พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1053

ผู้ที่เป็นห่วงสุขภาพของรองเสนาบดีเฟิงไม่ใช่แค่นางเสี่ยวหยาง

เสนาบดีซ้ายเฟิงถามหมอหลวงด้วยใบหน้าอ่อนล้า “รักษาขาของลูกชายข้าได้ไหม?”

หมอหลวงขมวดคิ้วแน่นเป็นปม หลังจากนวดขาของรองเสนาบดีเฟิงได้สักพักถึงจะตอบว่า “รักษาขาของใต้เท้ารองเสนาบดีได้ แต่ข้าน้อยความสามารถไม่ถึง ต่อให้รักษาหายแล้วก็จะมีผลข้างเคียงภายหลัง”

“ผลข้างเคียงอันใด รุนแรงไหม?”

เสนาบดีซ้ายเฟิงกังวลสิ่งนี้มากที่สุด ผู้ที่นั่งเก้าอี้มังกรไม่ชอบให้คนป่วยทำงานราชการ

หมอหลวงบอกตามความเป็นจริง “เวลาเดินจะกะเผลก ท่าทางผิดเพี้ยนไปจากคนปกติ เวลาฝนตกก็จะปวดกระดูก ทรมาน”

เสนาบดีซ้ายเฟิงสะดุ้งโหยง รู้ว่าจบเห่แล้ว

เท่ากับตัดสินให้รองเสนาบดีเฟิงยุติงานราชการ สิ่งที่รอคอยเขาคือการอยู่ในจวนเฉย ๆ

หมอหลวงเห็นเขาอารมณ์แปรปรวน ก็พูดด้วยความวิตกกังวล “ใต้เท้ารองเสนาบดีรักษายาจริงๆ ใต้เท้าเสบนาดีซ้ายลองไปเชิญพระชายามารักษาดู แม้แต่ขาของเยี่ยนอ๋อง พระชายายังรักษาได้ คาดว่าคงรักษาอาการนี้ได้โดยง่าย”

เสนาบดีซ้ายเฟิงยิ้มขมขื่นในใจ หลักการง่าย ๆ เช่นนี้ไยเขาจะไม่เข้าใจ?

ทว่าเขาจะเอาความกล้าไปขอให้อวิ๋นหลิงช่วยจากไหน ต่อให้กล้า เขาก็ไม่มีหน้าไปขอ

เสนาบดีซ้ายเฟิงถอนหายใจยาว ๆ รู้สึกเหนื่อยล้า “ช่างเถิด เจ้ากลับไปเถิด”

เขามองรองเสนาบดีเฟิงปราดหนึ่ง เมื่อความหวังสุดท้ายพังทลาย เขาก็ต้องยอมรับชะตากรรม

หมอหลวงรีบลุกขึ้นคำนับ “ข้าน้อยรับทราบ”

เขาเดินออกไปอย่างนอบน้อม อดใช้สายตามองสำรวจรองเสนาบดีเฟิงไม่ได้

แท้จริงแล้วต่อให้รักษาขาของอีกฝ่ายจนหายเป็นปกติ แต่ก็คงไร้แรงขับเคลื่อนในชีวิตแล้ว บัดนี้สภาพจิตใจเขาย่ำแย่ยิ่ง

หลังไปคุกเข่าที่ภูเขาหาน รองเสนาบดีเฟิงก็เหมือนคนไร้วิญญาณ หมดอาลัยตายอยาก

เขามักจะเหม่อลอยจุดใดจุดหนึ่งอยู่นาน เวลานวดเขาขาควรจะเจ็บมาก แต่เขากลับไม่มีการตอบสนอง ไม่กระดุกกระดิก

ดวงตาหม่นหมอง ไร้แสง ไม่มีจุดยึดหลักราวกับศพเดินได้

หลังหมอหลวงออกไป เสนาบดีซ้ายเฟิงก็มองบุตรชายด้วยความกลุ้ม อีกฝ่ายราวกับมีความทุกข์ระทม ใบหน้าซีดเซียว

บุตรชายคนโตของเขาเป็นคนที่ฉลาดสุดในบรรดาลูกชาย

แม้จะหายเงียบไปสิบปี แต่ทันทีที่กลับเมืองหลวงก็ใช้ความสามารถตัวเองดำรงตำแหน่งรองเสนาบดีได้

เขาฉลาดปานนั้น หากตอนหนุ่มไม่เจอมรสุมในชีวิต อนาคตต้องมีโอกาสเป็นอัครเสนาบดีแน่ แต่เสียดายที่โลกไม่เที่ยง...

