พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1075

“เจ้าค่ะ”

สาวรับใช้รับคำ รีบจากไปทันที

หรงฉานมองนางจากไป ก่อนจะกลับไปยังเรือนด้านข้าง นั่งลงข้างเตียงไม้ก่อนจะถอนหายใจออกมา

ลูบใบหน้าที่หลับสนิทของลูกชาย นางพึมพำเบาๆ “ขอให้ท่านพ่อของเจ้าอย่าทำให้แม่ผิดหวัง”

สองปีมานี้ มีญาติพี่น้องที่คุ้นเคยกันในตระกูลหรงปั้นหน้าเข้าหานาง แต่ลับหลังกลับแอบนินทานาง

ต่างก็บอกว่านางเอาแต่ใจ ได้รับความโปรดปรานจนหยิ่งผยอง ก็แค่เรื่องเล็กๆระหว่างสามีภรรยา ทำไมจึงชักสีหน้าไม่ดีให้ผู้ชายของตนเองมองอยู่ได้ตั้งนาน ดีที่รุ่ยอ๋องมีนิสัยอบอุ่น

แม้ว่าพ่อแม่และพี่ชายจะสนับสนุนนางอย่างไร้เงื่อนไข แต่มีคนอีกมากที่ไม่เข้าใจการกระทำของนาง

ในสายตาของคนอื่น ผู้ชายที่ดีอย่างรุ่ยอ๋องหาจากไหนไม่ได้อีกแล้ว แต่นางกลับไม่สนใจปฏิเสธเขาอย่างไร้เยื่อใย ช่างมีตาหามีแววไม่ ไม่รู้จักรักษาของเลยจริงๆ

คนที่อยากจะแอบเลื่อยขาเก้าอี้เพื่อยัดผู้หญิงคนอื่นเข้ามาก็ใช่ว่าจะไม่มี มีคนไม่น้อยที่จับตารอดู หวังว่ารุ่ยอ๋องจะใช้ความอดทนจนหมดสิ้นแล้วทิ้งนางไปสักวัน

เพียงแต่ยังไม่ทันรอจนถึงวันนั้น กลับเป็นการที่รุ่ยอ๋องมาเชิญนางกลับจวนอ๋องด้วยความยินดีและรอบคอบ ความรักยิ่งทวีเพิ่มมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้

ภายใต้ความอิจฉาริษยา ข่าวซุบซิบลับหลังก็ยิ่งไม่น่าฟังมากขึ้น

หรงฉานรู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องนี้อยู่นานมาก แต่เดิมที่มีนิสัยน่ารักไร้เดียงสาก็เปลี่ยนเป็นโศกเศร้าเก็บกด แต่นางไม่ยินดีจะเปิดเผยให้คนภายนอกเห็น คนในครอบครัวต่างก็คิดว่าหลังจากที่นางเป็นแม่คนแล้ว นิสัยก็นิ่งและรู้ความมากขึ้น

ยังดีที่โลกนี้ยังมีคนที่สามารถเข้าใจนางได้

หรงฉานเคยแอบถามอวิ๋นหลิงด้วยความหดหู่ใจว่า “ข้าเอาแต่ใจมากเกินไปใช่หรือไม่ ควรจะปล่อยวางอคติในใจตั้งนานแล้ว และดีกับเขาเหมือนเดิม”

อวิ๋นหลิงกลับบอกว่า “ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าเอาแต่ใจ กลับรู้สึกว่าเจ้าเป็นนางหนูที่มีจิตใจดีมาก อย่างน้อยก็ใจกว้างกว่าข้ามาก”

“ในมุมมองของคนพวกนั้น เจ้าก็แค่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ในเมื่อลูกก็ยังไม่แท้ง ไม่จำเป็นต้องถือสาหาความ”

“แต่การตั้งครรภ์เป็นช่วงเวลาพิเศษของผู้หญิง เลี่ยงไม่ได้ที่จะกลายเป็นคนเปราะบางและความรู้สึกไว และเป็นช่วงเวลาที่ต้องการการปกป้องและรู้สึกปลอดภัย รุ่ยอ๋องเป็นถึงสามีและพ่อของลูก ตอนนั้นไม่เพียงแต่ไม่ทำเรื่องพวกนี้ กระทั่งยังเป็นเพราะความปัญญาอ่อนและไม่เอาไหนของเขา ทำให้เจ้าต้องตกอยู่ในอันตราย”

“เรื่องเช่นนี้ แม้เจ้าจะจดจำไปชั่วชีวิต ข้าก็สามารถเข้าใจได้”

ในช่วงเวลาพิเศษกลับถูกทำร้ายจากคนที่ใกล้ชิดที่สุด บาดแผลทางจิตใจเช่นนี้ไม่สามารถหายได้ง่ายๆ

หากเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นกับอวิ๋นหลิง เขาไม่มีทางให้โอกาสเซียวปี้เฉิงในการแก้ตัวอย่างเด็ดขาด นางทำได้แค่ใช้หมัดอัดอีกฝ่ายติดกำแพง ให้เขาไสหัวไปให้ไกลมากที่สุด

