พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1052

ร่างเดิมคิดว่ารุ่ยอ๋องเป็นไม่ที่ลอยกลางน้ำ พยายามแหวกว่ายไปเพื่อคว้ามันไว้สุดชีวิต

ไหนเลยจะคิดว่าด้านหลังมีคนพายเรือเล็กอยู่ ขอเพียงหันหน้าไปมองก็สามารถหลุดพ้นจากทะเลลึกแล้ว

แสดงตะวันยามพลบค่ำฉายก้อนเมฆให้สีแดง ตอนที่เซียวปี้เฉิงกลับมาก็เห็นอวิ๋นหลิงนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เช็ดต่างหูอย่างละเอียด

เขาก้าวไปนั่งด้านข้าง จากนั้นก็รินน้ำชาอุ่น มองต่างหูพร้อมกับพูดด้วยความสงสัย “ต่างหูมาจากไหน ไม่ใช่แบบที่เจ้าชอบนี่”

ต่างหูกระต่ายเล็กและน่ารัก แต่เด็กไปหน่อย เหมาะให้สาวที่ยังไม่ออกเรือนสวมใส่

หญิงสาวในงานเลี้ยงชมบุปผาย่อมอายุน้อยเป็นส่วนใหญ่ รางวัลใหญ่ย่อมเตรียมไว้สำหรับพวกดรุณีวัยแรกแย้มชื่นชอบ

อวิ๋นหลิงเก็บต่างหูไว้ในกล่อง “อันนี้เป็นของที่เฟิงหยางมอบให้ฉู่อวิ๋นหลิง สตรีผู้นี้น่าสงสาร นางคิดว่าผู้ที่ออกโรงปกป้องนางคือรุ่ยอ๋อง ดังนั้นจึงชอบรุ่ยอ๋องแบบโง่ๆมาหลายปี”

เซียวปี้เฉิงชะงักงัน จากนั้นถึงรู้ต้นสายปลายเหตุจากปากนาง

หัวใจของเขารู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย หากไม่มีเรื่องนี้ฉู่อวิ๋นหลิงจะรักเฟิงหยางไหม?

หากเป็นเช่นนั้นทุกอย่างในวันนี้คงไม่เหมือนกันสิท่า?

ทว่าเรื่องแบบนี้ไม่มีผู้ใดบอกกล่าวได้?

โชคชะตาเป็นสิ่งที่ไม่มีใครล่วงรู้ กระทั่งนักทำนายอย่างเฟิ่งเหมียนยังมีปมที่ตัวเขาเองยังคลายไม่ออกเลย

เซียวปี้เฉิงเงียบไปสักพัก พูดไปตามความจริง “เรื่องบนโลกใบนี้ อย่างเช่นเว่ยยิงกับเสิ่นทัว ฉู่อวิ๋นหลิงกับเฟิงหยางถือว่ามีบุญแต่ไม่มีวาสนา มีวาสนาแต่ไร้บุพเพสันนิวาส”

“น่าเสียดายมาก แต่ถ้าพูดตรง ๆ ข้ารู้สึกโชคดีที่พวกเขาพลาดอีกฝ่ายไป หาไม่แล้วข้าก็จะไม่ได้เจอเจ้า หลิงเอ๋อร์”

เซียวปี้เฉิงครุ่นคิด ถ้าเกิดเฟิงหยางกับฉู่อวิ๋นหลิงไม่มีการเข้าใจผิดกัน

พวกเขาอาจจะเป็นคนเข้าใจซึ่งกันและกัน จากนั้นก็มีใจต่อกัน และกลายเป็นที่พึ่งของอีกฝ่ายภายใต้สายตาเหยียดหยามของผู้อื่น อยู่ร่วมกันจนแก่เฒ่า

ทว่าหลังคิดตรึกตรองแล้ว หากอวิ๋นหลิงไม่ปรากฏกาย พวกเขายังคงเป็นคนข้างกายพวกเขา อาจไม่ได้มีชีวิตดีอย่างที่คาดการณ์ไว้

อวิ๋นหลิงพยักหน้าเบา ๆ “ไม่ว่าอย่างไรก็ควรหวงแหนสิ่งที่มีในปัจจุบัน”

ต่างหูกระต่ายถูกเช็ดให้สะอาดแล้ว เรืองแสงอ่อน ๆ นางเตรียมกล่องไม้สะอาดมาหนึ่งอัน จากนั้นก็ล็อคเก็บไว้ด้านล่างสุด

ทั้งชีวิตฉู่อวิ๋นหลิงก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าตัวเองพลาดสิ่งใดไปบ้าง

ยังดีที่ยังมีอีกคนคอยช่วยจัดเก็บสิ่งที่นางสูญเสียไป

นับจากนี้ทุกความทรงจำจะถูกจัดเก็บเป็นอย่างดี

......

