พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1078

อวิ๋นหลิงอดไม่ได้ที่จะมองตามสายตาของเซียวปี้เฉิงไปยังพี่น้องถวนถวน จากนั้นก็จมดิ่งอยู่ในความเงียบ

เมื่อครุ่นคิดอย่างละเอียด นางที่เป็นแม่ ตอนแรกก็แทบจะไม่ได้ดีไปถึงไหน

ตอนที่เพิ่งจะทะลุมิติมาถึงที่นี่ ตอนที่นางตั้งครรภ์อย่างไม่ตั้งใจ ในใจเต็มไปด้วยความท้อแท้และหงุดหงิด รู้สึกว่าลูกได้ทำให้เส้นทางของนางสะดุด แม้แต่การออกไปเที่ยวเล่นอย่างมีความสุขก็ทำไม่ได้

เพื่อแสวงหาความสุขสบายของตนเอง นางอาศัยว่าตนเองมีทักษะวิชาแพทย์ที่แข็งแกร่ง ทำเรื่องที่ประมาทจนอาจจะมีผลกระทบต่อร่างกายได้

ตัวอย่างเช่นตอนที่ท้องใหญ่มากแล้ว อยู่เฉยไม่ไหวก็ออกไปเดินเล่น หรือตอนที่รู้สึกอยากกินของเย็นๆ ก็แอบกินอาหารเย็นๆและรสจัดซึ่งมีผลต่อกระทบต่อกระเพาะอาหาร

ทั้งๆที่รู้ว่าจะคลอดแล้ว ได้ยินข่าวคราวของหลิวฉิงโดยไม่ทันตั้งตัว ก็แทบจะไปหานางที่แคว้นเป่ยฉินในทันที

เมื่อเทียบกันแล้ว ก็ไม่ได้ดีไปกว่าจักรพรรดิจาวเหรินสักเท่าไหร่

กระทั่งจนถึงตอนที่คลอดลูกและเกือบจะเสียชีวิต ตอนนั้นนางเพิ่งจะรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างจริงจัง เกรงว่าจะไม่สามารถคลอดลูกออกมาได้และตายอยู่ในครรภ์

ไม่แปลกที่ช่วงพี่น้องถวนถวนเพิ่งกำเนิดมา เซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะถามนาง ว่าชอบลูกทั้งสองคนที่ถูกประทานมาจากฟากฟ้าหรือไม่

พวกเขาในตอนนั้น ก็ไม่รู้ว่าควรจะเป็นพ่อแม่ที่ดีได้อย่างไร หลังจากนั้นก็ศึกษาเรียนรู้อย่างยากลำบากตลอดมา

คิดถึงตรงนี้ จู่ๆอวิ๋นหลิงก็รู้สึกมีความเข้าใจจักรพรรดิจาวเหรินขึ้นมาบ้างแล้ว

แน่นอนว่า ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น

สำหรับพ่อที่อายุมากแล้วยังทำตัวไร้เหตุผลกับเหล่าลูกหลาน นิสัยนี้จะดีขึ้นสักหน่อยไม่ได้เลยหรือ

“หลิงเอ๋อร์ เจ้าไปดูเสด็จพ่อสักหน่อยเถอะ คิดหาวิธีให้เขาสามารถกินข้าวได้บ้าง เป็นอย่างนี้ต่อไปคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ”

ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นพ่อแท้ๆของตนเอง อย่างไรเสียเซียวปี้เฉิงก็รู้สึกเป็นห่วงอยู่ดี

ยิ่งไปกว่านั้นคนเป็นพ่อไร้เหตุผล เขาที่เป็นลูกจะไร้เหตุผลตามไม่ได้

อวิ๋นหลิงไม่พูดจา แต่สีหน้ามีแววรังเกียจและไม่ยินดีเผยออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เซียวปี้เฉิงขอร้องว่า “ถ้าหากเสด็จพ่อทรงเป็นอะไรไป คนที่จะมีชีวิตโดยไม่มีความสุขก็คือคนอื่นๆที่อยู่ในวัง เหล่าข้ารับใช้ในพระที่นั่งบำรุงฤทัยทำงานไม่ง่ายเลย ฝูกงกงก็ลำบากมาก อายุปูนนี้แล้วยังต้องคอยเกลี้ยกล่อมให้เสด็จพ่อกินข้าวราวกับเด็กทุกวัน ข้ารู้สึกเหนื่อยใจแทนเขา”

“……”

เซียวปี้เฉิงพูดถูก ตาแก่คนนี้อาจหิวจนเกิดอาหารเจ็บป่วยจริงๆ ถึงเวลานั้นคนที่เหนื่อยและลำบากก็ยังคงเป็นนาง

อวิ๋นหลิงจึงได้ฝืนตอบตกลงอย่างลำบากใจไปว่า “เอาเถอะ เช่นนั้นข้าจะไปทำยาเม็ดมาให้เขา เมื่อกินยาแล้วรับรองว่าต้องอยากกินข้าวมื้อละสามถ้วยแน่ๆ แต่ถ้าทำยานี้ออกมาแล้วเขาต้องกินนะ ถ้าไม่กินก็ให้จับยัดใส่เข้าไปในปาก......”

เซียวปี้เฉิงรู้สึกขำพลางพยักหน้ารับ จากนั้นก็มองนางที่บ่นพึมพำและเดินไปทางเรือนยาสมุนไพร

อวิ๋นหลิงยุ่งอยู่ในเรือนยาสมุนไพรเป็นเวลากว่าครึ่งวัน ในที่สุดก็ทำยาเม็ดออกมาได้หนึ่งขวดเล็ก

ยานี้เมื่อกินแล้วจะทำให้รู้สึกอยากอาหารมากขึ้น แม้แต่พระกินแล้วยังอดไม่ได้ที่จะตบะแตกจนกินเนื้อ คิดว่าจักรพรรดิจาวเหรินที่อ่อนคงต้านฤทธิ์ยาไม่ไหวเลยสักนิด

นางกับเซียวปี้เฉิงไปถึงประตูพระที่นั่งบำรุงฤทัยพร้อมกัน อยู่ห่างระยะหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงโกลาหลวุ่นวายดังขึ้นมา

เหมือนสองสามีภรรยาอ๋องโม่จะมาอีกแล้ว