พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1071

เฟิงหยางอดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ถามด้วยเสียงร้อนใจว่า “ทำไม อยู่ดีๆฝ่าบาทจึงอยากจะประทานอายิงให้เป็นพระชายารองรุ่ยอ๋องเล่า”

พอรู้ตัวว่าตนเองมีอารมณ์ตื่นเต้นเกินไป เมื่อเขาพูดจบก็พยายามใจเย็นลง สีหน้ามีแววขออภัยแฝงอยู่

“ขออภัย ท่านอาเว่ย ช่วยบอกเหตุผลให้ข้าฟังได้หรือไม่”

ทั้งๆที่สองวันก่อนยังจะจับคู่ให้กับลูกชายอนุภรรยาของตระกูลหลิ่วอยู่เลย ทำไมจู่ๆจึงเปลี่ยนคู่เป็นรุ่ยอ๋อง

ท่านพ่อเว่ยถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากที่เข้าวังให้ฟังอีกครั้ง “ฝ่าบาทได้ยินว่าอายิงยังไม่แต่งงาน จึงได้มีความคิดเช่นนี้ พวกเราก็คิดไม่ถึงจริงๆ”

เขาคิดอยู่ในใจ เฟิงหยางมาสู่ขอถึงบ้านแล้ว แสดงว่าธนูยอดเซียนนั้นใช้ได้ผลจริงๆ จะโทษก็โทษที่เขาส่งมาช้าไป

ท่านพ่อเว่ยคิดมาตลอดว่าขอเพียงยังไม่แต่งงาน เรื่องราวย่อมเปลี่ยนแปลงได้

แต่เขาไม่มีทางกล้าต่อต้านจักรพรรดิอย่างแน่นอน แต่คนคนนี้ไม่เหมือนกัน

คิดถึงตรงนี้ สีหน้าของเขาหวั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “แต่ว่า ฝ่าบาทก็แค่เอ่ยขึ้นมาเท่านั้น ไม่ได้มีราชโองการอย่างเป็นทางการ ไม่แน่ว่าอาจจะมีวิธีทำให้เขาเปลี่ยนความคิดนี้ได้......”

ผู้เฒ่าจวงลูบหนวดเคราอยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วพลางพูดว่า “ฟังที่เจ้าเล่ามา เมื่อวานหลังจากที่รุ่ยอ๋องฟื้นขึ้นมาก็ออกจากวังแล้ว คิดว่าคงจะไม่รู้ความคิดของฝ่าบาทกระมัง”

“นิสัยขององค์รุ่ยอ๋องข้านั้นมีความเข้าใจดี ด้วยความรักที่เขามีต่อพระชายารุ่ยอ๋อง ไม่แน่ว่าจะยินยอมแต่งพระชายารองอีก......เพียงแต่ เขาจะยินยอมหรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง จะแต่งไม่แต่งก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง”

เป็นถึงอาจารย์ ลูกศิษย์ของตนเองเป็นอย่างไร เขารู้ดีกว่าใครๆ

รุ่ยอ๋องเจ้าเด็กคนนี้รักเดียวใจเดียวเสมอมา ตอนที่เขายังเป็นวัยรุ่นเคยเขียนบทกลอนมากมาย ในกลอนเหล่านั้นล้วนสื่อถึงมุมมอง”การครองคู่ชั่วชีวิต”อย่างแน่วแน่

ผู้เฒ่าจวงชื่นชมในความจริงใจและเรียบง่ายของเขามาก แต่ว่า......อุดมคตินั้นสวยงาม แต่ความจริงนั้นน่าเศร้าใจมาก

ที่สุดแล้วเด็กคนนี้ก็แต่งภรรยาสองคน กระทั่งเกี้ยวเจ้าสาวก็ถูกยกเข้าบ้านในวันเดียวกัน

เฟิงหยางที่อยู่ข้างๆฟังพวกเขาคุยกัน ที่สุดก็ยอมรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ หลังจากที่เข้าใจในความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของท่านพ่อเว่ยเมื่อครู่นี้ เขาก็ค่อยๆใจเย็นลง

กำลังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ด้านหลังกลับมีเสียงหญิงสาวที่คุ้นเคยสายหนึ่งดังขึ้น

“พี่ใหญ่”

เฟิงหยางหันไปมองทันที “อายิง”

เว่ยยิงพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย หันไปทักทายผู้เฒ่าจวง จากนั้นก็พูดว่า “ท่านพ่อท่านแม่ ข้าอยากจะคุยกับพี่ใหญ่เป็นการส่วนตัวสักครู่”

ดูนางที่มีสีหน้าปกติ แต่ในใจกลับสับสนวุ่นวายมาก

เดิมทีก็ไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว แต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าเฟิงหยางจะมาสู่ขอถึงบ้านจริงๆ

