พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1068

“ไม่แตกฉานทั้งพิณ หมากล้อม พู่กันและวาดภาพก็ไม่เป็นไร ขอเพียงมีความประพฤติดี เป็นชายารองของรุ่ยอ๋องก็ไม่ผิดแต่อย่างใด ข้าบอกว่านางเป็นได้ก็คือได้ หรือในใต้หล้านี้ยังมีใครกล้าทัดทานข้าบ้าง”

จักรพรรดิจาวเหรินมีท่าทีไม่หวั่นไหว มุ่งมั่นจะจัดสมรสพระราชทานต่อไป

ที่จริงแล้วก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยนึกถึงคนตระกูลเว่ยจะให้มาแต่งงานกับรุ่ยอ๋องเลย

อย่างไรเสียลูกสาวสายตรงของขุนนางขั้นสี่ชั้นเอก และเป็นเด็กสาวที่ปลอมตัวเป็นชายมาอยู่ในค่ายทหารจนกระทั่งอายุยี่สิบกว่าแล้ว ไม่มีคุณสมบัติจะเข้าจวนรุ่ยอ๋องจริงๆ

จักรพรรดิจาวเหรินเองก็ไม่ได้สังเกตว่าการเลือกชายารองให้รุ่ยอ๋องนั้น สายตาของเขาเรียกได้ว่าสูงพอๆ กับการเลือกชายาเอก

ดังนั้นเมื่ออยู่ต่อหน้ารองเสนาบดีกรมกลาโหม เขาจึงเจอปัญหาอย่างไม่ต้องสงสัย นอกจากนี้เรื่องอื้อฉาวในตระกูลเฟิงที่โจษจันกันอยู่ในพักนี้ส่งผลกระทบต่อการพูดถึงเรื่องแต่งงานของรุ่ยอ๋องเป็นอย่างมาก

เขากังวลจนนอนไม่หลับ แต่ไม่คาดคิดว่าหญิงสาวตระกูลเว่ยที่เขาไม่สนใจเลยจู่ๆ ก็ทำให้เขาตาสว่างได้อย่างผิดคาด

จักรพรรดิจาวเหรินอ่านสายตาคนเก่งมาก แต่บ่อยครั้งที่เข้าใจจริงๆ ก็แสร้งทำเป็นสับสน

เขามองปราดเดียวก็อ่านออกว่านิสัยของหญิงผู้นี้ไม่ธรรมดา ไม่เหมือนคุณหนูตระกูลขุนนางทั่วไป

ที่สำคัญวันนี้รุ่ยอ๋องกระโดดน้ำช่วยคนหวิดจะมีอันตราย หลังจากจักรพรรดิจาวเหรินตกใจกลัว ฉับพลันนั้นก็เข้าใจเรื่องเรื่องหนึ่ง

การที่เขากำลังมองหาชายารองให้กับรุ่ยอ๋องนั้น ไม่จำเป็นต้องเลือกบรรดาหญิงที่มีคุณธรรมเพียบพร้อม และมีรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่น อย่างไรเสียความสุภาพเรียบร้อยและความสง่างามเป็นข้อกำหนดของชายาเอก

ผู้คนมักพูดว่า ‘แต่งงานกับภรรยาที่มีคุณธรรม รับอนุไว้หาความสำราญ’ รูปโฉมของเว่ยยิงไม่ได้โดดเด่น แต่จักรพรรดิจาวเหรินกลับชมชอบในความสามารถของนาง

เขาจำได้ว่าเว่ยยิงมีคุณงามความชอบไม่น้อยในสนามรบ เขาหาหญิงสาวที่ฝีมือเก่งกาจ สุขุม กล้าหาญ และฉลาดไว้ข้างกายรุ่ยอ๋อง หากเกิดเหตุสุดวิสัยใดๆ ในอนาคต นางจะสามารถปกป้องรุ่ยอ๋องได้!

ประกอบกับร่างกายที่อ่อนแอของรุ่ยอ๋องมาตั้งแต่เด็ก จักรพรรดิจาวเหรินรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดจะดีไปกว่าเว่ยยิงแล้ว

นี่คือลูกสะใภ้ที่สวรรค์ประทานให้เขาอย่างแน่นอน!

สำหรับตำแหน่งขุนนางของท่านพ่อเว่ยที่ไม่สูงนัก การเลื่อนตำแหน่งก็จะดูสมน้ำสมเนื้อ

นึกถึงตรงนี้ จักรพรรดิจาวเหรินก็หัวเราะกับตัวเอง

“จะว่าไปเหตุใดท่านถึงกลัวผู้คนอิจฉา ลูกสาวท่านสร้างผลงานในสนามรบ ข้ายังไม่ได้เลื่อนยศทหารให้นางเลย ดังนั้นจึงเลื่อนตำแหน่งให้ท่าน นี่เป็นเรื่องธรรมดา ไม่สมเหตุสมผลอะไรกัน”

“คำติฉินนินทาที่คนอื่นพูดนั้นฟังไม่ขึ้นหรอก ท่านอย่าไปกังวลเลย!”

