิงได้ของล้ำค่ากลับคืนมา ไม่มีถ้อยคำใดจะบรรยายได้

เฟิงหยางจ้องอวิ๋นหลิงสักพัก จากนั้นก็เผยรอยยิ้มแล้วหลับตาอธิษฐาน

เซียวปี้เฉิงพยายามนั่งมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ควบคุมไม่ให้ตัวเองขมวดคิ้ว

หากเขาไม่รู้ประวัติของเฟิงหยางกับร่างเดิมอวิ๋นหลิง สายตาที่อีกฝ่ายมองภรรยาตนเมื่อครู่ เขาก็ต้องสงสัยว่าอีกฝ่ายชอบภรรยาเขาแน่

เขาปลอบใจตัวเองในใจ อย่าโกรธ อย่าถือสา เขาในฐานะสามีเอกก็ควรวางตัวให้เหมาะสม

เว่ยยิงหายจากความตกใจแล้วก็ทอดถอนใจ “ใช่แล้ว...โชคดีที่ความจริงกระจ่าง พี่ใหญ่ไม่โดนเข้าใจผิดอีกต่อไป แล้วล้างมลทินของฮูหยินจวงได้แล้ว”

“แบบนี้เท่ากับหักหน้าคนตระกูลเฟิงอย่างจัง ตระกูลนี้เห็นแล้วหมั่นไส้ยิ่งนัก คิก...ยกเว้นท่านแม่ทัพ”

สือโถ่วพูดด้วยความตื่นเต้นดีจ แต่เว่ยยิงกลับไม่พูดสิ่งใดอีก

หลังนางรู้สึกดีใจแทนเฟิงหยางแล้ว เมื่อได้ยินว่าเฟิงหยางถึงกับยอดตัดความสัมผัสกับตระกูลเฟิงเพียงเพื่อเอากริชกลับมา หัวใจก็เหมือนว่างเปล่า

เว่ยยิงม้วนผมเป็นรังไก่ด้วยความกลุ้มใจ รู้สึกไม่สบายทั่วตัว

สือโถ่วยังคงพูดน้ำไหลไฟดับ “ใช่แล้ว ฝ่าบาทออกพระราชโองการอีกครึ่งปีให้ท่านแม่ทัพไปประจำการที่เมืองเซียวโจว อนาคตยาวไกล ข้าติดตามท่านแม่ทัพก็จะได้ดีไปด้วย”

“แต่อายิง...เห้อ ทำไมเจ้าไม่เป็นบุรุษน่ะ? แบบนั้นพวกเราก็จะได้ไปเมืองเซียวโจวด้วยกัน แต่ตรงนั้นอันตรายมาก เจ้าใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในเมืองหลวงก็ดี”

“ใช่แล้ว อาการของเสิ่นทัวเป็นอย่างไรบ้าง? อายิง เจ้าได้เจอเขาอีกยัง? หากเจ้าสมหวัง ได้แต่งงานกับเสิ่นทัว คิดว่าท่านแม่ทัพก็จะดีใจมาก”

เว่ยยิงได้สติ พลางยิ้มขมขื่น “ข้าไม่ได้ไปเยี่ยมที่จวนเสิ่น”

“หา? ทำไม?” สือโถ่วหันไปมองนางด้วยความสงสัย

เว่ยยิงถอนหายใจ “เพราะพี่ทัวมีลูกเมียแล้ว”

นางกลับมาถึงบ้านก็เตรียมไปเยี่ยมตระกูลเสิ่นในวันรุ่งขึ้น เพื่อดูอาการของเสิ่นทัว

แต่คนในบ้านบอกนางว่าเสิ่นทัวมีภรรยาแล้ว และมีลูกชายคนหนึ่ง จึงคิดว่ายังไม่ไปรบกวนดีกว่า หาไม่แล้วนางไปปรากฏตัวจะทำให้ภรรยาของอีกฝ่ายกระอักกระอ่วนเปล่า ๆ

เว่ยยิงคิดว่านางกับเสิ่นทัวไม่มีวาสนาต่อกัน