พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1083

“พระชายารัชทายาทคิดว่า ตอนที่ท่านแต่งงานพ่อแม่ไม่ได้ร่วมงาน อย่างไรเสียก็คงจะรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง ถ้าหากราชวงศ์เป็นแม่สื่อ เวลาแต่งงานก็สามารถเพิ่มความคึกคักได้ อีกอย่าง สำหรับแม่นางเว่ยแล้ว สามารถหยุดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของคนภายนอกได้ จะได้ไม่มีเรื่องกวนใจมาหาถึงที่”

ด้วยสภาพของท่านพ่อเฟิงหยางในตอนนี้ ได้ลาออกจากตำแหน่งในราชสำนักแล้ว กำลังรักษาอาการบาดเจ็บบริเวณขา ได้ยินมาว่าหลังจากกลับมาจากวัดหานซานจิตใจก็ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ อยู่ในสภาพที่น่าสมเพชมาก พูดคุยก็ลำบาก

จากระดับความแตกร้าวของสองพ่อลูก อีกฝ่ายไม่มีทางช่วยจัดงานแต่งงานของเฟิงหยางแน่ ถึงเวลาให้ทางราชวงศ์ทำหน้าที่นี้ ก็ไม่สูญเสียความสมบูรณ์แล้ว

ส่วนเว่ยยิง ด้วยชาติกำเนิดและสถานการณ์ในตอนนี้ หากแต่งงานกับเฟิงหยางคงยากจะหลีกเลี่ยงคำวิพากษ์วิจารณ์ได้

ตอนแรกเฟิงอย่างอยากจะขอประทานงานแต่งงานจากจักรพรรดิจาวเหริน ก็เพื่อต้องการจะหาหลักประกันและความมั่นใจให้เว่ยยิง

แม้ว่านี่จะไม่ใช่เงื่อนไขจำเป็นที่ทั้งสองคนจะใช้ชีวิตร่วมกัน แต่ถ้าหากสามารถทำได้ดั่งใจปรารถนา ย่อมดีกว่าการไม่มีการประทานงานแต่งงาน

ตอนนี้มีพระราชโองการประทานงานแต่งงานแล้ว หมายความว่าราชวงศ์ได้ยอมรับการแต่งงานครั้งนี้ นอกเหนือจากนั้นคือหญิงสาวจะคู่ควรเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพหรือไม่ ไม่ได้อยู่ที่การตัดสินใจของคนอื่น

วันหน้าหากมีใครกล้าชี้นิ้วตำหนิเว่ยยิงแม้แต่คำเดียว นางสามารถใช้พระราชโองการเป็นข้อโต้แย้ง ถามอีกฝ่ายว่าสงสัยในการตัดสินใจของโอรสสวรรค์หรืออย่างไร

เมื่อได้ฟังสิ่งที่ฝูกงกงพูด ความรู้สึกในใจของเฟิงหยางก็ถาโถมขึ้นมา มีทั้งความยินดีและซาบซึ้งใจปะปนไปหมด

“ฝ่าบาททรงกริ้วอยู่ อวิ๋นหลิงเกลี้ยกล่อมเขาได้คงจะใช้ความพยายามไม่น้อยกระมัง”

ฝูกงกงไม่คิดจะปิดบังเลยสักนิด เอ่ยราวกับเป็นเรื่องใหญ่ว่า “ใช่แล้ว ฝ่ายบาททรงดื้อรั้นมาก หลายวันมานี้เขาอารมณ์ไม่ดี โกรธรุ่ยอ๋องจนไม่ยอมกินข้าว เหล่าขันทีและนางกำนัลในพระที่นั่งบำรุงฤทัยต่างก็อกสั่นขวัญแขวนไปหมด”

“สุดท้าย ก็เป็นพระชายารัชทายาทที่ยกเอาคำสัญญาที่ฝ่าบาทเคยรับปากไว้ขึ้นมาอ้าง ฝ่าบาทไม่มีทางเลือก จึงได้แต่ตอบตกลง”

ฝูกงกงราวกับระบายความคับอกคับใจออกมา เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในพระที่นั่งบำรุงฤทัยในช่วงนี้ให้เฟิงหยางฟัง รวดอธิบายอย่างง่ายๆเกี่ยวกับของขวัญที่อวิ๋นหลิงขอพระราชทานจากจักรพรรดิจาวเหริน

เฟิงหยางเพิ่งได้รับรู้ว่า พระราชโองการที่ดูเหมือนจะง่ายฉบับนี้ คิดไม่ถึงว่าจะต้องเสียสละยิ่งใหญ่เช่นนี้

คำมั่นสัญญาของสุภาพบุรุษ มีค่าเท่ากับทองพันชั่ง ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคำสัญญาของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน

ช่างมีค่ามากกว่าป้ายทองคำละเว้นความตายซะอีก แต่กลับใช้โอกาสนี้ ขอประทานงานแต่งงานซึ่งเป็นเรื่องเล็กๆให้เขา

เฟิงหยางนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ พูดถึงความรู้สึกในใจเวลานี้ไม่ถูก

ผ่านไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบาหวิวว่า “ทำไมนางจึงทำเช่นนี้......มีน้ำใจอย่างงี่เง่า”

ฝูกงกงก็เห็นด้วยจากใจจริง “พระชายารัชทายาทเป็นคนนิสัยเช่นนี้ นางเคยมีรางวัลเช่นนี้ถึงสองครั้ง ครั้งหนึ่งคือคำสัญญาจากพระเจ้าหลวง อีกครั้งคือคำสัญญาจากฝ่าบาท แต่ไม่ว่าจะเป็นรางวัลครั้งไหนก็ล้วนใช้ไปกับคนอื่น ไม่เคยนึกถึงผลประโยชน์ของตนเองเลย”