เมื่อครู่ตอนที่ได้ยินสาวรับใช้มารายงาน หัวใจของเว่ยยิงนอกจากความงงงันแล้วก็ยังคงเป็นความงงงัน ความตกตะลึงมีมากกว่าความดีใจ จากนั้นก็ความรู้สึกที่อ้างว้างเศร้าใจอย่างไร้ที่สิ้นสุด

เคยพลาดจากเสิ่นทัวมาครั้งหนึ่ง แล้วก็พลาดจากเฟิงหยางอีกเป็นครั้งที่สอง ช่างเป็นชะตากรรมฟ้ากลั่นแกล้งจริงๆ

นางคิดว่า ตนเองคงมีชะตาชีวิตที่ต้องมีอุปสรรคในความรัก

ทั้งสองเดินมาถึงสวนดอกไม้ที่ไร้ผู้คน เว่ยยิงสงบจิตใจได้แล้ว

“อายิง......”

เสียงที่เป็นกังวลแฝงไปด้วยความเสียใจของเฟิงหยางดังขึ้นมาทางด้านหลัง

เว่ยยิงหันไปยิ้มให้เขา น้ำเสียงผ่อนคลาย “พี่ใหญ่ คิดไม่ถึงจริงๆว่าท่านจะมาสู่ขอข้า เพราะเกรงว่าข้าจะหาคู่แต่งงานที่ดีไม่ได้ ดังนั้นจึงเปลี่ยนวิธีการเพื่อดูแลข้าตามที่ได้สัญญาเอาไว้ใช่หรือไม่”

“แต่ว่า ฝ่าบาททรงจะประทานงานแต่งงานให้ข้าด้วยพระองค์เอง ภายหน้าข้าก็ไม่ต้องปวดหัวกับเรื่องคู่แต่งงานที่ผู้อาวุโสแนะนำให้อีกแล้ว ได้ยินว่ารุ่ยอ๋องเป็นคนนิสัยดีมาก นับว่าข้าโชคดีมากแล้ว วันหน้าท่านก็ไม่จำเป็นต้องห่วงข้าแล้ว”

เฟิงหยางมองไม่เห็นวี่แววของความยินดีในรอยยิ้มเหมือนที่ผ่านมาของนาง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในใจ

ในที่สุดนางก็ควบคุมอารมณ์เอาไว้ไม่ได้ น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย “ทำไมท่านเพิ่งจะมาหาข้า รู้หรือไม่ว่าข้ารอคำพูดนี้ของท่านมานานแสนนานแล้ว”

ไม่ใช่ห้าปีก็สามปี ตั้งแต่วันเวลาที่อยู่ในถิ่นทุรกันดารเกอปี้ นางก็ได้ลืมหัวใจเอาไว้ที่นั่นแล้ว

เฟิงหยางมองดวงตาที่แดงก่ำของนาง คำพูดที่แฝงแววน้อยใจ ริมฝีปากอดไม่ได้ที่จะโค้งขึ้นมา รู้สึกใจอ่อนไปหมดแล้ว

อวิ๋นหลิงพูดถูก ที่แท้เว่ยยิงก็รอเขาเอ่ยปากนานแล้ว

เขาไม่สามารถระงับความดีใจเอาไว้ได้ สวมกอดเว่ยยิงเอาไว้ ริมฝีปากฝากจุมพิตร้อนระอุไว้บนหน้าผากของนาง

“เป็นความผิดข้าเอง เชื่อข้า ครั้งนี้ไม่มีทางให้เจ้าต้องรอนานแน่ๆ”

ไม่ว่าอย่างไร เขาไม่มีทางจะถอยหลังอีกต่อไปแล้ว

……

หลังจากที่ออกมาจากบ้านตระกูลเว่ย เฟิงหยางกลับไปยังจวนราชบัณฑิต หลังจากที่ความหวานและความยินดีบนใบหน้าสลายหายไปแล้ว สีหน้าก็มีแววหนักอึ้งเล็กน้อย

สือโถ่วที่อยู่ข้างๆดูจะร้อนอกร้อนใจกว่าเขาเสียอีก “ท่านแม่ทัพ เรื่องเช่นนี้จะทำอย่างไรได้ ขุนนางจะขัดจักรพรรดิได้อย่างไร ไปหาพระชายารัชทายาทเพื่อหาวิธีการดีหรือไม่”

ในใจของสือโถ่ว พระชายารัชทายาททำได้ทุกอย่าง

แต่เฟิงหยางก็ส่ายหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว “ไม่ได้ เรื่องนี้ให้นางออกหน้าจะไม่เหมาะสม”

เป็นลูกผู้ชาย เขาต้องรับผิดชอบต่อความลังเลของตัวเอง

อีกอย่าง เขาจะให้อวิ๋นหลิงไปขัดคอจักรพรรดิจาวเหริน เพราะเรื่องส่วนตัวของเขาได้อย่างไร

นั่นเป็นผู้อาวุโสของนาง เป็นพ่อสามีของนาง แม้อวิ๋นหลิงจะรู้สึกว่าไม่เป็นไร แต่ในมุมมองของเขาจะทำเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาด