พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1083

“พระชายารัชทายาทคิดว่า ตอนที่ท่านแต่งงานพ่อแม่ไม่ได้ร่วมงาน อย่างไรเสียก็คงจะรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง ถ้าหากราชวงศ์เป็นแม่สื่อ เวลาแต่งงานก็สามารถเพิ่มความคึกคักได้ อีกอย่าง สำหรับแม่นางเว่ยแล้ว สามารถหยุดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของคนภายนอกได้ จะได้ไม่มีเรื่องกวนใจมาหาถึงที่”

ด้วยสภาพของท่านพ่อเฟิงหยางในตอนนี้ ได้ลาออกจากตำแหน่งในราชสำนักแล้ว กำลังรักษาอาการบาดเจ็บบริเวณขา ได้ยินมาว่าหลังจากกลับมาจากวัดหานซานจิตใจก็ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ อยู่ในสภาพที่น่าสมเพชมาก พูดคุยก็ลำบาก

จากระดับความแตกร้าวของสองพ่อลูก อีกฝ่ายไม่มีทางช่วยจัดงานแต่งงานของเฟิงหยางแน่ ถึงเวลาให้ทางราชวงศ์ทำหน้าที่นี้ ก็ไม่สูญเสียความสมบูรณ์แล้ว

ส่วนเว่ยยิง ด้วยชาติกำเนิดและสถานการณ์ในตอนนี้ หากแต่งงานกับเฟิงหยางคงยากจะหลีกเลี่ยงคำวิพากษ์วิจารณ์ได้

ตอนแรกเฟิงอย่างอยากจะขอประทานงานแต่งงานจากจักรพรรดิจาวเหริน ก็เพื่อต้องการจะหาหลักประกันและความมั่นใจให้เว่ยยิง

แม้ว่านี่จะไม่ใช่เงื่อนไขจำเป็นที่ทั้งสองคนจะใช้ชีวิตร่วมกัน แต่ถ้าหากสามารถทำได้ดั่งใจปรารถนา ย่อมดีกว่าการไม่มีการประทานงานแต่งงาน

ตอนนี้มีพระราชโองการประทานงานแต่งงานแล้ว หมายความว่าราชวงศ์ได้ยอมรับการแต่งงานครั้งนี้ นอกเหนือจากนั้นคือหญิงสาวจะคู่ควรเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพหรือไม่ ไม่ได้อยู่ที่การตัดสินใจของคนอื่น

วันหน้าหากมีใครกล้าชี้นิ้วตำหนิเว่ยยิงแม้แต่คำเดียว นางสามารถใช้พระราชโองการเป็นข้อโต้แย้ง ถามอีกฝ่ายว่าสงสัยในการตัดสินใจของโอรสสวรรค์หรืออย่างไร

เมื่อได้ฟังสิ่งที่ฝูกงกงพูด ความรู้สึกในใจของเฟิงหยางก็ถาโถมขึ้นมา มีทั้งความยินดีและซาบซึ้งใจปะปนไปหมด

“ฝ่าบาททรงกริ้วอยู่ อวิ๋นหลิงเกลี้ยกล่อมเขาได้คงจะใช้ความพยายามไม่น้อยกระมัง”

ฝูกงกงไม่คิดจะปิดบังเลยสักนิด เอ่ยราวกับเป็นเรื่องใหญ่ว่า “ใช่แล้ว ฝ่ายบาททรงดื้อรั้นมาก หลายวันมานี้เขาอารมณ์ไม่ดี โกรธรุ่ยอ๋องจนไม่ยอมกินข้าว เหล่าขันทีและนางกำนัลในพระที่นั่งบำรุงฤทัยต่างก็อกสั่นขวัญแขวนไปหมด”

“สุดท้าย ก็เป็นพระชายารัชทายาทที่ยกเอาคำสัญญาที่ฝ่าบาทเคยรับปากไว้ขึ้นมาอ้าง ฝ่าบาทไม่มีทางเลือก จึงได้แต่ตอบตกลง”

ฝูกงกงราวกับระบายความคับอกคับใจออกมา เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในพระที่นั่งบำรุงฤทัยในช่วงนี้ให้เฟิงหยางฟัง รวดอธิบายอย่างง่ายๆเกี่ยวกับของขวัญที่อวิ๋นหลิงขอพระราชทานจากจักรพรรดิจาวเหริน

เฟิงหยางเพิ่งได้รับรู้ว่า พระราชโองการที่ดูเหมือนจะง่ายฉบับนี้ คิดไม่ถึงว่าจะต้องเสียสละยิ่งใหญ่เช่นนี้

คำมั่นสัญญาของสุภาพบุรุษ มีค่าเท่ากับทองพันชั่ง ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคำสัญญาของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน

ช่างมีค่ามากกว่าป้ายทองคำละเว้นความตายซะอีก แต่กลับใช้โอกาสนี้ ขอประทานงานแต่งงานซึ่งเป็นเรื่องเล็กๆให้เขา

เฟิงหยางนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ พูดถึงความรู้สึกในใจเวลานี้ไม่ถูก

ผ่านไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบาหวิวว่า “ทำไมนางจึงทำเช่นนี้......มีน้ำใจอย่างงี่เง่า”

ฝูกงกงก็เห็นด้วยจากใจจริง “พระชายารัชทายาทเป็นคนนิสัยเช่นนี้ นางเคยมีรางวัลเช่นนี้ถึงสองครั้ง ครั้งหนึ่งคือคำสัญญาจากพระเจ้าหลวง อีกครั้งคือคำสัญญาจากฝ่าบาท แต่ไม่ว่าจะเป็นรางวัลครั้งไหนก็ล้วนใช้ไปกับคนอื่น ไม่เคยนึกถึงผลประโยชน์ของตนเองเลย”

จู่ๆเฟิงหยางก็รู้สึกว่า เขาก็ไม่ใช่คนที่สวรรค์ทอดทิ้ง

อย่างน้อยก็สามารถได้เจอกับเพื่อนเช่นนี้ เท่านี้ก็ไม่รู้ว่าโชคดีกว่าคนอีกมากมายตั้งเท่าไหร่แล้ว

“รบกวนกงกงแล้ว ท่านต้องขอบคุณอวิ๋นหลิงแทนข้าด้วย”

ฝูกงกงสังเกตการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเขาอย่างละเอียด ยิ้มอย่างเมตตาพลางพยักหน้า “ท่านแม่ทัพไม่ต้องเกรงใจ พระชายารัชทายาทให้ช้าบอกกับท่านว่า นางก็แค่มอบของขวัญที่สามารถทำได้ภายในขอบเขตความสามารถของนางเท่านั้น ท่านดีใจก็พอแล้ว แต่ถ้าหากคิดว่านางเป็นเพื่อนจริงๆ ก็ไม่ต้องซาบซึ้งใจต่อนางมากเกินไป”

เฟิงหยางได้ยินเช่นนี้ ก็เผยรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริง

“ได้ เช่นนั้นก็รบกวนกงกงบอกอวิ๋นหลิงว่า ข้ากับเว่ยยิงต่างก็ดีใจมากๆ”

ฝูกงกงพยักหน้า เอ่ยเสียงอบอุ่นว่า “ข้ายังต้องไปทำธุระที่จวนรุ่ยอ๋อง จะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ ท่านแม่ทัพรีบจัดการเรื่องงานแต่งงานในเมืองหลวงให้เรียบร้อย ข้าจะได้ดื่มเหล้ามงคลเร็วๆ”

เฟิงหยางพยักหน้า ส่งเขาออกไปนอกจวนอย่างนอบน้อม