พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1063

“เจ้าห้าวหาญในสนามรบ แต่กลับขี้ขลาดในด้านความรัก ไม่ยอมเป็นฝ่ายก้าวออกไปจับมือนาง”

“เจ้ารู้ว่าเว่ยยิงเจอปัญหาอะไร แต่ระหว่างทางกลับเมืองหลวงไกลเพียงนี้ เจ้ากลับไม่ยอมสู่ขอนาง เจ้าไม่พูดแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่านางไม่อยากแต่งงานกับเจ้า?”

“เจ้าก็รู้จักนิสัยเว่ยยิงดี นางไม่ใช่สตรีที่ชอบรบกวน สร้างปัญหาให้ผู้อื่น ดังนั้นเจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่านางไม่เคยอยากให้เจ้าพานางไป?”

ทุกถ้อยคำของอวิ๋นหลิงหล่นทับกลางใจเฟิงหยาง แม้จะอ่อนโยน ทว่ากลับหนักดุจภูเขา ก้อนศิลา

ทันใดนั้นเขาฉุกคิดได้ว่าสองวันก่อนเว่ยยิงเคยเอ่ยปากถามเขาว่าคิดอย่างไรกับเรื่องแต่งงานของนาง

ตอนนั้นเฟิงหยางไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางถึงร้องไห้กะทันหัน ทว่าบัดนี้เหมือนจะรับรู้ถึงความรู้สึกดีใจระคนสิ้นหวังของเว่ยยิงได้แล้ว

“เมืองเซียวโจวพื้นที่กว้างขวาง อากาศดีตลอดปี ไม่มีทะเลทราย ไม่มีอากาศหนาวเข้ากระดูกเหมือนชายแดนภาคอื่น เจ้าสร้างจวนร่วมกับนางได้ เวลาว่าง ๆ ก็ปลูกผักปลูกดอกไม้ด้วยกัน หมัดสุราเลิศรสด้วยกัน”

“เจ้าจะมีครอบครัวเป็นของตัวเอง จะไม่ตัวคนเดียว ไม่มีใครตำหนิอดีตของเจ้า และไม่มีใครวิพากษ์วิจารย์อนาคตของนาง”

“ทุกครั้งที่เจ้าออกไปด้านนอก จะมีคนคอยห่วงใย รอเจ้ากลับบ้าน กลับถึงบ้านก็จะมีน้ำชาร้อน ๆ รอเจ้าอยู่ ด้านในจวนมีแสงสว่างจากโคมไฟ”

“เจ้าก็จะมีลูกเป็นของตัวเองเป็นตัวยืนยันความรักของเจ้ากับนาง เจ้ากับนางจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป และค่อย ๆ แก่ไปพร้อมกับนาง มีลูกหลานเต็มบ้าน มีความสุขในบั้นปลายชีวิต”

เฟิงหยางจมเข้าไปสู่ภาพที่นางบรรยาย

อนาคตสวยงามเช่นนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาคิดในใจ แต่ก็ไม่เคยหวังว่าจะเป็นจริงสักครั้ง

“เจ้าทำตามหัวใจตัวเองได้ จูงมือคนรักไปจนแก่เฒ่า แต่ถ้าเจ้ามัวแต่ลังเล...เจ้าก็จะไม่ได้อะไรเลย”

อวิ๋นหลิงพูดแช่มช้า ทันใดนั้นก็เปลี่ยนทิศทาง

“เจ้าทำได้แค่มองนางแต่งกับคนอื่น มีลูกกับชายอื่น ถ้าโชคดีก็จะอยู่ร่วมกันอย่างเคารพซึ่งกันและกัน”

“แต่ไม่ว่าอย่างไร นางก็จะไปขี่ม้าตามใจไม่ได้อีกต่อไป ต้องขังตัวเองอยู่แต่ในจวน หุงหาอาหารให้สามี ทั้งยังต้องลำบากปรนนิบัติพ่อแม่สามีอีก เก็บความชอบ งานอดิเรกของตัวเองไว้ ต้องเอาใจคนอื่นอย่างเดียว”

“แต่ถ้าโชคดี ไม่มีใครรับรองได้ว่าจะเจอสวะแบบใด เพราะเรื่องพิสดารมีให้เห็นทั่วไป มีคนชอบทำร้ายร่างกายภรรยา บางคนชอบมีเล็กมีน้อย บางคนไม่เคยมองภรรยาตัวเองดี ๆ เห็นนางเป็นคนนอก”