จู่ๆเฟิงหยางก็รู้สึกว่า เขาก็ไม่ใช่คนที่สวรรค์ทอดทิ้ง

อย่างน้อยก็สามารถได้เจอกับเพื่อนเช่นนี้ เท่านี้ก็ไม่รู้ว่าโชคดีกว่าคนอีกมากมายตั้งเท่าไหร่แล้ว

“รบกวนกงกงแล้ว ท่านต้องขอบคุณอวิ๋นหลิงแทนข้าด้วย”

ฝูกงกงสังเกตการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเขาอย่างละเอียด ยิ้มอย่างเมตตาพลางพยักหน้า “ท่านแม่ทัพไม่ต้องเกรงใจ พระชายารัชทายาทให้ช้าบอกกับท่านว่า นางก็แค่มอบของขวัญที่สามารถทำได้ภายในขอบเขตความสามารถของนางเท่านั้น ท่านดีใจก็พอแล้ว แต่ถ้าหากคิดว่านางเป็นเพื่อนจริงๆ ก็ไม่ต้องซาบซึ้งใจต่อนางมากเกินไป”

เฟิงหยางได้ยินเช่นนี้ ก็เผยรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริง

“ได้ เช่นนั้นก็รบกวนกงกงบอกอวิ๋นหลิงว่า ข้ากับเว่ยยิงต่างก็ดีใจมากๆ”

ฝูกงกงพยักหน้า เอ่ยเสียงอบอุ่นว่า “ข้ายังต้องไปทำธุระที่จวนรุ่ยอ๋อง จะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ ท่านแม่ทัพรีบจัดการเรื่องงานแต่งงานในเมืองหลวงให้เรียบร้อย ข้าจะได้ดื่มเหล้ามงคลเร็วๆ”

เฟิงหยางพยักหน้า ส่งเขาออกไปนอกจวนอย่างนอบน้อม

ไม่ช้า จวนเว่ยก็ได้รับข่าวใหม่ล่าสุด

ฮูหยินเว่ยแทบจะยินดีจนร้องไห้ออกมา กุมหน้าอกหายใจอย่างแรง “สวรรค์คุ้มครอง สวรรค์คุ้มครอง ครั้งนี้อายิงจะได้เป็นฮูหยินท่านแม่ทัพจริงๆแล้ว”

ในระยะเวลาสั้นไม่กี่วัน จิตใจของพวกเขาไม่เป็นสุขราวกับนั่งอยู่บนรถไฟเหาะ แต่ละคืนนอนหลับไม่สนิท เกรงว่าเรื่องราวจะแก้ไขไม่ได้

ท่านพ่อเว่ยยิ้มพลางเขยิบเข้าไปใกล้ เอ่ยอย่างซื่อๆว่า “แฮะๆ ฮูหยินเห็นไหมว่าข้าพูดไม่ผิด ธนูยอดเซียนของพวกเราสามารถตกเขยกลับมาได้ ข้าไม่ได้โกหกเจ้า”

“พระเฒ่าในวัดหานซานทำนายได้แม่นมาก บอกว่าอายิงเป็นคนมีวาสนา และมีวาสนาอย่างที่ว่าจริงๆด้วย พวกเราต้องหาเวลาไปกราบไหว้ที่วัดเพื่อแก้บนแล้วล่ะ”

ฮูหยินเว่ยได้ยินเช่นนั้นก็ถลึงตาให้เขา “กราบไหว้พระเฒ่าอะไรกัน ก็แค่เสี่ยงเซียมซีเท่านั้น ไม่ได้ให้ช่วยคลี่คลายปัญหาอะไรเสียหน่อย ต้องยกความดีความชอบให้ลูกเขยของเรา ต้องขอบคุณเขาที่ไปคัดค้านต่อหน้าฝ่าบาท”

ท่านพ่อเว่ยเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ต่างก็บอกว่าแม่ยายดูลูกเขยยิ่งดูก็ยิ่งชอบใจ อายิงยังไม่ได้แต่งเข้าบ้านเลย เจ้าก็เริ่มปกป้องคนอื่นแล้ว”

“ข้าพูดความจริง” ฮูหยินเว่ยถลึงตาให้เขาแวบหนึ่ง “ท่านจะกราบไหว้ไม่สู้ไปกราบไหว้พระชายารัชทายาท นางช่วยอายิงขอพระราชทานงานแต่งงานให้ ดีกว่าพระเฒ่าของท่านคนนั้นเยอะ”

ไม่แปลกใจที่นักเรียนในสำนักศึกษาชิงอี้ต่างก็ชอบบูชารูปภาพของพระชายารัชทายาท ประเดี๋ยวนางเองก็ต้องไปหามาแขวนไว้ในบ้านสักรูป

ข้างพุ่มดอกไม้ในลานหลังบ้าน เว่ยยิงได้ยินเสียงโต้เถียงของพ่อแม่มาตั้งแต่ไกล อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

นางอิงแอบอยู่ในอ้อมอกของเฟิงหยาง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา “คิดไม่ถึงจริงๆว่า พระชายาจะกลายเป็นแม่สื่อของพวกเรา”

นางรับรู้ทุกสิ่งที่อีกฝ่ายทำแล้ว รวมไปถึงเรื่องที่เฟิงหยางมาสู่ขอที่บ้านก็ได้รับการชี้แนะจากอีกฝ่าย รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างหาที่สุดไม่ได้จริงๆ

คิดถึงตนเองที่เมื่อก่อนยังคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่เฟิงอย่างชื่นชอบ เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