พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1066

องค์หญิงอี๋อันกระชับมือแน่น สุดท้ายก็อดยกมือขึ้นตบนางไม่ได้

“ลองถามใจตัวเองดูว่าข้าปฏิบัติต่อเจ้าน้อยกว่าเนี่ยนเอ๋อร์เมื่อใด ตอนหนีออกจากจวนอ๋อง ข้าก็เสี่ยงชีวิตพาเจ้ามาด้วย ตอนนั้นเจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าข้าต้องทิ้งเนี่ยนเอ๋อร์ไว้ข้างหลังก็เพื่อเจ้า”

“เหตุใดเจ้าจึงไม่รู้จักดีชั่วเช่นนี้ ถึงกับลงมือเหี้ยมโหดกับเนี่ยนเอ๋อร์ได้ถึงเพียงนี้!”

องค์หญิงอี๋อันไม่เคยโกรธเกรี้ยวมาก่อน อารมณ์รุนแรงถึงขีดสุดจนอดหลั่งน้ำตาไม่ได้

นางผิดหวังและเสียใจอย่างยิ่ง

ตอนที่หนีกลับเมืองหลวงนั้น สถานการณ์และเรี่ยวแรงบังคับให้นางพาลูกสาวมาได้เพียงคนเดียว

แต่นางคิดว่าอย่างไรเสียเนี่ยนเอ๋อร์ก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของอ๋องไหวเซียง เป็นลูกสาวสายตรงเพียงคนเดียวของเขา ไม่ว่าอีกฝ่ายจะโกรธเคืองกับการกระทำของนางแค่ไหน ก็จะไม่ถึงกับทำร้ายเนี่ยนเอ๋อร์

แต่หากโม่อี้ซือถูกทิ้งอยู่ที่นี่ ด้วยความปรารถนาในตัวนางของอ๋องไหวเซียง สิ่งที่รอนางอยู่ก็คงจะเป็นขุมนรกอันไม่มีที่สิ้นสุด

ชั่งน้ำหนักทั้งสองฝ่ายแล้ว องค์หญิงอี๋อันก็ข่มกลั้นความปวดใจ กัดฟันหักห้ามใจพาโม่อี้ซือออกมาก่อน

นางไม่เคยคิดเลยว่าผู้ที่นางช่วยชีวิตไว้จะเป็นคนเนรคุณ!

สวรรค์รู้ดีว่านางกังวลแค่ไหนหลังจากเหตุการณ์ความไม่สงบในเซียงโจว นางนอนไม่หลับทั้งวันทั้งคืน ถ้าเนี่ยนเอ๋อร์มีอันเป็นไป ชาตินี้นางจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย

โม่อี้ซือถูกตบจนหน้าหัน จากนั้นก็รีบลุกขึ้นไปกอดแข้งกอดขาขององค์หญิงอี๋อัน ร้องห่มร้องไห้ราวกับจะขาดใจตาย

“ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว ท่านแม่ข้าสำนึกผิดแล้วจริงๆ ...ท่านโปรดให้โอกาสข้าครั้งสุดท้ายด้วยเถิด...”

“ข้าจะออกจากวังอย่างเชื่อฟังและใช้ชีวิตอยู่ภายนอกอย่างสงบแน่นอน จะไม่คิดเพ้อฝันถึงสิ่งที่ไม่ควรคิดอีก ท่านแม่โปรดยกโทษให้ข้าได้หรือไม่ ฮือๆ...ข้าไม่อยากตาย…”

การเรียกคำว่า ‘ท่านแม่’ ครั้งแล้วครั้งเล่าก็เหมือนกับเอามีดกรีดแทงหัวใจขององค์หญิงอี๋อัน นางรู้สึกเสียใจที่ถูกเด็กที่ชุบเลี้ยงมาเองกับมือถึงสิบปีทรยศและทำร้ายเอาได้

ระหว่างที่เดินทางกลับเมืองหลวง โม่อี้ซือเปลี่ยนไปมีนิสัยไม่ดีหลายอย่าง ไม่ใช่ว่านางไม่เข้าใจ เพียงแต่ไม่ได้ชี้แนะให้เห็นเพราะกลัวว่าจะทำร้ายความภาคภูมิใจในตนเองของอีกฝ่าย

