พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 106

พูดถึงหรงฉานกับรุ่ยอ๋อง เซียวปี้เฉิงเกิดอาการลังเลครู่หนึ่ง พลางเอ่ยปากเรียบ ๆ

“ข้าว่าหรงฉานคงไม่ได้คิดอะไรกับรุ่ยอ๋อง เสียดายนางเป็นธิดาคนเดียวของท่านเจิ้นกั๋วกง ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี ก็ยังไม่อาจเลือกคู่เองได้ หรือแม้แต่วันแต่งงานต้องเข้าบ้านพร้อมกับอนุ เจ้าเห็นว่ายังไง?”

“จะคิดอะไรได้? ถ้าเป็นข้าป่านนี้คงหนีไปไกลแล้ว เลือกคู่เองไม่ได้ แต่ข้ามีมือมีเท้า จะตัดสินใจไม่ได้เชียวหรือ”

อวิ๋นหลิงตอบเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ฉับพลันเหมือนนึกอะไรได้ หรี่ตาเล็กน้อยแล้วจ้องมองเซียวปี้เฉิง

“ทำไมจู่ ๆ มาถามข้าเรื่องนี้ หรือคิดจะมีเมียน้อยอีกคน เลยมาเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามข้าดูก่อน?”

เซียวปี้เฉิงสำลักข้าวทันควัน ต้องดื่มน้ำถ้วยใหญ่กว่าจะตั้งสติกลับคืน เขาประเมินความฉับไวของผู้หญิงต่อเรื่องทำนองนี้ผิดไปมาก จึงรีบนั่งตัวตรง พร้อมกับเชิดหน้าขึ้น

“ข้าก็แค่ถามไปอย่างงั้น เจ้าอย่าคิดส่งเดชล่ะ”

“ข้าไม่ได้คิดส่งเดช วันก่อนที่รุ่ยอ๋องสมรส แขกเหรื่อในงานต่างก็พูดแบบนี้ทั้งนั้น”

“พวกเขาพูดอะไร?”

“พวกเขาบอกว่าตาท่านหายดีแล้ว ส่วนข้าทั้งอัปลักษณ์ทั้งยังท้องโต ท่านกำลังอยู่ในวัยหนุ่มฉกรรจ์ ข้างกายย่อมขาดผู้หญิงไม่ได้ ไม่นานคงมีชายาคนใหม่เข้าจวนมา”

อวิ๋นหลิงมีพลังจิตในตัว คำพูดวิพากษ์วิจารณ์ของแขกเหรื่อทั้งหลาย ย่อมสามารถลอยเข้าหูนางโดยไม่ขาดตกบกพร่อง

ตอนนั้นแม้นางจะไม่สนใจ แต่มาหวนคิดอีกที ก็อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้

เซียวปี้เฉิงหน้าบึ้งตึง ในใจนึกโกรธแค้นพวกปากหอยปากปูที่ชอบพูดลับหลังนัก

“เจ้าอย่าไปฟังคนอื่นเพ้อเจ้อเลย ข้าไปอยู่ค่ายทหารตั้งหลายปี อย่าว่าแต่ผู้หญิงเลย แม้แต่แม่ไก่ยังไม่เห็นซักตัว ก็ยังผ่านมาได้ปกติ”

อะไรคือวัยหนุ่มฉกรรจ์ อะไรคือขาดผู้หญิงไม่ได้ หน้าตาอย่างเขาเหมือนคนที่จำเป็นต้องมีผู้หญิงในชีวิตงั้นหรือ

ได้ยินดังนี้ ความรู้สึกในใจของอวิ๋นหลิงก็ค่อยดีขึ้นหน่อย

“ซ้ำยังว่าอีกหน่อยตำแหน่งรัชทายาทจะเป็นของท่าน แต่ละคนล้วนวางแผนว่าจะชักนำบุตรีคนงามให้รู้จักกับท่านยังไงดี”

อวิ๋นหลิงคิดว่าเรื่องนี้เป็นไปได้มาก เพราะพี่น้องของเซียวปี้เฉิงแทบไม่มีใครได้เรื่องซักคน หากนางเป็นจักรพรรดิจาวเหริน ก็คงจะยกบัลลังก์ให้เซียวปี้เฉิงเหมือนกัน

เซียวปี้เฉิงยืนกรานเสียงแข็ง “เจ้าอย่าคิดฟุ้งซ่านไปนักเลย เสด็จพ่อยังทรงแข็งแรงอยู่มาก จะครองบัลลังก์อีกสิบยี่สิบปีก็ไม่มีปัญหา ปุบปับคงไม่ติดแต่งตั้งรัชทายาทหรอก”

อวิ๋นหลิงถามอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “จริงหรือ?”

เซียวปี้เฉิงมีอาการร้อนตัว แต่ก็พยักหน้าหนักแน่น “แน่นอน!”

อวิ๋นหลิงถามจบจึงค่อยนึกขึ้นได้ ว่าช่างทำตัวเหมือนตีตนไปก่อนไข้เสียจริง

รู้ทั้งรู้ว่าคนในยุคสมัยนี้ มีภรรยาหลายคนก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่พอนึกถึงว่าเซียวปี้เฉิงจะแต่งงานใหม่ หรือแม้แต่จะมีหญิงหลายคนมาอยู่ร่วมชายคา นางก็รู้สึกไม่สบายใจนัก

ไม่สบายใจมาก จนอยากตั๊นหน้าเขาซักตั้ง

เห็นแววตาของอวิ๋นหลิงเริ่มแปรเปลี่ยน จิตใต้สำนึกของเซียวปี้เฉิงบอกว่าอันตรายใกล้จะมาเยือน แต่เขาทบทวนแล้วก็เชื่อว่าไม่ได้พูดอะไรผิด ทำไมแววตาที่มองมาถึงดูมีรังสีพิฆาตรุนแรงนัก

“ทำ...ทำไมหรือ? หน้าข้ามีอะไรเปื้อนหรือไง?”

“เปล่า รีบกินเถอะ ข้าจะนอนแล้ว”

นางก็ไม่ได้ชอบคน ๆ นี้ซักหน่อย จะสนใจอะไรนักหนา เกิดมีวันนั้นจริง ๆ ก็เก็บของหนีไปก็สิ้นเรื่อง