พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1084

คนรักกันในที่สุดก็ได้แต่งงานเป็นคู่ชีวิต ตระกูลเว่ยและตระกูลจวงเต็มไปด้วยความยินดี

แต่ภายในจวนรุ่ยอ๋องกับเงียบเหมือนเดิม หรงฉานกำลังต้อนรับฝูกงกงอยู่ในห้องโถง

“สรุปแล้ว องค์รุ่ยอ๋องทรงตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวแล้วว่าจะต่อต้านเพื่อพระชายา กระทั่งยกเอาเรื่องการบวชมาขู่ แม้แต่ฝ่าบาททรงหาเรื่องอดอาหารก็ยังไม่ยอมแพ้ ความจริงใจที่มีต่อท่านทั้งฟ้าดิน พระอาทิตย์และพระจันทร์ล้วนเป็นพยานได้”

ฝูกงกงพยายามเกลี้ยกล่อมให้สองสามีภรรยารีบคืนดีกันอย่างเป็นทางการ

เขาเองก็เพิ่งจะมารู้ในภายหลัง หลังจากที่รุ่ยอ๋องทะเลาะกับจักรพรรดิจาวเหรินในคืนนั้น ก็ไม่ได้กลับจวนรุ่ยอ๋องอีก แต่เดินทางไปยังวัดหานซานคืนนั้นเลย

อีกฝ่ายให้สาวรับใช้มาบอกหรงฉาน หวังว่านางจะไม่กลับบ้านตระกูลหรง และก่อนที่เขาจะสะสางเรื่องราวทั้งหมดให้เสร็จเรียบร้อย จะไม่กลับมาเจอนางที่จวนอีก

“ฝ่าบาททรงตอบตกลงแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของอ๋องรุ่ยอีก” ฝูกงกงมองหรงฉาน ถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “ก่อนหน้านี้รุ่ยอ๋องทรงมีท่าทีอ่อนแอขี้ขลาดอยู่บ้าง แต่ตอนนี้เขาเติบโตแล้วจริงๆ สามารถแบกรับภาระหน้าที่ได้แล้ว”

“ข้าของบังอาจพูดมาก ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องได้ทำเรื่องที่ทำให้ท่านต้องเสียใจ แต่เขาก็ควรค่าที่ท่านจะให้โอกาสเขาอีกครั้ง บ่าวกล้าใช้ชีวิตรับประกัน ชาตินี้ท่านอ๋องจะไม่มีทางแต่งอนุภรรยา คนดีเช่นนี้ ท่านควรจะรักษาเอาไว้ให้ดี”

หรงฉานพยักหน้าเบาๆ “ท่านพูดถูก ข้าเข้าใจหมดแล้ว”

ความรู้สึกไม่พอใจและหวั่นไหวที่มีต่อรุ่ยอ๋อง ได้สลายหายไปจนสิ้นตั้งแต่วินาทีนี้แล้ว

เขาต่อต้านเพื่อนางได้จริงๆ นั่นเป็นสิ่งที่แม้แต่ฉู่อวิ๋นหานในตอนนั้นก็ไม่เคยได้รับ

คิดถึงตรงนี้ ความกังวลใจทั้งหลายที่อยู่ในใจหรงฉานก่อนหน้านี้ถูกปลดปล่อยจนหมดสิ้น

ที่จริงตอนที่เพิ่งจะแต่งงานเข้ามาในจวนรุ่ยอ๋อง นางก็เคยแอบอิจฉาฉู่อวิ๋นหาน อิจฉาที่อีกฝ่ายสามารถมีความรักที่ราวกับเขียนเอาไว้ในนิยาย นั่นเป็นสิ่งที่นางใฝ่ฝันตั้งแต่ยังไม่ออกเรือน

และหลังจากที่รู้จักรุ่ยอ๋อง หรงฉานเพิ่งจะรู้ว่า ผู้ชายที่มาจากจินตนาการในนิยายมีอยู่จริง

รุ่ยอ๋องเป็นผู้ชายที่แม้จะต้องเป็นหม้าย ก็เลือกที่จะอยู่โดดเดี่ยวตัวคนเดียวตลอดชีวิต อีกฝ่ายแสวงหาความรักอันไร้ที่ติจากจิตวิญญาณ

บางทีเขาอาจไม่สมบูรณ์แบบ แต่ความรักของเขาบริสุทธิ์จริงใจเสมอ แม้แต่ตอนที่เผชิญหน้ากับฉู่อวิ๋นหลิงก่อนหน้านี้ ก็ไม่เคยสองจิตสองใจ

เสียดายที่อีกฝ่ายไม่รู้จักรักษาเอาไว้ ใช้เขาเป็นเครื่องมือแก้แค้น

ตอนนี้รุ่ยอ๋องยังคงรักนางอย่างลึกซึ้ง เช่นนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นางก็จะไม่ทอดทิ้งเขาอีก

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบสายหนึ่งดังขึ้นมา

“ฉานเอ๋อร์”

