พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1049

สือโถ่วได้ยินก็ตกใจ “แต่งงานมีลูกเมียแล้วรึ? แต่งตอนเขาสูญเสียความทรงจำหรือเปล่า?”

เว่ยยิงพยักหน้า จ้องจันทราด้วยความเหม่อลอย

อันที่จริงนางก็ไม่ได้ทุกข์ใจมากนัก แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาสิ่งที่นางมุ่งมั่นมาถึงฟากฝั่งแล้ว ทว่าผลลัพธ์กลับต่างจากที่คิดไว้อย่างลิบลับ ทำให้นางไม่รู้ว่าควรเดินไปทางไหน เป้าหมายคืออะไร

นอกจากความสับสนแล้วก็ยังคงเป็นความสับสนอยู่ดี

สือโถ่วมองเว่ยยิงด้วยแววตาเห็นใจ

“อายิงเ จ้าอย่าเสียใจไป บนโลกนี้ยังมีผู้ชายดีๆอีกเยอะ บางทีวาสนายังมาไม่ถึงกระมัง”

เว่ยยิงหลุดออกจากภวังค์พลันยิ้มแย้ม “เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้า ตอนข้าตัดสินใจไปชายแดน ข้าก็สันนิษฐานความเป็นไปได้ต่างๆแล้ว ผลในยามนี้แม้จะเหนือความคาดหมาย แต่ก็อยู่ในขอบเขตที่รับได้”

ตอนนั้นหัวเด็ดตีนขาดเช่นไรนางก็จะปลอมตัวเป็นชายเข้าเกณฑ์ทหารให้จงได้ นอกจากจะทำเพื่อช่วยแก้ปัญหาพี่ชายแล้ว นางยังอยากตามหาเสิ่นทัวด้วย

ตอนนั้นเสิ่นชิ่นก็พอจะเดาเจตนาของนางได้ เคยห้ามนางแล้ว

หลังจากที่ตระกูลเสิ่นเกี่ยวข้องกับคดีก่อกบฏของเสียนอ๋อง เสิ่นชิ่นก็เขียนจดหมายเล่าสถานการณ์ของตระกูลเสิ่นให้รับรู้หลายฉบับ ด้วยกลัวว่าแม้สงครามอันยืดเยื้อห้าปีจะจบสิ้น แต่นางยังอยู่ชายแดนเพื่อตามหาซากกระดูกของเสิ่นทัวต่อ

เว่ยยิงรู้ว่าเสิ่นชิ่นคิดว่าแม้เสิ่นทัวจะโชคดีรอดชีวิตกลับมา แต่นางกับเสิ่นทัวไม่มีทางได้อยู่ด้วยกันแน่ จึงโน้มน้าวให้นางเลิกล้มความตั้งใจ

“ตอนข้าไปชายแดน ข้าคิดอย่างเดียว่าจะหาที่อยู่ของพี่ทัวให้เจอ ไม่ว่าเขาจะตายหรือมีชีวิตก็ตาม”

“ถ้าเขายังมีชีวิต ไม่ว่าเขาจะเป็นเช่นไร ข้าก็จะช่วยเขาออกมา หากเขาตายไปแล้ว ข้าก็จะเก็บกระดูกเขากลับเมืองหลวง ไม่ให้วิญญาณเขาโดดเดี่ยวอยู่ด้านนอก”

“เช่นนี้ก็ไม่เสียดายที่ได้รู้จักกันแล้ว สมกับที่เขาดูแลข้าเป็นอย่างดี สมกับมิตรภาพดี ๆ ที่เขามอบให้ข้า”

“ส่วนเรื่องหลังจากตามหาพี่ทัวเจอ ข้าก็ไม่เคยคิดอย่างละเอียดมาก่อน”

เพราะโลกไม่เที่ยง นางไม่รู้วิถีชีวิตความเป็นอยู่ปัจจุบันของอีกฝ่าย ไม่อาจตั้งข้อผูกมัดอีกไว้ให้อยู่กับตนตลอดชีวิตได้

ด้วยนิสัยของเสิ่นทัว ถ้ารู้ว่าตระกูลเสิ่นเข้าร่วมคดีก่อกบฏด้วย เขาจะไม่มีทางการแต่งงานกระชับมิตรของทั้งสองตระกูลเป็นแน่

ส่วนมารดาของนาง แม้อดีตจะเคยอยากให้เสิ่นทัวมาเป็นลูกเขยตระกูลเว่ย แต่บัดนี้เพื่อผลประโยชน์ส่วนรวมแล้ว ต้องเปลี่ยนใจเป็นแน่

ไม่ว่าจะผลสรุปใดก็ล้วนชวนให้ปวดหัว เว่ยยิงจึงไม่คิดถึงเรื่องนี้ซะเลย

นางมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น นั่นก็แค่ตามหาเสิ่นทัวให้เจอ แล้วพาเขากลับมาตุภูมิ

สือโถ่วกระอิดกระเอื้อน สิ้นเสียงก็พึมพำว่า “ฟ้าสวรรค์ใจดำยิ่งนัก ไยต้องแกล้งความดีด้วย”

น่าสงสารอายิงที่เป็นสตรียึดมั่นในความดีและความรัก

สือโถ่วยังพอรู้เรื่องของตระกูลเสิ่นตระกูลเว่ยอยู่บ้าง เพราะตอนเขาอยู่ในค่ายทหารอยู่กองเดียวกับเสิ่นทัว

กระทั่งเฟิงหยางก็ยังรู้ความรักที่มีอุปสรรคขวากหนามจากปากของเขา

แม้ภายนอกจะเห็นเว่ยยิงเป็นคนสดใส เปิดเผย ทว่าด้านความรักนางเป็นคนขี้อาย ไม่ค่อยเป็นฝ่ายแสดงความรู้สึกเอง

สือโถ่วเป็นเด็กกำพร้า ตอนอายุสิบขวบก็ถูกส่งตัวไปอยู่ในค่ายทหารแล้ว เคยใช้ชีวิตอยู่กับเสิ่นทัว เซียวปี้เฉิงและเฟิงหยางตามลำดับเวลา

ทั้งสามคนล้วนเหมือนเทพสงครามสิงร่าง สร้างผลงานเป็นที่ประจักษ์ เลื่อนขั้นแบบก้าวกระโดด

เขามุมานะ หมั่นพัฒนาฝีมือและทำหน้าที่ตัวเองให้เต็มที่ พอได้มาอยู่กับผู้บัญชาการคนที่สาม เขาถึงจะได้รับหน้าที่สำคัญ

เมื่อเจ็ดแปดปีก่อน เสิ่นทัวจะได้รับของจากเมืองหลวงสองชิ้นทุกเดือน ชิ้นหนึ่งมาจากตระกูลเสิ่น ส่วนอีกชิ้นก็ได้รับจากเว่ยยิง

บางครั้งก็เป็นเสื้อผ้า บางครั้งก็เป็นยา และยังมีเนื้อตากแห้งกับพวกขนม

เสิ่นทัวดีกับทหารในกองมาก สือโถ่วก็มีลาภปากจากการแบ่งปันของเขา