ในมุมของผู้เป็นมารดาก็ทำได้แค่อดทนและให้อภัย

แต่จวบจนบัดนี้ การกระทำของโม่อี้ซือดูเหมือนจะล้ำเส้นที่นางจะทนได้

องค์หญิงอี๋อันมองเซียวปี้เฉิงทั้งน้ำตาราวกับมีอะไรจะพูด

เซียวปี้เฉิงเข้าใจดี เริ่มพูดด้วยเสียงราบเรียบก่อน “เสด็จพ่อรู้ต้นสายปลายเหตุทั้งหมดแล้ว เขาบอกว่าโม่อี้ซือและเด็กสาวเหล่านี้ล้วนมาจากตำหนักโยวซิน จะเลือกจัดการอย่างไรนั้นสิทธิ์ขาดอยู่ในมือของเสด็จพี่”

หากให้เขาและจักรพรรดิจาวเหรินต้องตัดสินใจ จะไม่ไว้ชีวิตโม่อี้ซืออย่างแน่นอน

แต่สำหรับองค์หญิงอี๋อัน สายใยผูกพันระหว่างแม่ลูกหลายปี รวมถึงบุญคุณที่พ่อแม่ของโม่อี้ซือช่วยชีวิตไว้นั้นไม่ใช่จะตัดสินใจได้ง่ายๆ

แต่หากไว้ชีวิตโม่อี้ซือ เช่นนั้นจะเป็นอันตรายต่อเนี่ยนเอ๋อร์

ไม่ว่าอย่างไร ทำสิ่งใดไว้ก็ย่อมต้องได้รับผลตอบสนอง เลือกทำสิ่งใดไว้ก็เช่นเดียวกัน

เซียวปี้เฉิงเชื่อว่าเสด็จพี่ย่อมเข้าใจหลักการนี้ นางสามารถชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและความเป็นธรรมได้

ใบหน้าขององค์หญิงอี๋อันแก่ขึ้นสองส่วนทันที นางร่ำไห้อย่างเงียบๆ จะอย่างไรก็เช็ดน้ำตาบนใบหน้าไม่สะอาด

ในห้องขนาดใหญ่ เหลือเพียงเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นที่ชวนให้ว้าวุ่นใจของโม่อี้ซือ

หลังจากนั้นครู่ใหญ่ องค์หญิงอี๋อันดูเหมือนจะตัดสินใจได้ในที่สุด กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เมี่ยวชุนละเลยหน้าที่ในขณะดูแลเนี่ยนเอ๋อร์ ออกไปโดยพลการ สมควรถูกลงโทษอย่างหนัก นับตั้งแต่วันนี้ไปจะถูกลดตำแหน่งเป็นนางกำนัลปลายแถว ให้ย้ายไปทำงานที่หน่วยซักล้างเสื้อผ้า”

“เมี่ยวเซี่ยก็สะเพร่าเช่นกัน แต่เนื่องจากถูกคนอื่นวางแผนให้ร้ายและไม่ได้คิดจะทรยศต่อผู้เป็นนาย ถูกปรับเงินเดือนครึ่งปี เมี่ยวชิวพยายามสังหารผู้เป็นนาย ยกโทษให้ไม่ได้ สมควรถูกโบยจนตายให้ผู้คนดูไว้เป็นเยี่ยงแต่อย่าเอาอย่าง”

“ส่วนโม่อี้ซือ…”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เสียงร้องไห้ฟูมฟายในห้องก็หยุดกะทันหัน เหลือเพียงความเงียบงันกระทั่งเข็มตกยังได้ยิน

องค์หญิงอี๋อันหยุดชั่วขณะ แล้วพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “นางคือผู้บงการ การพยายามฆ่าถือเป็นโทษร้ายแรง แต่พ่อแม่ของเจ้ามีบุญคุณกับข้า ก่อนที่ทั้งคู่จะเสียชีวิต ข้าสัญญาว่าจะรับเลี้ยงดูแลลูกสาวของพวกเขา เมื่อสัญญาแล้ว ข้าก็ไม่อาจผิดสัญญาได้”

ภาพของข้ารับใช้ที่ภักดีสองคนที่กำลังจะตายวาบผ่านต่อหน้านางไป พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากไฟคลอก ร่างกายเป็นแผลพุพองไม่มีจุดดีเลย แม้จะรอความตายเวลาสั้นๆ ชั่วหนึ่งก้านธูปก็ยังเป็นการทรมานอันแสนยาวนาน

นางจะไม่มีวันลืมภาพนั้นไปตลอดชีวิต และก็ซาบซึ้งใจ ถ้าไม่มีพวกเขา ผู้ที่นอนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอยู่ตรงนั้นจะเป็นนางเอง