หรงฉานหันไปมองตามเสียง พบรุ่ยอ๋องที่สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยยืนอยู่ตรงนั้น ผมที่รวบขึ้นก็บิดเบี้ยว

ใบหน้าเขาเหนื่อยล้า ดวงตามีเส้นเลือดสีแดงผุดขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าชีวิตในวัดหานซานหลายวันมานี้ไม่ได้สบายใจเลย

หัวใจของนางกระตุกเล็กน้อย อารมณ์สับสนทั้งหลายที่สุดก็กลายเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน น้ำเสียงผ่อนคลาย “พี่เทียนอวี้ ในที่สุดท่านก็กลับมา ข้ากับเสี่ยวหนีชิวรอท่านอยู่ที่บ้านตั้งนานแล้ว”

รุ่ยอ๋องได้ยินเช่นนี้ ดวงตาก็แดงก่ำขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่มีความแตกร้าวระหว่างพวกเขาสองคน หรงฉานก็เรียกเขาแบบนี้

ตอนที่วัดหานซานในหลายวันมานี้ เขานอนไม่หลับเลย ในสมองมักจะมีความทรงจำในยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาผุดขึ้นมา

ตอนที่เสี่ยวเฟิงซึ่งเป็นมารดายังมีชีวิตอยู่ มักจะเอ่ยขึ้นอย่างภูมิใจต่อหน้าพวกเขาพี่น้อง ว่าตนเองเป็นผู้หญิงที่จักรพรรดิจาวเหรินรักอย่างแท้จริง

ตอนเด็กๆเขามองดูรอยยิ้มสดใสของมารดา ความคิดถูกกระตุ้นขึ้นอย่างไม่รู้ตัวในวัยที่ยังไร้เดียงสา ดังนั้นจึงมีความมุ่งมั่นในใจที่อยากจะตามหาความสุขเช่นนี้

หรงฉานเป็นคนที่อ่านหนังสือจนดึกดื่นเป็นเพื่อนเขา จากนั้นก็แอบกินอาหารจากร้านข้างทาง สุดท้ายก็ทำให้ท้องเสียกลางดึกทั้งสองคน

ตอนที่อยู่กับอีกฝ่าย เขาสามารถรับรู้ได้ถึงรสชาติแห่งความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

วันเวลาที่อยู่ในวัดหานซาน รุ่ยอ๋องครุ่นคิดไปมา ยากจะจินตนาการถึงภาพตอนที่ต้องสูญเสียหรงฉานไปว่าจะเป็นอย่างไร

ไม่ได้เจ็บปวดเหมือนตอนที่แตกหักกับฉู่อวิ๋นหาน นั่นเป็นความเศร้าที่น่าหดหู่ใจ ราวกับสูญเสียความรู้สึกและความกระตือรือร้นต่อเรื่องราวบนโลกใบนี้ไปแล้ว

เห็นว่ารุ่ยอ๋องยืนมองตนเองนิ่งๆ หรงฉานอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาอย่างเป็นห่วง “พี่เทียนอวี้ ท่านเป็นอะไร ที่วัดหานซานหนาวเกินไปใช่ไหม หนาวจนเป็นไข้แล้วกระมัง”

รุ่ยอ๋องได้สติกลับมาทันที น้ำเสียงแหบแห้งถามอย่างระมัดระวังว่า “ฉานเอ๋อร์ เจ้ายังจะไปอีกหรือไม่”

หรงฉานชะงักไปชั่วครู่ เอ่ยยิ้มๆว่า “เกี่ยวก้อยสัญญาร้อยปีห้ามเปลี่ยนแปลง ข้าเคยสัญญาอะไรกับท่าน ย่อมไม่มีทางเสียใจ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะไม่จากไปไหน”

“พี่เทียนอวี้ พวกเราดีกันเถอะ”

รุ่ยอ๋องได้ยินเช่นนั้น จู่ๆก็อดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาไหลออกมาอย่างน่าสงสาร เดินเข้าไปกอดนางไว้แน่น

“ฉานเอ๋อร์......ขอบคุณเจ้ามาก ขอบคุณเจ้าที่ยอมยืนอยู่ข้างกายข้า”

ถ้าหากไม่มีอีกฝ่าย เขาคงจะกลายเป็นศพที่เดินได้

ฝูกงกงมองทั้งสองคนอยู่ข้างๆ ใบหน้าก็มีรอยยิ้มดีใจผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “โธ่เอ๊ย เห็นทีข้าต้องรีบกลับไปทูลรายงานแล้ว จะอยู่เป็นก้างขวางคอที่นี่ต่อไปคงไม่ดี”

รุ่ยอ๋องปล่อยหรงฉานอย่างกระดากอาย รีบเช็ดน้ำตา เขามองฝูกงกงเหมือนอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด ราวกับอยากจะถามอะไรบางอย่าง

ขยับริมฝีปาก ที่สุดก็เอ่ยออกมาว่า “ลำบากฝูกงกงมาส่งข่าวแล้ว ค่ำหน่อยข้าจะเข้าวังไปเยี่ยมเสด็จพ่อ”