“ดังนั้น ขอแค่ทำตามสิ่งที่ใจของเจ้าปรารถนาก็พอ แม้จะถูกบีบบังคับจากโลกภายนอกกดดันให้เจ้าต้องเลือกที่จะกลับมาคืนดี แต่ในใจเจ้ายังคงไม่ให้อภัยเขา ไยต้องโกหกเขาและโกหกตัวเองด้วยเล่า”

เพราะคำพูดนี้ของอวิ๋นหลิง หรงฉานไตร่ตรองอยู่นาน จึงได้เอ่ยถึงเรื่องระยะเวลาหนึ่งปีที่พูดถึงกัน

ให้โอกาสรุ่ยอ๋องในการพยายามกลับตัวกลับใจ และให้เวลานางในการพยายามยอมรับอีกฝ่ายอีกครั้ง

ขอเพียงครั้งนี้รุ่ยอ๋องสามารถรักษาคำมั่นสัญญาได้จริง นางสาบานว่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะปล่อยวางปมทุกอย่างในใจที่ผ่านมา คืนดีกับอีกฝ่ายอีกครั้ง

……

ไม่นานนัก หลังจากที่เฟิงหยางที่อยู่ในจวนราชบัณฑิตได้ทราบข่าว ก็โล่งในไปเปลาะหนึ่ง

“เรื่องของแม่นางหลีก่อนหน้านี้ ข้าไม่ได้ขัดขวางท่านเหมือนโยว่หรง ตอนนี้ก็ขอร้องท่านอย่าชี้นิ้วบงการเรื่องส่วนตัวของข้า”

เพราะอีกฝ่ายปิดบังเรื่องนี้กับเขา ดังนั้นคำพูดจึงฟังดูแหลมคมผิดปกติ น้ำเสียงที่แม้จะสะกดความขุ่นเคืองเอาไว้ก็ฟังดูไม่ค่อยดีนัก

จักรพรรดิร่างกายสั่นสะท้าน เผยสีหน้าราวกับถูกทำร้าย “เทียนอวี้ ทั้งๆที่ข้าคิดเผื่อเจ้าทุกอย่าง ทำไมจึงพูดเช่นนี้ออกมาได้”

ที่จริงวันนี้เขามาไตร่ตรองดูแล้ว พิจารณาจะปล่อยวางเว่ยยิง กระทั่งทำการเลือกว่าที่พระชายารองคนใหม่

แต่จู่ๆรุ่ยอ๋องก็บุกเข้ามาในวังระเบิดโทสะใส่เขา กระทั่งยังเอ่ยถึงแม่นางหลีและองค์หญิงซึ่งเป็นเรื่องเก่าอันเจ็บปวดใจ ทำให้เขารู้สึกเสียใจมาก

“ท่านไม่แม้แต่จะถามความคิดเห็นของข้า ก็ตัดสินใจให้คำมั่นสัญญากับตระกูลเว่ยด้วยตนเอง นี่ท่านคิดเผื่อข้าจริงๆอย่างนั้นหรือ รู้หรือไม่ว่า'การกระทำที่ไม่คาดคิด'ของท่าน ทำให้ความสัมพันธ์ของข้ากับฉานเอ๋อร์ถอยกลับไปสู่จุดเดิมอีกแล้ว”

รุ่ยอ๋องเผยสีหน้าเจ็บปวดใจ เอ่ยอย่างเหนื่อยล้าว่า “ตอนที่ข้าไปเกลี้ยกล่อมฉานเอ๋อร์กลับมา ได้เตรียมหนังสือหย่าไว้ให้นางหนึ่งฉบับ ยิ่งไปกว่านั้นได้ให้คำมั่นสัญญาต่อนางหนึ่งปี”

“ข้ารับปากนางว่าหลังจากนี้จะไม่โกหกนาง ไม่ทำให้นางเสียใจ ถ้าหากภายในหนึ่งปีนี้ข้ากระทำการใดๆที่ผิดสัญญา ก็ให้นางลงนามในหนังสือหย่าได้ตามใจจะไม่ห้ามเด็ดขาด”

“ตอนนี้เหลือเวลาอีกครึ่งเดือน แต่ในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ ท่านกลับโผล่ขึ้นมาทำให้เรื่องปั่นป่วน......ข้าขอร้องล่ะ อย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของข้าอีกเลย”

จักรพรรดิจาวเหรินได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที ทั้งโกรธและร้อนใจก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า “เทียนอวี้ เจ้าเลอะเลือนไปแล้ว ทำไมจึงได้ทำเรื่องโง่ๆเช่นนี้”

“คุยกันตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือว่า ขอเพียงหรงฉานให้กำเนิดลูกชาย เช่นนั้นก็ห้ามเอ่ยถึงเรื่องหย่าอีก เจ้ารับปากเช่นนั้นได้อย่างไร นี่ไม่เท่ากับปล่อยให้นางหย่าเจ้าได้ตามสบายหรอกหรือ”

“หรงฉานคนนี้ก็เหมือน ถึงกับกล้าวางมาดกับเจ้าจริงๆเชียวหรือ ตอนที่ข้าเลือกนางมาเป็นพระชายารุ่ยอ๋อง เดิมก็เพราะชื่นชอบที่นางเป็นคนมีความรู้มีเหตุผล คิดไม่ถึงว่านางจะไม่รู้กาลเทศะถึงเพียงนี้”

เขาตบโต๊ะดังปัง โกรธจนหนวดกระตุก