เห้อ! อาจเป็นเพราะสวรรค์ลงโทษกระมัง

ผู้ที่เคยทำผิดย่อมต้องชดใช้กรรม

“ต่อไปเจ้าจงดูแลอวี้เอ๋อร์ดีๆ ต้องคำนึงถึงขาเขาเป็พิเศษ อย่าให้เขาต้องทรมาน รู้ไหม?”

นางเสี่ยวหยางพูดเสียงอ่อนโยน “ลูกสะใภ้รับทราบเจ้าค่ะ จะดูแลสามีเป็นอย่างดี”

แม้ปากจะพูดเช่นนี้ ทว่าในใจกลับบ่นกระปอดกระแปด เขาพยายามแต่งเข้าจวนตระกูลเฟิงอย่างลำบาก สุดท้ายแล้วต้องนางได้อะไร

เสนาบดีซ้ายเฟิงกำชับนางเสี่ยวหยางเสร็จก็เตรียมกลับห้องไปพักผ่อน ช่วงนี้เขาต้องปวดหัวมาก เขาก็ใกล้จะรับไม่ไหวแล้ว

ไหนเลยจะคิดว่าพ่อบ้านจะมารายงานด้วยความเร่งรีบ “นายท่านเสนาบดี ใต้เท้าเฉิงแห่งศาลต้าหลี่มาขอรับ”

“คิก เจ้าคงไม่รู้สิท่า คุณหนูถังส่งคนไปสะกดรอยตามสายลับผู้นั้นตลอด มือสังหารที่เจ้าส่งไปก็ถูกจับตัวได้แล้ว บัดนี้ทั้งสองคนสารภาพว่าเจ้าเป็นผู้บงการ”

“บัดนี้หลักฐานพร้อมทุกอย่างแล้ว เจ้าอย่าคิดแก้ต่างเชียว”

นางเสี่ยวหยางตกใจหน้าถอดสี กรีดร้อง “อะไรน่ะ?”

นางไม่คิดว่าตัวเองจะซวยเพียงนี้ อยากฆ่าสายลับปิดปาก แต่กลับเป็นการส่งหลักฐานถึงมือศาลต้าหลี่ซะงั้น

หัวหน้าศาลต้าหลี่ใบหน้าเข้มขรึม โบกมือ “ทหาร จับตัวนางหยางไป”

ไม่รอให้นางเสี่ยวหยางได้สติ ทหารเฝ้าเรือนจำก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางดุร้าย พันธนาการสองมือของนางไว้

รองเสนาบดีเฟิงที่ใจไม่อยู่กับร่องกับรอยเห็นดังนั้นก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง หันไปมองนางเสี่ยวหยางปราดหนึ่ง

“ไม่...ใต้เท้า ข้าสำนึกผิดแล้ว โปรดเมตตาด้วย”

อย่างไรเสียก็เป็นเพียงแม่บ้านที่ไม่เคยเจอปัญหาใหญ่เยี่ยงนี้ นางเสี่ยวหยางกระวนกระวายใจ รีบคุกเข่ายอมรับผิด “ท่านพ่อ ข้าแค่หลงผิดไปชั่ววูบ ถ้ารู้ว่าคุณชายใหญ่จะไปเมืองเซียวโจว ต่อให้ตายข้าก็ไม่ทำเรื่องโง่เช่นนี้หรอก”

“ข้าสำนึกผิดแล้วจิรงๆ และเสียใจมาก...ขอร้องละท่านพ่อ เห็นแก่ที่ข้าคลอดหลานสายหลักให้ท่าน ให้ข้ามีโอกาสแก้ตัวด้วยเถิด”

นางเสี่ยวหยางน้ำตาไหลพราก มองพวกเสนาบดีซ้ายเฟิง ทำท่าน่าสงสาร แสนดี บริสุทธิ์อย่างเคยชิน

แต่เสนาบดีซ้ายเฟิงกลับไม่หลงกล กระทั่งอยากบีบคอนางก็ยังมี

“เจ้ามันสารเลว ยังหน้าด้านขอร้องข้าอีก ถ้าศาลต้าหลี่ไม่มีจับตัวเจ้า ข้าจะให้ทหารประจำจวนสังหารเจ้าทันที”

เมื่อรู้ว่าความพินาศทั้งหมดที่เกิดจากเป็นฝีมือที่อีกฝ่ายสร้าง เขาก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน อยากจะสังหารอีกฝ่ายทิ้ง