ท่านพ่อเว่ยอยากจะพูดแต่ยับยั้งไว้ ทว่าเขาพูดเบาจนไม่กล้าคัดค้านฮ่องเต้

นอกจากนี้ ทุกคำพูดของจักรพรรดิจาวเหรินล้วนเป็นคำชมและประทานรางวัล ไม่ถือสาตระกูลเว่ยที่หลอกลวงเบื้องสูงเอาลูกสาวไปเข้าร่วมกองทัพแทนอยู่ระหว่างหนึ่ง

หากเขายังคงบ่ายเบี่ยงต่อไป ก็ไม่รู้ว่าจะดีร้ายอย่างไรถ้าไปยั่วโทสะฮ่องเต้เข้า

ดังนั้นเขาจึงได้แต่หัวเราะต่อไป หลังจากกินอาหารเสร็จ เขาก็เดินออกจากพระที่นั่งบำรุงฤทัยด้วยจิตใจที่หนักอึ้ง

เมื่อพ่อแม่ลูกทั้งสามคนเดินมาอยู่ด้วยกัน พวกเขาต่างก็มีสีหน้าที่แตกต่างกันไป

ท่านพ่อเว่ยขยิบตาพลางส่ายหน้า จากนั้นฮูหยินเว่ยก็ข่มกลั้นท่าทีจะถามไว้แล้วขึ้นรถไม้ไปอย่างอดทน

“ท่านไม่ต้องเอาแต่คิดว่าพวกเขาจะมองไม่ดีที่รูปโฉมข้าเป็นผู้ชาย บัดนี้สามารถแต่งงานกับท่านรุ่ยอ๋องได้ ก็เป็นวาสนาอันยิ่งใหญ่แล้ว อย่างน้อยพระองค์ก็พระทัยดีและอ่อนโยน หลังจากพบพระองค์ในวันนี้ก็จะเห็นว่าสิ่งที่พูดนั้นเป็นความจริง”

“ข้าได้เป็นผู้ช่วยชีวิตรุ่ยอ๋อง ต่อให้เขาจะไม่ชอบข้า แต่ก็จะไม่ปฏิบัติต่อข้าอย่างรุนแรง ถ้าจะพูดให้ละเอียด ด้วยสถานะของข้าก็ไม่นึกว่าจะไปถึงระดับสูงได้”

ฮูหยินเว่ยจับมือนางไว้แล้วน้ำตาไหล “แต่แม่หวังว่าเจ้าจะหาคนที่ชอบพอกันได้ ไม่ต้องพูดถึงว่าชาติตระกูลโดดเด่นแค่ไหน ขอเพียงเขาปฏิบัติต่อเจ้า...ดีเหมือนกับพ่อเจ้าที่ปฏิบัติกับข้าก็พอใจแล้ว…”

เว่ยยิงระงับอารมณ์ปั่นป่วนในใจ เช็ดน้ำตาของมารดา แล้วแย้มยิ้มอย่างผ่อนคลาย

“ถ้าหาคนที่ชอบพอกันไม่ได้ เช่นนั้นก็แต่งงานกับคนที่มีตำแหน่งสำคัญๆ อย่างน้อยก็คว้าหนึ่งในสองคนนั้นไว้ได้ดีกว่าคนที่ยังคว้าไม่ได้ ใช่หรือไม่ล่ะ”

“เอาละท่านแม่ได้โปรดหยุดร้องไห้เถอะ ก่อนหน้านี้ท่านโกรธพวกเขาที่ดูแคลนข้าอยู่เสมอไม่ใช่หรือ เมื่อข้าแต่งเข้าจวนรุ่ยอ๋อง พวกเขาจะมีแต่อิจฉาริษยา ท่านก็จะได้รู้สึกภาคภูมิใจ”

ฮูหยินเว่ยยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่เว่ยยิงขัดจังหวะนางว่า “ท่านแม่ ข้าไม่สนใจจริงๆ นะ ได้แต่งงานกับท่านรุ่ยอ๋อง อย่างน้อยก็ดีกว่าแต่งงานกับคนที่ไม่เอาไหน พวกเราก็พอใจเถอะ...รู้จักพอใจก็มีความสุข รู้จักพอใจก็มีความสุข!”

จากนั้นนางก็ใช้ข้ออ้างที่ว่ามันดึกแล้ว เกลี้ยกล่อมฮูหยินเว่ยกลับไปพักผ่อนที่ห้อง

ฮูหยินเว่ยมองท่าทางที่ไม่แยแสของลูกสาวแล้วอดถอนหายใจในใจไม่ได้

“ฮูหยิน...ไว้ข้าจะหาทางแก้ไขทีหลัง เจ้าอย่ากังวลมากเกินไป…”

คำพูดปลอบโยนของสามียังคงก้องอยู่ในหู แต่ฮูหยินเว่ยเริ่มโกรธมากขึ้นกว่าเดิม สุดท้ายก็อดถีบเขาออกจากเตียงไม่ได้

“เจ้าสารเลว! ไหนบอกว่าถ้ามอบธนูยอดเซียนให้กับเฟิงหยางแล้ว อายิงจะสามารถแต่งงานกับเขาได้อย่างแน่นอนไงล่ะ”