“หากนางเถียง สามีกับแม่สามีก็จะอ้างอดีตของนาง บอกว่านางปลอมตัวเป็นชายเข้าค่ายทหาร เสียชื่อเสียงหมดแล้ว สตรีที่ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวไม่คู่ควรให้เคารพ”

เฟิงหยางได้ยินสิ่งนี้ จากหัวใจที่ลอยละลิ่วบนฟากฟ้า บัดนี้ดิ่งลงสู่เหวลึก

แค่คิดตามการสันนิษฐานต่าง ๆ ของอวิ๋นหลิง เขาก็หายใจเร็ว ทรมานใจเหมือนโดนเผา

อวิ๋นหลิงยังคงบรรยายภาพเช่นนั้นต่อไป เดินไปด้านข้างเฟิงหยาง เสียงชัดเจนกว่าเดิม

“นางโดนสวนกลับเช่นนี้ก็ต้องจุก เพราะไม่อยากให้คนห่วงใยทุกข์ใจ นางก็จะเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว”

“เวลาพ่อแม่พี่น้องถามถึง นางก็จะยิ้มตอบว่าสบายดี ส่วนเจ้าอยู่ไกลถึงเมืองเซียวโจว ปีหนึ่งกลับเมืองหลวงครั้งแรก ยิ่งไม่มีทางรู้ว่านางใช้ชีวิตอย่างไร”

“เจ้าอยากนัดนางออกมาดื่มน้ำชาก็จะกลายเป็นเรื่องยาก เพราะนางแต่งงานแล้ว นัดเจอเจ้าจะโดนคนอื่นเข้าใจผิดได้ เจ้ากับนางไม่ใช่พี่น้องกัน ไม่มีทางได้ร่วมพูดคุยกันอีก หาไม่แล้วการนัดเจอของพวกเจ้าก็จะกลายเป็นหัวข้อให้ครอบครัวสามีโจมตีนาง”

“จวบจนหลายปีต่อมา สิ่งที่นางโดนกดขี่ถูกเปิดเผย เจ้ารู้แล้วว่านางต้องใช้ชีวิตแบบใด”

“เจ้าอยากช่วยนาง แต่ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว...แม่นางผู้นั้นมีในความทรงจำเจ้าเท่านั้น”

“เพราะนางต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด วันเวลาผ่านไป นางเริ่มด้านชา ไม่มีความสดใสร่าเริงเหมือนอดีต”

“”ถ้าจะให้นางรักผู้ชายสักคน เหตุใดชายคนนั้นถึงไม่ใช่เจ้า?”

“นอกจากเจ้าแล้ว ยังมีใครยินดีใช้ทั้งชีวิตไปรักนาง? นอกจากเจ้าแล้ว มีใครเคยร่วมเป็นร่วมตายกับนาง ใช้ชีวิตลำบากด้วยกันห้าปี?”

“นอกจากเจ้า ไม่มีใครทำให้นางใช้ชีวิตอย่างอิสระได้”

“ผู้ชายในเมืองหลวง ใครมีคุณสมบัติที่จะแย่งเว่ยยิงกับเจ้า? คนพวกนั้นช่างไม่รู้จักส่องกระจกบ้างเลย ไม่รู้ว่าพวกเขาไม่คู่ควรกับนาง”

“ไม่มีผู้ใดมีคุณสมบัติยืนคู่กับนางเท่าเจ้าแล้ว เฟิงหยาง”

เฟิงหยางมองอวิ๋นหลิงด้วยความอึ้ง

นางพูดอย่างมีหลักการและเหตุผล น้ำเสียงอัดแน่นไปด้วยความมั่นใจ นัยน์ตาเป็นประกายระยิบระยับ กระทั่งเขาก็พลอยมีประกายแสงจากดวงดาวด้วย

วินาทีนี้ หัวใจของเขาพองโต จุดประกายแสงลำหนึ่งขึ้นมา

คบเพลิงอันนี้จุดประกายให้เฟิงหยางฮึกเหิม ร่างกายเปี่ยมไปด้วยพลัง

“ข้าจะสู่ขออายิง”

เฟิงหยางลุกขึ้นจากเก้าอี้ กำหมัดแน่น พูดทุกคำด้วยเสียงหนักแน่น

“ข้าจะไปสู่ขอที่จวนเว่ยเดี๋ยวนี้ ชาตินี้อายิงต้องแต่งงานกับข้าคนเดียวเท่านั้น”

น้ำเสียงของเขาอัดแน่นไปด้วยความแน่วแน่ที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้