พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1076

ทันใดนั้นสีหน้าของรุ่ยอ๋องก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้น “เสด็จพ่อ โปรดอย่าสับสนข้อเท็จจริง ฉานเอ๋อร์ไม่เคยสัญญาว่าจะไม่เอ่ยถึงการหย่าถึงแม้จะคลอดลูกชายก็ตาม”

“สิ่งที่ตระกูลหรงพูดตอนนั้นคือถ้าฉานเอ๋อร์คลอดลูกสาว เช่นนั้นก็จะขอหย่า ถ้าคลอดลูกชาย เช่นนั้นก็จะรอจนกว่าเด็กอายุสามขวบแล้วส่งกลับราชวงศ์ ตั้งแต่ต้นจนจบนางไม่เคยหลุดปากพูดขอหย่าเลย”

“เป็นเพราะฉานเอ๋อร์มีจิตใจอ่อนโยน เห็นแก่ความพากเพียรอันไม่ลดละของลูก จึงตกลงจะให้โอกาสลูกอีกครั้งหนึ่ง จะอย่างไรท่านก็ไม่ควรพูดว่านาง!”

จักรพรรดิจาวเหรินได้ยินคำพูดแก้ต่างเช่นนี้ก็โกรธจัดจนพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยกนิ้วชี้ไปที่รุ่ยอ๋อง แล้วพูดด้วยความกรุ่นโกรธ “เจ้า...เจ้านี่จริงๆ เลย...เทียนอวี้ ในฐานะองค์ชายใหญ่ เดิมทีเจ้าน่าจะผลิดอกออกผลให้ราชวงศ์ ไม่ควรเอาชีวิตทั้งชีวิตไปเฝ้ารอผู้หญิงคนหนึ่ง”

“ที่แท้เป็นเพราะเจ้าสามกับชายาที่ทำให้พวกเจ้าหลงทาง หรือว่าเจ้าถูกหรงฉานทำให้ลุ่มหลงจนเสียสติและจิตวิญญาณไปแล้ว? ถ้ารู้เช่นนี้ ข้าจะไม่มีวันเลือกหรงฉานให้เป็นชายาของเจ้าเด็ดขาด!”

รุ่ยอ๋องได้ยินเช่นนี้ โทสะที่ระงับไว้ก็ปะทุถึงขีดสุดทันที “เสด็จพ่อ! ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความปรารถนาของลูกเอง เหตุใดท่านถึงโทษคนอื่นอยู่เรื่อย ท่านไม่คิดว่าความลำเอียงเช่นนี้ช่างน่าขันนักหรือไร!”

“...เทียนอวี้ เจ้าพูดอะไร” จักรพรรดิจาวเหรินเบิกตากว้างเล็กน้อย มองเขาด้วยความไม่เชื่อ “ข้าลำเอียงเพราะเจ้า แต่เจ้าบอกว่าช่างน่าขันนัก”

ใบหน้าที่มีรอยย่นเล็กน้อยของเขาดูแก่ขึ้นในทันใด ดูสะเทือนใจอย่างมาก

ขอบตาของรุ่ยอ๋องแดงก่ำเล็กน้อย มองท่าทางของจักรพรรดิจาวเหริน เขาก็รู้สึกทรมานใจเหลือแสน กำมือในแขนเสื้อแน่นโดยไม่รู้ตัว

แต่อารมณ์และความปวดร้าวที่ถูกระงับมานานหลายปีไม่สามารถควบคุมได้จนระบายออกมาในขณะนี้

“ใช่แล้ว ข้าไม่เพียงรู้สึกว่ามันช่างน่าขัน แต่ยังเจ็บปวดด้วย!”

“ก่อนหน้านี้ชื่อเสียงของข้าก็ตกต่ำ ถูกดูหมิ่นเยาะเย้ยไปเสียทุกที่ ท่านเกลียดฉู่อวิ๋นหานที่มีเจตนาร้ายเป็นไส้ศึกของเผ่าทูเจวีย บ่นตัดพ้อน้องรองว่าไม่ควรสมรู้ร่วมคิดกับคนนอกมาใส่ร้ายพี่น้องของตนเอง แต่ความจริงแล้วข้ายืนกรานจะแต่งงานกับฉู่อวิ๋นหาน น้องรองเริ่มต้นเส้นทางกบฏเพราะถูกคนอื่นหลอกใช้ ซ้ำยังถูกท่านบีบบังคับให้ทำเช่นนั้น!”

“บัดนี้ข้าไม่ยอมแต่งชายารอง ท่านก็ไม่ควรโทษพวกพี่สามว่าเป็นตัวต้นเหตุหรือโทษฉานเอ๋อร์ว่าโง่เขลา เมื่อไหร่ท่านจะเผชิญกับความจริงที่ว่าการเลือกทั้งหมดเป็นความปรารถนาของข้าเอง?”

“ถ้าท่านยืนกรานว่าการทำเช่นนี้เป็นความผิด เช่นนั้นก็โทษข้าดีกว่า!”

“ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าข้าจะทำอะไรหรือทำผิดพลาดอะไร ท่านมักจะคิดว่าเป็นปัญหาของคนอื่น...ข้าพอแล้วกับความลำเอียงเช่นนี้ พอแล้วจริงๆ!”

รุ่ยอ๋องพูดถึงตรงนี้ ก็อดหายใจเร็วๆ ไม่ได้ เอามือกุมศีรษะไว้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

“ท่านไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เรียกว่าความโปรดปรานเหล่านี้ทำให้เจ็บปวดแค่ไหน ทุกครั้งที่เห็นบรรดาน้องๆ หัวใจของข้าก็ทุกข์ทรมาน”

“ทั้งที่ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย แต่กลับได้รับสิ่งที่พวกเขาต้องการได้อย่างง่ายดาย เห็นชัดว่ามีคนจำนวนมากในหมู่พวกเขาที่เก่งกว่าและโดดเด่นกว่าข้า แต่พวกเขามักถูกกดขี่และมองข้ามอยู่เสมอ…”

“ท่านเข้าใจหรือไม่ว่าข้ารู้สึกอย่างไรเมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเขาก่อนหน้านี้ ข้ารู้สึกละอายใจ...ข้ารู้สึกผิด! ในฐานะพี่ใหญ่ ไม่เพียงไม่สามารถใช้ปีกปกป้องเหล่าน้องๆ ได้ แต่ยังทำให้พวกเขาพบกับความอยุติธรรมสารพัดอย่างด้วย!

“ยิ่งท่านลำเอียงเพราะข้า ปฏิบัติต่อข้าดีเท่าไร หินในใจข้าก็หนักขึ้นเป็นเท่าทวีจนทำให้ข้าหายใจไม่ออก!”

รุ่ยอ๋องพร่ำพูดในลักษณะระบายอารมณ์ ดวงตาแดงซ่านไปด้วยเส้นเลือด เสียงสั่นเครือเจือสะอื้นไห้อย่างอดไม่ได้

สมัยที่เขายังเด็กนั้นได้รับคำอบรมสั่งสอนจากราชบัณฑิตใหญ่จวง จึงมีคุณธรรมและความรับผิดชอบที่สูงมาตลอด