เวลาใกล้จะล่วงเลยมาถึงเดือนสามของฤดูใบใม้ผลิแล้ว

อากาศเริ่มอุ่น สิ่งมีชีวิตเขียว ๆ เริ่มทลายอุปสรรค ผุดออกจากกองหิมะ เริ่มเห็นต้นกล้าแล้ว

ช่วงนี้อวิ๋นหลิงสนใจเรื่องประวัติของกริช

เมื่อเหลืออีกสี่วันก็จะถึงวันตีพิมพ์ฉบับใหม่ เสนาบดีซ้ายเฟิงก็ไปสำนักพิมพ์มีเงินเอาแต่ใจไปประกาศชาติกำเนิดของเฟิงหยาง

คาดว่าไม่นานทั่วทั้งเมืองหลวงคงจะได้รู้ความจริง

อวิ๋นหลิงเสียดายที่โลกใบนี้ไม่มีอินเทอร์เน็ต หาไม่แล้วเรื่องนี้จะกลายเป็นข่าวการค้นหาในโลกโลเชียลอันดับหนึ่งเป็นแน่

เซียวปี้เฉิงพูดอย่างมีความสุขบนความทุกข์ผู้อื่น”ช่วงนี้เสนาบดีซ้ายเฟิงต้องปวดหัวแน่ เมื่อวานข้าไปเจอเขาระหว่างทาง ผมเขาขาวหมดแล้ว หลังจากเอาข้อความพิสูจน์ความจริงไปโรงพิมพ์แล้ว เขาก็พารองเสนาบดีเฟิงไปไหว้ฮูหยินจวง แล้วยังต้องหาเวลาว่างไปอธิบายถึงสาเหตุการยกเลิกงานหมั้น”

ตาเฒ่าผู้นี้ทำตัวเองแท้ ๆ เท่ากับยกก้อนหินทุบเท้าตัวเอง

เซียวปี้เฉิงกล่าว “สายลับที่เกือบโดนนางเสี่ยวหยางฆ่าปิดปาก โกรธจัด สารภาพเรื่องนางจนหมดเปลือก”

บัดนี้นางเสี่ยวหยางมีโทษสองอย่าง อย่างแรกคือปรักปรำพระชายารัชทายาทกับขุนนางใหญ่ อย่างที่สองคือจ้างคนฆ่า

โทษไม่ถึงตาย ทว่าเพียงพอให้นางทรมานแล้ว

ทว่าคุณหนูสกุลถังก็ไม่ธรรมดา ครั้งนี้นางเสี่ยวหยางตกอยู่ในมือนางเรียบร้อย

......

ตอนที่ศาลต้าหลี่ส่งคนไปจับตัวนางเสี่ยวหยางในจวนเสนาบดีเฟิง นางกำลังดูแลรองเสนาบดีเฟิงด้วยใบหน้าวิตกกังวล

หลังเดินทางกลับจากภูเขาหานซาน สองขาของเขาก็ก้าวเดินไม่ได้แล้ว

เขาต้องเดินบันไดจากตีนเขาขึ้นยอดเขาทั้งหมดหนึ่งร้อยขั้น รวมจำนวนครั้งที่เขาต้องคุกเข่า โขกหัวก็อย่างละร้อยครั้ง

บันไดหินแข็งและทนทาน ทั้งยังมีหิมะปกคลุม ความหนาวซึมเข้ากระดูก เท่ากับเอาชีวิตไปเสี่ยงเลย

ระหว่างทางมีหลายครั้งที่รองเสนาบดีเฟิงยกขาไม่ขึ้น เกือบกลิ้งล้มกลางภูเขา

ตอนไปถึงหลุมฝังศพนางจวง สองเขาของเขาพลันปวดเมื่อยราวกับมีวัตถุพันชั่งทับถม หัวเข่าหัวร้าวยิ่ง คุกเข่าลงแล้วก็ลุกไม่ขึ้นอีกเลย

สุดท้ายองครักษ์ในจวนเป็คนแบกเขากลับมา

นางเสี่ยวหยางเห็นแล้วก็ปวดใจ แม้แต่หนุ่มร่างกำยำก็รับไม่ไหวเหมือนกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรองเสนาบดีเฟิงที่เป็นชายวัยกลางคน ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง

หากขาของรองเสนาบดีเฟิงพิการ ต่อกระทบต่อหน้าที่การงานเขาเป็นแน่

เช่นนั้นชีวิตที่เหลือของนางต้องดูแลตาเฒ่าติดเตียงทุกวันสิ